De koningin viel van haar troon: hoe Fofana en Orban verval van Lyon moeten keren

De koningin viel van haar troon: hoe Fofana en Orban verval van Lyon moeten keren

19 januari - 17:30 Laatste update: 21:23
1

KAA Gent heeft in deze wintermercato een rechtstreekse lijn met Lyon. Na Malick Fofana stapte ook Emmanuel Gift Orban (in ruil voor een vette som) op de tgv richting het lokale Olympique. Nog niet zo lang geleden was dat de vaandeldrager van het Franse voetbal, anno 2024 moet het hard knokken tegen degradatie. VoetbalPrimeur.be schetst het verval van een trotse club aan de Rhône.

La Reine. Met zo’n bijnaam moest Olympique Lyon zich vroeg of laat wel op de troon van de Franse Ligue 1 nestelen. Na een decennialange rol in achterkamers beukte de club vlak na de eeuwwisseling hardhandig de poorten van het paleis open. Die plotse opmars vertaalde zich in één van de meest opmerkelijke erelijsten uit het Europese voetbal: in totaal behaalde L’OL zeven titels op het hoogste niveau, allemaal opeenvolgend van 2002 tot 2008. Zeven vette jaren lang walste het over opstandige onderdanen heen, tot in de Champions League toe. Het Franse voetbalepicentrum lag in Lyon, point final.

Stabiliteit vormde in die periode het sleutelwoord. De ruggengraat van dat befaamde Lyon onderging tussen 2002 en 2008 erg weinig wijzigingen. Een stevige Franse basis, aangevuld met een verdwaalde Rode Duivel à la Eric Deflandre en vooral enkele Braziliaanse kroonstukken die wekelijks het verschil maakten: de onverzettelijke tandem Cris – Claudio Caçapa (nu coach bij RWDM) in de achterhoede, topspitsen als Sonny Anderson en Giovanni Elber en uiteraard de fabelachtige traptechniek van Juninho. De ervaren hand van Franse vakmannen als Paul Le Guen en Gérard Houllier waakte streng over die uitgekiende balans.

De echte architect van die hoogconjunctuur zat echter in de bestuurskamer. Voorzitter Jean-Michel Aulas leidde de club zoals een huisvader dat hoort te doen: geregeld slaan, af en toe eens zalven en vooral goed toezien op de boekhouding. Zijn leiderschap loodste Lyon naar het succesvolste tijdperk uit haar geschiedenis. Een schoolvoorbeeld van planmatig bestuur, aangezien Aulas al in 1987 de teugels in handen nam. Geleidelijk aan bouwde de jonge industrieel de club uit tot een Franse grootmacht. Toen Lyon in 2009, een jaar na de zevende en voorlopig laatste titel, eens als derde eindigde in de Ligue 1, kon niemand vermoeden dat het verval daar al werd ingezet …

Tandje kleiner vs. twee tandjes groter
Ook al was het met Les Girondins uit Bordeaux slechts een tussenpaus die de Lyonnaise hegemonie doorbrak, het zou een kantelpunt vormen in de recente ontwikkeling van de Franse opperklasse. In de eerste plaats lag de schuld bij anderen. In 2011 kochten steenrijke Qatari zich in bij Paris Saint-Germain, met de gekende gevolgen van dien. Het afgelopen decennium lieten de hoofdstedelingen enkel kruimels over. Daarnaast kreeg ook AS Monaco er een stevige kapitaalsinjectie bij, niet op basis van oliedollars daar, wel met gasroebels. De concurrentie schakelde met andere woorden een versnelling hoger.

En laat Lyon nu net vertraagd zijn. Aan het einde van de zevenjarige overheersing besloot Aulas zijn club een nieuwe koers te laten varen. Dure contracten behoorden voortaan tot het verleden, de doorstroming vanuit het vermaarde opleidingscentrum werd de voornaamste prioriteit. Na een prachtige staat van dienst werd afscheid genomen van Juninho en co. De verlegde focus op de jeugdwerking heeft zeker haar vruchten afgeworpen. Een karrenvracht aan groeibriljantjes brak door. Vaak droegen zij de typische Lyon-stempel: technisch vaardig en lichtvoetig. Loïc Remy, Hatem Ben Arfa, Alexandre Lacazette, Nabil Fekir en – niet te vergeten – latere Gouden Bal Karim Benzema … Stuk voor stuk leverden ze hun opleidingsclub een smak transfergeld op.

Jammer genoeg had die nobele cultuurwijziging een negatieve weerslag op de resultaten. Talent opleiden mag dan wel lovenswaardig zijn, wat heb je eraan als de beste leerlingen van de klas zich steeds sneller op de universiteit storten? Aangezien Lyon steeds verder wegzakte in de Ligue 1, zag de aanstormende jeugd minder en minder reden om lang aan boord te blijven. Integendeel, bij een goed bod van een aanlokkelijke club uit pakweg de Premier League of La Liga, gingen zowel bestuur als speler al te graag overstag. Die vicieuze cirkel heeft L’OL tot op heden nog altijd niet weten doorbreken.

In: Textor
Het ooit zo trotse vlaggenschip aan de Rhône strijdt anno 2024 vooral om het hoofd boven water te houden. Aan financiële slagkracht is er nochtans geen gebrek, getuige de stevige sommen die Lyon ophoestte om Fofana en Orban uit Gent los te peuteren. Ook daarvoor valt Aulas te danken. Ondanks een flinke lading hindernissen opende in 2016 het nagelnieuwe Parc OL. Kostenplaatje: 400 miljoen euro. Het zou in één klap het laatste grote wapenfeit worden uit het bewind van de Franse zakenman. Eind 2022 droeg hij de fakkel over aan een Amerikaanse investeerdersgroep, waar ene John Textor als gezicht optreedt.

Die naam doet uiteraard een belletje rinkelen. Textor had zich eerder namelijk al ingekocht bij RWDM. De banden tussen beide clubs, met ook nog het Braziliaanse Botafogo als danspartner, zijn sindsdien erg aangehaald. Je hoeft er enkel de huidige kern in Molenbeek op na te kijken. Trainer Caçapa is niet toevallig een Braziliaan met een (roemrijk) verleden bij zowel Botafogo als Lyon. Ons kent ons, zeker in het netwerk-Textor. De inmiddels beruchte transfer van Ernest Nuamah toont aan dat de grenzen van het toelaatbare worden afgetast. Omdat de Franse kas onvoldoende middelen kon toveren om de jonge spits aan te trekken, sprong … RWDM in de bres. Voor een bedrag van 25 miljoen euro werd hij zowaar één van de duurste nieuwkomers ooit in de JPL. Nu ja, ‘nieuwkomer’.  Lyon ‘huurde’ Nuamah diezelfde dag nog van de Brusselaars. Een boekhoudkundige truc van jewelste.

Net als een heleboel andere Amerikanen die zich inkopen in het (Europese) voetbal, staat Textor niet bepaald bekend om zijn kennis van het spelletje. Dat hoeft ook niet, zou je denken, zolang zulke figuren zich maar niet moeien met het sportieve plaatje. Net dat doet Textor bijzonder graag. Mede daarom vroeg hij aan Aulas, die tot midden vorig jaar nog als voorzitter aangebleven was, vriendelijk om een stap opzij te zetten. Intussen is dat ook gebeurd, waardoor de weg volledig is vrijgemaakt voor de Amerikaanse meerderheidsaandeelhouder. Alleen bakt die er tot op heden bitter weinig van, tot ongenoegen van de aanhang. Begin december hingen de supporters een veelzeggend spandoek op richting de – in hun ogen – apathische houding van de nieuwe baas: ‘John Textor, does the Ligue 2 still make you laugh?’.

Redden wat er te redden valt
Het gaat dus niet goed met Lyon, om het zacht uit te drukken. Eigenlijk gaat het ronduit slecht. Eind oktober zakten Les Gones (vertaald: De Jongens) na een 1-2-thuisnederlaag tegen degradatieconcurrent Clermont Foot naar de allerlaatste plek in de stand. Onderaan heb je nu eenmaal geen jongens nodig, maar mannen … Pas twee weken later volgde de eerste driepunter van het seizoen. Gelukkig voor de fans scheen er met Kerstmis in aantocht wat licht in de duisternis. Dankzij drie opeenvolgende zeges is Lyon opgeklommen naar de zestiende plek, die ‘recht geeft op’ barragewedstrijden. De grootste meevaller is echter dat de aansluiting met de middenmoot is gevonden. Eén overwinning zou zelfs een katapult naar de twaalfde plaats betekenen.

De Zuid-Fransen leven dus op goede hoop om degradatie te vermijden, al is dat voor zij die de hoogjaren 2002-2008 hebben meegemaakt, slechts een doekje voor het bloeden. Hoe dan ook stevent Lyon af op haar meest dramatische jaargang in lange tijd. Voor het eerst sinds 1996 (!) dreigt het in de rechterkolom te eindigen. Zelfs in crisistijden moet je echter aan de toekomst durven denken. De uitgespuwde Textor hoopt het tij te keren met de komst van jonge parels Fofana en Orban. Het is maar de vraag of zij al rijp genoeg zijn om het zinkende schip aan de oppervlakte te houden. Met een Lacazette, Dejan Lovren of Nicolás Tagliafico in de gelederen is een gebrek aan ervaring alvast geen excuus. Maar of één van hen een bal in de winkelhaak kan poeieren à la Juninho? Misschien dan toch maar een kaarsje branden voor die twee jonge wolven uit Gent …