Dit was 2019: de 50 meest opmerkelijke figuren uit het Belgische voetbal (40-31)
2019 loopt op haar laatste benen. In deze periode blikt VoetbalPrimeur.be traditiegetrouw terug op het voorbije jaar. Dat doen we ditmaal aan de hand van een eigenzinnige top-50. De komende dagen gaan we op zoek naar de 50 meest opmerkelijke figuren uit het Belgische voetbal uit 2019. Belgische voetballers komen vanzelfsprekend in aanmerking, maar evenzeer buitenlandse spelers in de Jupiler Pro League, bestuursleden, trainers of makelaars. Vandaag, aflevering 2: nummer 40 tot en met 31.
40. Frank Vercauteren (RSC Anderlecht)
Als een deux ex machina, zo maakte Vercauteren zijn comeback in het Belgische voetbal. Zijn relatie met jeugdliefde Anderlecht leek voor altijd bekoeld, maar kijk, op 3 oktober verraste hij vriend en vijand door voor een tweede termijn als hoofdcoach van RSCA te gaan. Dat ging gepaard met de nodige spanningen, want de voetbalvisies van Vercauteren en ‘inspirator’ Vincent Kompany staan op bepaalde vlakken haaks op elkaar. De fans lijken eerder warm te worden van Vince The Prince, maar als Vercauteren hun club alsnog naar Play-Off 1 loodst, wordt die laatste misschien weer koning. De gulden middenweg dan maar?
39. Benito Raman (ex-Fortuna Dusseldorf, nu Schalke 04)
Op zijn 25e mag Raman (eindelijk) spreken van het definitieve jaar van de doorbraak. Het woelwater is er in geslaagd om de draadjes in zijn hoofd op de juiste wijze met elkaar te verbinden. Geen kortsluiting meer, zoals dat bij KAA Gent en Standard Luik geregeld het geval was, maar pure focus op datgene waar de sluipschutter goed in is: diep lopen, met de bal op doel afstormen en de trekker overhalen. Die formule leverde Raman veertien doelpunten in de Bundesliga op. En een droomtransfer naar Schalke. En een selectie voor de Rode Duivels. Gut gemacht!
GOAAAL | Benito Raman opent de score! 🇧🇪😍
— Eleven Sports (NL) (@ElevenSportsBEn) December 15, 2019
1️⃣-0️⃣ #S04SGE 🇩🇪 pic.twitter.com/Sc4J5P4tbM
38. Aline Zeler (ex-Red Flame)
2019 was niet alleen het jaar van de Rode Duivels, ook de Red Flames zetten een historische prestatie neer. De Belgische voetbalvrouwen sluiten het jaar af als nummer zeventien van de wereld. Nooit eerder stonden zij hoger. Wie een deel van de pluimen op haar hoed mag steken, is recordinternational Zeler. De Waalse kondigde halverwege het jaar haar afscheid aan, na 111 interlands. Haar debuut maakte Zeler in 2005, toen het Belgische vrouwenvoetbal nog in de allerdiepste krochten verkeerde. Na jarenlange moed en zelfopoffering moet de recente opmars haar extra deugd gedaan hebben.
37. Wouter Vrancken (KV Mechelen)
Stevige kandidaat voor de titel ‘New Kid On The Block’, deze Vrancken. De Limburger maakte al furore in de lagere reeksen en 2019 werd de springplank naar het hoogste niveau. Met een heldere, aanvallende visie loodste Vrancken KV Mechelen al na één jaar weg uit het vagevuur van Eerste Klasse B. Tussendoor pikte de oud-middenvelder op de Heizel ook nog even de Croky Cup mee. Als klap op de vuurpijl parkeerde hij de Mechelse bus op de zesde stek bij Nieuwjaar. KRC Genk zag hem helemaal zitten als opvolger voor Felice Mazzu, maar Vrancken bleef Malinwa trouw.
36. Robert Waseige (oud-bondscoach)
Het kan nu eenmaal niet anders: ook in 2019 moesten we afscheid nemen van (te) veel dierbaren. De aimabele Waseige was er daar helaas één van. Op 17 juli werd een verminderde gezondheid de 79-jarige Luikenaar fataal. Waseige maakte vooral naam als bondscoach van de Rode Duivels op het EK 2000 in eigen land (dat weliswaar uitdraaide op een fiasco) en het WK 2002. In Japan en Zuid-Korea leken zijn Duivels de wereld zelfs te verbazen, maar dat was buiten die vermaledijde Peter Prendergast gerekend. Waseige leeft voor altijd in alle Belgische voetbalharten verder dankzij zijn uitspraak: ‘Hij is zo fris als ne konijn op de plein’.
35. Dieumerci Mbokani (Royal Antwerp FC)
Met recht en reden de Gouden Stier van de JPL. Met 22 doelpunten in het voorbije kalenderjaar doet niemand in ons vaderlandse voetbal beter. Mbokani is echter veel méér dan een roofdier in de zestien meter. Dankzij zijn atletische vermogen en balvastheid is Dieu het eerste aanspeelpunt voor die tien overige Antwerp-spelers. Dat ensemble aan kwaliteiten kan hem straks zijn tweede Gouden Schoen opleveren. Als dat niet zou lukken, is dat misschien wel omdat af en toe plots het licht uitgaat, zoals bij die roekeloze tackle tegen AZ, die Antwerp de Europese kwalificatie kostte. Een kwestbare ziel in de huid van een Afrikaanse panter.
34. Michel Preud’homme (Standard Luik)
Het Belgische voetbal en Preud’homme, dat is zoals die ene collega op het werk die ook van voetbal houdt: je hebt altijd iets om over te babbelen. Het recept van de cocktail-Michel is intussen genoegzaam gekend. Start met een flinke dosis tactisch meesterbrein. Voeg daar een scheutje onbegrip tegenover scheidsrechters en media aan toe. Werk tot slot af met een vleugje Luikse passie. Het resultaat is een gevaarlijk drankje waar sommigen voor smelten en anderen liefst zo ver mogelijk van wegblijven.
33. Radja Nainggolan (ex-Internazionale, nu Cagliari)
Het zou ons niet verbazen mocht Nainggolan zowat al zijn levensjaren als ‘turbulent’ omschrijven, maar voor 2019 gaat die vlieger zeker op. Na een teleurstellende start bij Inter krikte de voormalige Rode Duivel zijn prestaties stevig op richting het einde van het seizoen. Dat bleek niettemin onvoldoende om de bazen in Milaan te overtuigen. De halve wereld lag aan de voeten van Il Ninja, maar die koos voor … zijn vrouw. Bij mevrouw Nainggolan werd dit jaar immers kanker vastgesteld. Om haar maximale rust te garanderen, maakte het koppel de overstap naar Cagliari, dicht bij familie. Daar toont Nainggolan week in week uit dat hij dat niveau in feite ontgroeid is.
32. Maarten Vandevoordt (KRC Genk)
Wat goed is, komt snel. Al sinds de voorbije zomer klonken vanuit Genk zeer veelbelovende geluiden over één van de grootste doelmannentalenten uit de clubgeschiedenis. Met voorgangers als Thibaut Courtois en Koen Casteels doet dat meteen likkebaarden. Nadat Gaëtan Coucke enkele keren de mist in ging, kreeg de zeventienjarige Vandevoordt onder Hannes Wolf zijn kans. De rust en kalmte die de Limburger uitstraalt, doen het beste verhopen, al viel dat bij zijn Champions League-debuut (als jongste ooit!) even tegen. Toch raakte die blunder zijn koude kleren niet. Werkpunt voor 2019: die eerste clean sheet bemachtigen. Dat lukte Vandevoordt immers nog niet. Onze kop eraf als dat er niet (snel) van komt.
31. Bernd Storck (Cercle Brugge)
Een Duitse vakman pur sang. Bij Royal Excel Moeskroen zette Storck vanaf eind 2018 één van de opvallendste metamorfoses uit de recente jaren van de JPL neer. Onder de vleugels van de nieuwe trainer transformeerden enkele dode vogeltjes tot één springlevende roofmachine. Die begon haar strooptocht pas echt in het voorjaar van 2019, toen Moeskroen een uitzonderlijk sterke reeks neerzette. Stiekem hoopte Storck die prestaties beloond te zien met een overstap naar een topclub, maar dat lukte niet. In de herfst besloot onze oosterbuur zijn succesformule dan maar toe te passen op Cercle Brugge. Ondanks het verbeterde spelpeil gaat de Vereniging 2020 wel nog steeds in als rode lantaarn.