Union op rapport: voor eeuwig (?) vloeken op Homma na (pracht)jaar van bevestiging
Nu ook het strijdgewoel van de Play-Offs helemaal gaan liggen is, kunnen de spelers en trainers uit de Jupiler Pro League aan hun welverdiende (?) vakantie beginnen. VoetbalPrimeur.be geeft hen daarbij graag wat leesvoer mee voor op het vliegtuig: het eindrapport van de clubs uit de top-acht. In deze aflevering komt Union Saint-Gilloise aan de beurt.
Eindstand
3e met 46 punten (75 na de reguliere competitie)
25W – 8G – 7V
Doelpuntensaldo: 78-49
Hoogtepunt
Dankzij twee nieuwe derbyzeges tegen RSC Anderlecht verlengde Union haar eretitel van ‘ploeg van de hoofdstad’. In de heenronde moest Felice Mazzu het hoofd buigen voor zijn leerjongen (2-1), in het Lotto Park sloeg geel-blauw genadeloos toe in het slot (1-3). Een driepunter die het vertrouwen eveneens door het dak joeg, was de 3-0 tegen KRC Genk op speeldag 3 van de Champions’ Play-Off. Dan al werd duidelijk dat er ons een bloedstollende afloop te wachten stond …
Dieptepunt
De tragische ontknoping zou uiteraard een logische keuze zijn, maar ook bij de opening van de Play-Offs kreeg Union al een fikse klap te verwerken. Thuis tegen de nog zegedronken bekerlaureaat Royal Antwerp FC lag een uitgelezen kans om een rechtstreekse opponent terug te slaan. Teddy Teuma en co legden om onverklaarbare redenen echter een zielloze prestatie op de mat, waardoor het The Great Old ongewild net richting het opperste geluk katapulteerde.
Seizoen in een notendop
Union heeft bevestigd, wilden we initieel typen, maar eigenlijk heeft Union haar sprookjesachtige terugkeer op het hoogste niveau gewoon nogmaals overtroffen. In de Europa League gingen verschillende gerenommeerde clubs voor de bijl. Des te knap is het dat dat straffe parcours nauwelijks punten kostte binnen de eigen landsgrenzen. Wat heet: tussen september en februari, volop in het Europese strijdtoneel dus, zetten de Brusselaars een reeks neer van zeventien ongeslagen wedstrijden op rij! Het is dan al lang zonneklaar dat de revelatie van het seizoen voordien gewoon opniéuw op het allerhoogste mikt.
Een verschil met de hausse onder Mazzu is evenwel dat Karel Geraerts er niet voor terugdeinst om die ambitie hardop uit te spreken. Ja, dit Union gaat vol voor de titel! Die branie valt ook terug te zien op het terrein, waar de spelers hun aangeleerde schroom al snel van zich afschudden en comfortabeler dan voordien aan de bal komen. Union oogt onwrikbaar, rijdt na Nieuwjaar het gat met koploper KRC Genk puntje per puntje dicht en toont zich in de Champions’ Play-Off rijp voor een historische titel. De karakterploeg duikt de slotspeeldag zelfs in als topfavoriet in vele ogen. Tot minuut 88 worden die verwachtingen ook ingelost, maar dan knipt ene Shion Homma op genadeloze wijze het licht uit. Na die monumentale opdoffer zingen de fans hun helden uit dankbaarheid nog minutenlang toe. Een hartverwarmend gebaar, al zal het er nooit ofte nimmer in slagen om die verduivelde Homma uit de hoofden te verdrijven …
Bepalende spelers
Aanjager, opbouwer en afwerker: Teddy Teuma is het allemaal. Meer dan wie ook verpersoonlijkt de linkspoot het unieke DNA van dit Union. Het blijft onwaarschijnlijk dat de 29-jarige Maltees pas twee jaar geleden voor het eerst op het hoogste niveau kwam piepen. Diezelfde vlieger gaat eigenlijk op voor Loïc Lapoussin, die misschien net dat tikkeltje laconieker in zijn schoenen danst. Geraerts liet zijn Unionistes frivoler voetballen dan onder Mazzu, maar de (soms irritante) truken van de foor bleken niet verleerd. Christian Burgess, Thierry Lazare, Bart Nieuwkoop en Siebe van der Heyden gaven er bij momenten masterclasses in, wat geen afbreuk doet aan hun knappe prestaties. Tot slot ving de geroemde scoutingscel het vertrek van sterkhouders Deniz Undav en (later) Dante Vanzeir uitstekend op. Simon Adingra liet geweldige flitsen bewonderen, terwijl Viktor Boniface zich in zijn topwedstrijden een onhoudbare oerkracht toonde. Jammer genoeg sputterde het lijf in de Play-Offs te zeer tegen om nog eens het verschil te maken.
De trainer
Zijn naam schemert hierboven voortdurend door, wat enkel een compliment vormt voor de stempel die Geraerts op dit lovenswaardige elftal gedrukt heeft. Als eerste opdracht als hoofdtrainer is de gewezen middenvelder met brio geslaagd. Het fantastische 2021-2022 herhalen, dat zou geen eerlijke ambitie zijn. Geraerts nam de handschoen echter graag op. Als T1 pompte hij een verse portie lef aan de bal in zijn ploeg, versterkt door een aanvallend georiënteerd positiespel, zonder daarbij de waarden en normen onder Mazzu te verloochenen. Die cocktail maakte van Union een veelzijdig blok dat zelfs internationaal tegenstanders tot wanhoop dreef. De ultieme beloning glipte in extremis door de handen, maar als Geraerts aan boord blijft, kan de traditieclub op beide oren slapen voor de nabije toekomst.