Italië in een notendop: één titel halve eeuw geleden, bromance Bonucci-Chiellini
It’s Deviltime! Om 21u trappen de Rode Duivels de kwartfinale van hun EK af. Die moet de volgende stap worden in de zoektocht naar de allergrootste triomf uit onze vaderlandse voetbalgeschiedenis. Ten hoogste drie andere naties versperren nog de weg naar eeuwige roem. VoetbalPrimeur.be neemt hen met vakkundige precisie onder de loep. In een notendop, tegenstander vijf: Italië.
Steekkaart
Aantal deelnames aan EK: 10
Beste resultaat: eindwinnaar (1968)
Balans: 19W – 17G – V6
Vorige EK: kwartfinale, uitgeschakeld door Duitsland na strafschoppen
Meest memorabele moment
Dat het voetbal over al die decennia heen erg geëvolueerd is, hoeft geen betoog. Een terugblik naar het EK 1968 levert daar het beste bewijs voor. In dat gezegende jaar knokten de Italianen zich in eigen land naar de enige Europese triomf uit hun roemrijke geschiedenis, al had dat heel wat voeten en kunstgrepen in de aarde. Het begon al in de halve finale van het toernooi, dat destijds slechts met vier elftallen gespeeld werd. Met de Sovjet-Unie kreeg Italië dan ook meteen een lastige klip om te ronden. Dat bleek ook: na 120 minuten stond nog steeds een brilscore op het bord.
Strafschoppen, zou je zeggen. Niet zo in de oerdagen van het voetbal. Destijds werd zo’n patstelling simpelweg opgelost door een … kop-of-munt! Aanvoerder Albert Sjesternjov werd de jaren nadien nog vaak badend in het zweet wakker omdat hij verkeerdelijk voor die laatste had gekozen. Italië naar de finale in Rome dus, waar Joegoslavië een erg gelijkaardig scenario teweeg bracht. 1-1 na 120 minuten (mét wat Italiaanse hulp van de scheidsrechter), maar ditmaal vond de organisatie het te driest om opnieuw een muntstuk boven te halen. Zo volgde er twee dagen later een rematch. Op 10 juni loodste de eerder verguisde Sandro Mazzola zijn ploeggenoten naar een historische 2-0-zege. Geschiedenis!
Onderlinge confrontaties
22 keer eerder keken beide naties elkaar in de ogen. Gezien de geweldige erelijst van de Italiaanse nationale ploeg hoeft het niet te verbazen dat de onderlinge resultaten in hun voordeel zijn. Wat heet: slechts vier keer slaagden de Rode Duivels erin om hun zuiderse collega’s af te troeven, waarvan drie maal in een vriendschappelijk duel. Voor de laatste overwinning hoeven we wel niet zo ver terug in de tijd te flitsen. In november 2015 kreeg La Squadra op de Heizel een 3-1 om de oren.
Onderlinge resultaten: 4W – 4G – 14V
Hoe nietszeggend zo’n oefenpot eigenlijk is, werd nauwelijks zeven maanden nadien duidelijk, bij de laatste ontmoeting tussen België en Italië. In de openingswedstrijd van onze EK-poule E keken beide teams elkaar weer in de ogen. Een herhaling van die vorige confrontatie werd het allerminst. Onder meer dankzij een ongrijpbare Emanuele Giaccherini kregen de Duivels maar geen vat op hun tegenstander: 0-2. Dan al legde Thibaut Courtois de verantwoordelijkheid bij het tactische mistasten van Marc Wilmots. Het vervolg is bekend, helaas …
Opvallendste figuur
Bijna 37 jaar, alles meegemaakt in zijn carrière en nog steeds messcherp: Giorgio Chiellini. De karakteristieke mandekker lijkt wel weggeplukt uit een Italiaanse B-film uit het zwart-witte tijdperk. Zijn verdedigende technieken mag je gerust nog ‘van de oude stempel’ noemen, maar efficiënt zijn ze ontegensprekelijk. Het staat nu al vast dat Romelu Lukaku een lastige avond tegemoet gaat. In de Serie A spatten de gensters alvast van hun felle lijf-aan-lijf-duels.
Even sloeg de paniek de Italianen om de oren, toen Chiellini in de tweede groepswedstrijd geblesseerd het terrein moest verlaten. Het bleek echter niet meer dan een voorzorgsmaatregel. Ook tegen de Oostenrijkers waagde Roberto Mancini het er nog op om zijn leidersfiguur in de achterhoede rust te gunnen. Naast zijn onverzettelijkheid en tonnen ervaring teert Chiellini voornamelijk op zijn intelligentie. Als doctorandus economie aan de Universiteit van Turijn beschikt hij in ieder geval over de nodige portie hersenen. Aan Lukaku om die in een knoop te leggen!
Weetje om mee uit te pakken
‘Het EK valt moeilijker te winnen dan het WK’, het is één van de vele typische dooddoeners wanneer tooghangers zich tussen pot en pint uitspreken over de belangrijkste bijzaak ter wereld. In het geval van Italië gaat die stelling echter volledig op. Slechts één keer kroonde de laars zich tot Europa’s beste, op dat beruchte toernooi in ’68 dus. Daarentegen prijken niet minder dan vier (!) wereldtitels op de schouw. Het wereldtoneel past Italië met andere woorden beter. Enkel bij Duitsland (vier WK’s, drie EK’s) en Engeland (één WK, nog nooit EK) gaat diezelfde vlieger op.
Blik op de selectie
- Geen tandem ter wereld verstaat elkaar beter dan Leo Bonucci en Chiellini. Sinds jaar en dag vormen de oude krijgers een defensief duo, zowel bij La Squadra als in dienst van Juventus. In totaal speelden zij liefst 245 wedstrijden aan elkaars zijde, waarvan 58 voor het nationale elftal. Goed voor ruim 20.000 minuten samenwerking! Een blindelingse verstandhouding, heet zoiets;
- Het middenveld van de Italianen is al meermaals geroemd de voorbije weken. Groots in daden, dat zeker, maar wel klein in gestalte. Samen opgeteld komen Marco Verratti (1,65m), Jorginho (1,80m) en Nicollò Barella (1,75m) aan 5,20 meter. Balletje op de grond houden is hun boodschap;
- Tot slot verdient ook bondscoach Roberto Mancini een woordje van lof. Als voetballer stond de Italiaan bekend als fijnbesnaarde stilist, maar in zijn trainersloopbaan durfde de inmiddels grijze kop wel eens voor een stijlbreuk te opteren. Bij La Squadra heeft hij zijn romantische ziel weer teruggevonden. Het elftal voetbalt met drang naar voren, over de grond en technisch onderlegd, naar analogie van Mancini in zijn hoogdagen.