Na twaalf jaar zegt kind aan huis Simons ‘zijn’ Club tot ziens, maar geen vaarwel

Timmy Simons heeft de corona-onderbreking aangegrepen om, na rijp beraad, een nieuwe stap te zetten in zijn trainerscarrière. Het boegbeeld van Club Brugge laat de West-Vlaamse hoofdstad achter zich en hoopt zich verder te ontwikkelen onder de deskundige vleugels van Francky Dury. Op een dag zijn herintrede maken bij Club met een schat aan ervaring in de rugzak, dat lijkt de missie te zijn, want de verwevenheid tussen Simons en Club is erg groot. VoetbalPrimeur.be schetst een overzicht van de twaalf jaren huwelijk tussen beide aanbidders.

Aan het einde van het vorige milennium maakt de Belgische voetballiefhebber zoetjesaan kennis met Timmy Simons, een op dat moment prille twintiger die via KTH Diest en Lommel SK aan de weg naar de top timmert. Zijn leeftijd valt echter voornamelijk af te leiden uit zijn identiteitskaart. Op het veld legt de geboren Diestenaar métier op de mat dat een gewezen vedette doet vermoeden, en ook in zijn interviews straalt hij maturiteit uit. Die kwaliteiten vallen ook Club Brugge op. In de mercato van 2000 weekt Blauw-Zwart Simons los in de Lommelse Sahara. Pas later zou dat het startpunt blijken van een innige romance.

In die bewuste zomer van 2000 is Club, samen met grote rivaal RSC Anderlecht, dé grote naam uit het Belgische voetbal. Na een landstitel en twee opeenvolgende onderscheidingen als vicekampioen hebben de West-Vlamingen de drang om weer op de oppergaai te mikken. Trainer René Verheyen ruimt daarom plaats voor de Noor Trond Sollied. In die ambitieuze club komt Simons terecht, tussen heren als Philippe Clement, Sven Vermant en Gert Verheyen, die op handen gedragen worden door de trouwe aanhang. Al snel zal die ook Simons passioneel in de armen sluiten.

In no time groeit de nieuwkomer er uit tot een vaste waarde in het basiselftal. Als tactisch verlengstuk van Sollied op het terrein bewaakt Simons het evenwicht in de bij momenten overrompelende pletwals die Club is. Door zijn leiderscapaciteiten en winnaarsmentaliteit neemt hij behoorlijk snel de aanvoerdersband over van levende legende Verheyen. De mayonaise pakt: in vijf boerenjaren onder Sollied kronen Simons en co zich twee keer tot ’s lands beste en veroveren ze twee maal de Beker van België. Dan al zet de minzame kapitein zich in de eregallerij naast de allergrootste Club-iconen.

Teamspeler met persoonlijke successen
Als ploegspeler bij uitstek zet Simons zich tussen de collectieve triomfen door ook individueel op de kaart. Dat doet de Brabander onder meer door zich bijna onfeilbaar te tonen vanop elf meter. In zijn gehele loopbaan zal Simons 68 strafschoppen voor zijn rekening nemen. Slechts zes keer loopt het fout af, goed voor een succesratio van dik 91 procent. Ter vergelijking: Lionel Messi zit momenteel aan 71 procent … In die eerste glansperiode bij Club faalt Simons amper één keer, uitgerekend tegen concurrent Anderlecht. Tristan Peersman komt als winnaar uit de interne strijd, maar uiteindelijk wint Club die dag wel met 1-0.

De klasse van Simons blijft ook bij de waarnemers niet onopgemerkt, integendeel. Met onderscheidingen als ‘Man van het Seizoen’, ‘Prof van het Jaar’ en uiteraard de ‘Gouden Schoen’ in 2002 tonen de voetbalkenners uit ons land zich vurige minnaars van de defensieve middenvelder. Het prijsgewin zet menig trainer aan tot krasse uitspraken. Zo laat Georges Leekens zich ontvallen dat Real Madrid beter Simons aan boord had gehaald dan de toen net aangekochte Cristian Chivu. In de Spaanse hoofdstad geraakt hij uiteindelijk nooit, bij de Rode Duivels vanzelfsprekend wel. Daar zal Simons in 2016 afklokken op 94 interlands.

Home sweet home
In de zomer van 2005 spreekt Simons de ambitie uit om andere oorden op te zoeken. In ruil voor de geweldige jaren én onvoorwaardelijke trouw van haar skipper, besluit het Club-bestuur het niet spijkerhard te spelen aan de onderhandelingstafel. Vijf miljoen euro volstaat. Toch gaat zelfs dat bedrag Feyenoord, de eerste gegadigde, het petje te boven. Simons verandert het geweer van schouders en trekt dan maar richting PSV. In het spoor van enkele illustere Belgische voorgangers moet hij allerminst onder doen. In vier jaar Eindhoven bereikt Simons dezelfde status als bij Club, onder meer dankzij de verovering van drie opeenvolgende Eredivisie-schalen.

Na een omzwerving in de Bundesliga (bij 1FC. Nürnberg speelt hij drie jaar lang zowat elke minuut en wordt hij, u raadt het al, uitermate gerespecteerd) strijkt Simons medio 2013 weer neer op het oude nest. En dat ondanks de verregaande interesse van … Anderlecht. Simons beseft welke deuk een gevoelige overstap kan hebben op zijn imago en dat van de Blauw-Zwarte-familie. De international bedankt vriendelijk en kiest voor zijn grote liefde. Bij Club, dat na enkele mindere seizoenen weer wil uitgroeien tot de grootmacht van weleer, kirt men van de pret. De ervaring van de publiekslieveling moet het beslissende zetje richting wederopstanding bieden.

Zo geschiedt ook. Nochtans laat zijn ‘debuut 2.0’ op Jan Breydel niet meteen het beste vermoeden. Op de openingsspeeldag van het seizoen 2013-2014 moet Simons na amper 21 minuten het terrein alweer verlaten. Een twijfelachtige ingreep op Ederson Tormena (Sporting Charleroi) kost de verloren zoon zowaar een rood karton. Des te opvallend, aangezien Simons in zijn imposante spelersloopbaan amper drie keer direct van het veld gestuurd wordt. Zijn tweede bewind bij Blauw-Zwart start dus met een valse noot, maar zal snel uitdraaien op een blauwdruk van het eerste succesverhaal. Dat doet hij in een dubbele rol: nu eens als middenvelder, dan weer als verdediger.

Succesrace richting afscheid
Niet enkel Simons, ook de komst van Michel Preud’homme stuwt Club Brugge immers weer naar historische hoogtes. De hyperprofessionele trainer straalt zijn niet-aflatende winnaarsmentaliteit af op alle geledingen van de club. In die omgeving gedijt Simons als een vis in het water. De ervaren rot doet waarvoor hij op de (voetbal)wereld is gezet: prijzen pakken. In 2015 pakt Club de beker, een jaar later voor het eerst in elf jaar nog eens de titel. Uitgerekend na een 4-0-demonstratie tegen aartsvijand Anderlecht mag Simons, ruim een decennium na zijn vorige Brugse triomf, de kampioenentrofee de lucht in hijsen. Na jaren in de woestijn heeft Club haar symbolische verlosser weer hervonden.

In mei 2018 volgt zijn laatste kunststukje als actieve voetballer. Een jaar nadat hij zich tot eerste Belgische speler ooit kroonde met 1000 profduels sluit Simons de cirkel door Club ook een vierde titel sinds de eeuwwisseling te schenken, ditmaal onder Ivan Leko. Als 42-jarige! Hoewel Simons vanwege zijn gevorderde leeftijd slechts tot acht optredens komt, wordt zijn invloed op de spelersgroep unaniem erkend. Na het kampioenenfeestje oordeelt de gewezen Rode Duivel dat het nu wel écht welletjes is geweest. Na een carrière vol eremetaal en zonder grote tegenslagen hangt Simons zijn schoenen defintief aan de symbolische haak. Het Club-publiek moet zich vanaf dan optrekken aan jeugdigere chouchous als Hans Vanaken en Ruud Vormer.

Life goes on …
Zelf tegen een bal trappen, dat is er dus enkel nog sporadisch bij. Toch beseft Simons dat de voetbalmicrobe voor altijd in zijn sterke lichaam zal huizen. Nadat Club bij zijn afscheid meedeelde dat een functie binnen de werking in het verschiet ligt, komt op de laatste dag van mei de aap al uit de mouw: het kersverse pensioen wordt met plezier ingewisseld voor een rol als assistent-coach. Als rechterhand van Leko maakt hij van dichtbij mee hoe Club een jaar na de recentste triomf haar tanden stuk bij op het KRC Genk van Philippe Clement. Wanneer diezelfde Clement, nog zo’n boegbeeld, zijn overstap naar Club aankondigt, besluit Simons aan zijn eigen trainersweg te bouwen. Vertrekpunt: de U16 van Club.

Door de coronacrisis zal die eerste uitdaging beperkt blijven tot een achttal maanden. Vandaag, 17 april, kondigden Club Brugge en Zulte Waregem dus de overstap naar het Regenboogstadion aan. Zijn rol als T2 moet een Zulte-in-identiteitscrisis weer uit het slop halen, maar behelst uiteraard ook een persoonlijk doel. Aan de Gaverbeek is het plan ongetwijfeld om met de ogen en de oren te stelen van vakman Dury. Met die extra bagage lijkt het doel om op een dag terug te keren naar eeuwige liefde Club, zoals Simons zelf eerlijk toegeeft in een reactie op zijn vertrek. Uitgroeien tot een waardige opvolger van Clement, dat zou de Brugse fans een ongeëvenaard delirium bezorgen. Het staat in de sterren geschreven dat Simons op een dag als sportief eindverantwoordelijke op zoek gaat naar een twaalfde trofee met Blauw-Zwart …