Ex-Anderlechtman is helemaal versleten: "Ik speelde elke match met pijnstillers"
Maarten Martens stopte eind vorig jaar met voetballen, hij is nochtans nog altijd maar 31. Het Nieuwsblad zocht hem op en hoorde een schrijnend verhaal: voetballen zonder pijn is tegenwoordig onmogelijk voor de ex-Rode Duivel.
Eén van zijn laatste Belgische wapenfeiten was zijn korte periode bij Cercle Brugge. Daar speelde hij constant met pijn. "Al die maanden bij Cercle heb ik met pijnstillers gespeeld. Mocht je eens weten hoeveel spelers voor elke wedstrijd een pijnstiller nemen... Ik herinner me hoe in Extra Time een pass van me werd becommentarieerd. Ik gaf een pass met rechts die volgens Filip Joos bewees dat ik een zuivere linkspoot ben. Terwijl ik gewoon de kracht ontbeerde in mijn rechterbeen. Door de pijn."
Na Cercle stond Martens voor een dilemma: had doorgaan met profvoetbal nog zin? "Er was interesse uit India, Japan tot het Midden-Oosten. Maar fysiek en vooral mentaal was ik daar niet klaar voor. En zou ik nog door een medische keuring raken? Half november ben ik bij Lieven Maesschalck beginnen te trainen, vijf keer per week. En de pijn verminderde. Tegen eind januari kon ik zelfs weer voetbaltrainingen aan. Ik mocht trainen bij derdeklasser Gent-Zeehaven. Maar na iedere training - en dat was niet eens dagelijks - kreeg ik toch weer klachten."
Martens besefte dat de droom over was. "Mijn verstand en gevoel zeiden me dat het voorbij was. Toch kon ik dat niet toegeven aan mezelf. Tot vier weken geleden AZ-tv een reportage kwam maken en ik besloot het uit te spreken: ik ben gestopt. Viel dat even tegen. En toch, het voelde ook het als een opluchting. Niet omdat ik nu plots weer weekends had en alles mag eten. Dat is plezant om eens te ervaren. Neen, opluchting omdat ik niet meer dagelijks iets moet doen waar ik me niet honderd procent goed bij voelde."
Geen tweede Simons
Martens voelt zich nu een pak gelukkiger dan een jaar geleden. "Plezier haal je uit progressie. Van krukken naar lichte looppas tot voetballen: zo'n revalidatie is progressie. Dat had ik niet meer. Mijn afscheid komt twee, drie jaar te vroeg. Anderzijds, je mag je niet blindstaren op uitzonderingen zoals Simons. Iemand als Tom De Mul is jaren geleden al moeten stoppen. Wie ben ik dan om te klagen?”