Club Brugge op rapport : klad zat er te vaak in, door magere transfers en trainers
Nu ook het strijdgewoel van de Play-Offs helemaal gaan liggen is, kunnen de spelers en trainers uit de Jupiler Pro League aan hun welverdiende (?) vakantie beginnen. VoetbalPrimeur.be geeft hen daarbij graag wat leesvoer mee voor op het vliegtuig: het eindrapport van de clubs uit de top-acht. In deze aflevering komt Club Brugge aan de beurt.
Eindstand
4e met 36 punten (59 na de reguliere competitie)
18W – 11G – 11V
Doelpuntensaldo: 71-48
Hoogtepunt
Uiteraard de historische overwintering in de Champions League, maar binnen de eigen landsgrenzen was het speuren met een vergrootglas. De 7-0-uithaal tegen KAS Eupen op de slotspeeldag dan maar? Door de prompte kwalificatie voor de Champions’ Play-Off ging Jan Breydel nog eens als vanouds uit de bol, mede versterkt door de onwaarschijnlijke zeperd van rivaal KAA Gent.
Dieptepunt
Hoewel de motor al maandenlang sputtert, wordt Club Brugge begin maart nog niet helemaal uitgevlakt voor de titel. De verplaatsing naar KV Oostende zet wel een definitief kruis doorheen die (valse) hoop. Blauw-Zwart zakt volledig door de ondergrens en krijgt er zowaar drie om de oren: 3-0. Van een latere degradant, nota bene …
Seizoen in een notendop
De voorbije jaren rondde Club de reguliere fase telkens af met minstens 70 punten op de teller. Anno 2023 waren dat er toch een dozijn minder. Het is het cijfermatige bewijs dat de titelverdediger een teleurstellende jaargang beleefde. Daarvoor hoefden de supporters zelfs niet per se naar de stand te kijken (als ze dat überhaupt al durfden): ook tussen de lijnen was het spelpeil vaak ondermaats. Zoals dat gaat in zulke crisistijden, werd in de eerste plaats het gebrek aan inzet onder vuur genomen. Nooit eerder klonk ‘no sweat, no glory’ zo gepast …De fraaie CL-campagne gooide gek genoeg misschien zelfs extra olie op dat vuur, aangezien verschillende Bruggelingen er daar wél in slaagden om boven zichzelf uit te stijgen.
Niettemin speelden er ook andere verklaringen voor de fletse prestaties in eigen land. Enkele bepalende krachten beginnen het wegen van de jaren te voelen, terwijl de zomertransfers die voor vers bloed moesten zorgen, vaker tegen- dan meevielen, met zorgenkind Roman Yaremchuk als schietschijf. De dubbele trainerswissel bracht geen beterschap, wel integendeel. Uiteindelijk wist Club zich in extremis nog bij de top-vier te hijsen, maar in de titeldebatten was niet meer dan een (cruciale) rol als scherprechter weggelegd. Dat de 1-3-winst bij Union Saint-Gilloise uitgerekend aartsrivaal Royal Antwerp FC de titel opleverde, vat het seizoen op cynische wijze perfect samen.
Bepalende spelers
Niet elke inkomende transfer bleek vergeefs. Bjorn Meijer deed het bijvoorbeeld uitstekend. Ontelbare keren draafde de Nederlander langs zijn linkerflank. Na Nieuwjaar kon hij zich nog wat meer profileren, omdat er met Noa Lang een dankbare partner aan zijn zijde stond. Voor het WK werd het woelwater achtervolgd door blessureleed, maar in de terugronde was hij één van de weinigen die voor een surplus kon zorgen. Voor het overige kunnen Casper Nielsen, Andreas Skov Olsen en Hans Vanaken wel mooie statistieken voorleggen, maar in het veldspel acteerden zij te wisselvallig. Ook Raphaël Onyedika zakte na een indrukwekkende start weg. Tot slot verdient Romeo Vermant nog een pluim. De jongste telg uit de Club-familie kreeg naar het einde toe zijn kans en toonde zich erg gretig.
De trainers
De laatste jaren regeerde de stabiliteit binnen de Brugse beleidskeuzes, maar die gemoedsrust werd dit seizoen helemaal overboord gekieperd. Het doorschuiven van Carl Hoefkens richting T1-schap werd van bij het begin niet ruim gedragen. Jammer voor onze landgenoot, die het eigenlijk behoorlijk deed, maar bezweek onder de hoge standaarden uit het recente verleden. Zijn ontslag viel rond Kerstmis. In de naweeën van de feestdis (of misschien net vanwege?) sloegen Vincent Mannaert en Bart Verhaeghe de bal pas helemaal mis. Het stijve imago van op-en-top-Brit Scott Parker matchte hoegenaamd niet met de blauw-zwarte waarden. Al snel viel het doek voor hem.
Als noodoplossing sloot het bestuur de cirkel door haar hoop opnieuw te vestigen op een assistent. Rik De Mil bracht eindelijk rust. Meer nog, hij sleepte ternauwernood zelfs een ticket voor de Champions’ Play-Off uit de brand. Daarin moest Club haar eigen ambities al vlug laten varen, waarna De Mil voornamelijk enkele jonge wolven voor de leeuwen gooide. Ook hij staat intussen op het punt van vertrekken, nu Ronny Deila is aangesteld als nieuwe leidsman voor Club.