De top-50 van de beste spelers uit de Jupiler Pro League 2019-2020: 20 tot 11

Om onze rangschikking op te stellen, werd aan elke redacteur van VoetbalPrimeur.be gevraagd om een persoonlijke top-twintig door te geven, waarbij de eerste in het lijstje twintig punten kreeg toebedeeld, de tweede negentien, enzoverder. De twintigste speler van elke redacteur mocht dus nog één puntje achter zijn naam schrijven. Nadien werden alle scores samen opgeteld tot één eindstand. Tussen haakjes ziet u telkens hoeveel punten de speler in kwestie gekregen heeft van onze redactie. Het maximum aantal is 160.

20. Emmanuel Dennis (Club Brugge, 30)
Bij vlagen geniaal, bij momenten uitgespuwd door het publiek op Jan Breydel. Het lijkt een complexe realiteit die de wispelturige Dennis maar niet van zich afgeschud krijgt. Van flukse dribbels over zelfzuchtige pogingen tot struikeldoelpunten, telkens valt er iets te beleven met de Nigeriaan. Die alles-of-niets-karaktertrek ontzegt de Club-aanvaller een plek in onze top-tien, maar kan hem straks wel een vette transfer opleveren.

19. Vincent Kompany  (RSC Anderlecht, 30)
De grootse terugkeer van Vince The Prince strandt uiteindelijk op plek 19 in onze rangschikking. Als het project-Kompany iets duidelijk maakte, is het dat de opperKet ook maar een mens is. De overbelasting van zijn takenpakket woog zichtbaar op zijn prestaties op het terrein. Na de (gedwongen) intrede van Frank Vercauteren en de bevrijding van het veelvuldige blessureleed liet Kompany zijn onovertroffen krachtenarsenaal pas echt los op de Belgische velden.

18. Sven Kums (KAA Gent, 30)
'Strateeg vindt commando terug', zo zou je de wederopleving van Kums kunnen omschrijven. Na moeilijke jaren bij Udinese en Anderlecht streek de spelverdeler weer neer op het oude nest. Het blinde vertrouwen van de Ghelamco Arena stuwde Kums opnieuw richting kampioenenjaarlevel. Zijn geweldige vista en tactische vermogen maakten van de Gentse ruit op het middenveld een pure diamant.

17. Simon Deli (Club Brugge, 33)
Stilaan een traditie bij Blauw-Zwart: nonchalante klasbakken in het hart van de defensie. Na de passages van Ryan Donk en Stefano Denswil was het de beurt aan een Ivoriaan om die rol te vervullen. Toen de nu 28-jarige Deli Europa-League-revelatie Slavia Praag inruilde voor Club, mocht dat gerust als een toptransfer omschreven worden. Op enkele schoonheidsfoutjes na imponeerde de mandekker ook met zijn power en technische bagage. Ideale compagnon voor de nuchtere Brandon Mechele.

16. Ryota Morioka (Sporting Charleroi, 33)
Als de Romeinse dichter Ovidius zijn bundel Metamorphoses een slordige 2000 jaar later had uitgebracht, zou hij zonder verpinken een hoofdstuk aan Morioka gewijd hebben. De gedaanteverandering die Karim Belhocine in beweging bracht, is indrukwekkend. Van een wat lijzige, ouderwetse nummer tien groeide de Japanner uit tot een moderne en strijdvaardige balafpakker. Gelukkig verloor Morioka zijn ongeëvenaarde spelinzicht niet in het proces. Opengebloeid!

15. Selim Amallah (Standard Luik, 34)
Dé Rouche die de grijze middenmoot wist te overstijgen. Zijn transfer van Royal Excel Moeskroen naar Standard viel wat tussen de plooien van enkele meer ophefmakende zomerdeals, maar zelden viel een binnenlandse overstap zo in de smaak. Amallah beschikt dan ook over alle facetten van de moderne middenvelder: loopkracht, een sterk lichaam, diepgang, flair, defensieve ijver én scorend vermogen. De man rond wie Michel Preud’homme zijn elftal zal bouwen.

14. Junya Ito (KRC Genk, 36)
Dat Ito zo hoog eindigt, is evenzeer een pluim die Hannes Wolf op zijn hoed mag steken. Terwijl voorganger Felice Mazzu de Genkse vleugelbacks beval achterin te blijven, liet de Duitser hen als vanouds oprukken. Die tactische ommezwaai gaf Ito weer vleugels. De kwieke Japanner hervond zijn dartele voetjes en ontwikkelde een gedegen neus voor doelpunten. Niet toevallig vielen zijn vijf competitietreffers allemaal (!) na de aanstelling van Wolf. Gut gemacht.

13. Joakim Maehle (KRC Genk, 40)
Sehr gut gemacht. Dankzij Wolf vond Ito zijn maatje van weleer terug. Als een tiener die uit zijn coronaquarantaine wordt bevrijd, zo stormde Maehle zijn rechterflank weer af. Niet enkel het tactische concept van Mazzu, ook een loodzware zomer (met het EK voor beloften) was een last op de bewegingsvrijheid van de Deen. Na die moeilijke periode demonstreerde de Genkenaar opnieuw waarom velen hem de beste rechtsachter van het kampioenschap vinden.

12. Nacer Chadli (RSC Anderlecht, 41)
We lichten alvast een tipje van de sluier op: met 1263 speelminuten scoort niemand lager in de top-vijftien. Die vaststelling zet enkel een uitroepteken achter de klasse van Chadli. Eigenlijk kan de aanvaller nog met gemak mee in een Europese topcompetitie. Voor Nieuwjaar hield hij de Anderlecht-voorhoede in zijn eentje op de kaart met zeven treffers. Nadien sloegen lichamelijke euvels hem zo ver terug dat er nu vraagtekens rijzen over zijn toekomst.

11. Kaveh Rezaei (Sporting Charleroi, 47)
Na twee volwaardige jaren op Mambourg staat de doelpuntenteller van Rezaei op 32 stuks. Dan mag je met recht en rede ‘torinstinct’ op je visitekaartje schrijven. De Iraniër is zo’n heerlijke spits uit de oude doos: geen krachtpatser of lantaarnpaal, maar een technisch onderlegde killer met geslepen looplijnen. Zijn hattrick tegen Zulte Waregem was de perfecte staalkaart van zijn kwaliteiten: eentje met links, eentje met rechts en eentje met het hoofd. Mislukt bij Club Brugge, maar recht op een tweede kans aan de top.