Defour zwaait af: Er bleek toch Limit aan de Sky voor blessuregevoelige klasbak
Steven Defour heeft de knoop doorgehakt: aan het einde van dit seizoen hangt de middenvelder van KV Mechelen zijn schoenen aan de wilgen. Op 32-jarige leeftijd is het vooral het lichaam dat ‘nee’ zegt. Defour zal de Belgische voetbalgeschiedenisboeken ingaan als een talentvolle jongen met het hart op de tong, die weliswaar niet het hoogst haalbare eruit puurde. VoetbalPrimeur.be overschouwt zijn rijkelijke loopbaan.
Doorbraak en hommeles bij Genk
Als geboren Mechelaar draagt Defour in zijn jeugd met trots de geel-rode kleuren. In de destijds toonaangevende academie van KV Mechelen steekt hij er al snel met kop en schouders bovenuit. Figuurlijk dan, want langer dan 1,75 meter zal Defour nooit worden … Wanneer Malinwa door financiële perikelen wegzakt naar Derde Klasse, is KRC Genk er als de kippen bij om het goudhaantje weg te plukken, samen met generatiegenoten David Hubert en Marvin Ogunjimi. In 2003 verhuist hij naar de mijnstad, waar hij nauwelijks een jaar later al zijn profdebuut mag maken. Op dat moment behoort de zestienjarige tot de meest opwindende talenten uit het Belgische voetbal.
Het seizoen 2005-2006 luidt zijn definitieve doorbraak in. Onder Hugo Broos is Defour niet alleen verzekerd van een basisplaats, hij werpt zich ook nog eens op tot draaischijf én aanjager van het elftal. Die capaciteiten stijgen hem, niet voor het eerst in zijn loopbaan, even naar het hoofd. Wanneer Ajax op de deur klopt, wil onze landgenoot koste wat kost richting Amsterdam. Defour zelf komt al snel tot een overeenkomst voor vijf jaar, maar op clubniveau geraken de twee partijen er niet uit. Onder impuls van kersvers makelaar Paul Stefani besluit de zeventienjarige snotneus dan maar te dreigen met de beruchte wet van ’78. Die zaak zorgt in Genk nog steeds voor pijnlijke grimassen. Uiteindelijk wordt … Standard Luik de lachende derde. Voor een peulschil, nog geen twee miljoen euro, nemen de Rouches het meest veelbelovende Belgische talent over.
Hoogdagen in Luik
Ondanks alle controverse rond zijn overstap neemt de carrière van Defour een hoogvlucht in Luik. In zijn maidenjaar valt al meteen de Gouden Schoen uit de lucht. Niemand minder dan Zinedine Zidane zakt naar de Vurige Stede af om hem uit te reiken. Op dat moment telt de middenvelder negentien jaar en negen maanden; enkel Paul Van Himst, Vincent Kompany en Enzo Scifo waren jongere laureaten. Geen misselijk rijtje! Een half jaar na zijn individuele triomf volgt ook een collectieve bekroning: voor het eerst in 25 jaar speelt Standard kampioen. Een jaar nadien doen de Rouches dat kunstje dunnetjes over, na twee zinderende testwedstrijden tegen aartsrivaal RSC Anderlecht.
In die dagen was de vijandschap tussen beide clubs en supportersclans uitgegroeid tot pure haat. Daar zat de figuur Defour voor heel wat tussen. De spelstijl van de controleur is namelijk altijd op het randje geweest. Gezegend met gouden voeten deinsde hij er hoegenaamd niet voor terug om smerige overtredingen te maken en vuile kilometers af te leggen. Als eeuwige aanjager promoveerde hij niet toevallig tot aanvoerder. Niet voor niets vergeleek Sclessin hem al snel met icoon Wilfried Van Moer. Die manier van voetballen zou Defour altijd blijven behouden, zelfs toen zijn lichamelijke gebreken hem op den duur te hard parten speelden.
Terwijl er in Luik een heuse exodus plaatsvindt in de dubbele titeljaren, weigert Defour het voorbeeld van onder meer Marouane Fellaini, Milan Jovanovic en Axel Witsel te volgen. De Mechelaar kiest ervoor om langer aan de boorden van de Maas te vertoeven. Een kampioenschap levert die gewaagde zet niet op, maar in 2011 voegt hij wel nog een Beker van België toe aan zijn palmares. De cyclus is klaar, denkt Defour. Nu is het echt wel tijd om de Belgische deur te sluiten. Waar half Europa nog steeds aan zijn voeten ligt (van de legendarische Man-U-manager Sir Alex Ferguson krijgt hij zelfs een persoonlijke brief), verrast Defour vriend en vijand door zich aan FC Porto te binden. Een weloverwogen keuze, beweert hij, maar toch eentje die verkeerd zal uitpakken …
The Sky blijkt wel degelijk een Limit
Hoewel hij met de Portugese grootmacht twee keer op rij aan de titel mag vieren, vindt Defour eigenlijk nooit zijn draai in de havenstad. Hij verdwijnt vaker dan hem lief is naar de bank en op het Europese toneel worden geen potten gebroken. Zijn deelname aan het nieuwe tv-programma ‘The Sky is the Limit’ is onbewust veelzeggend. Niet alleen ziet de aandachtige kijker voornamelijk een ongelukkige Defour die weinig om handen heeft, bovendien is de titel van de reeks een pijnlijke metafoor voor zijn voetballoopbaan. Wanneer hij in de zomer van 2014 buiten de selectie valt bij Porto, dringt een verhuis zich op.
Datzelfde gevoel van ‘er zat meer in’ hangt ook rond zijn parcours bij de Rode Duivels. In 2006 mag Defour zijn debuut al vieren, in een oefenpot bij Saudi-Arabië (1-2). Die vliegende start blijkt echter geen garantie op een heldenstatus, wel integendeel. In tegenstelling tot tijdsgenoten als Fellaini en Witsel, die jarenlang het geraamte van de nationale ploeg vormen, komt de kleine veldheer niet verder dan ‘slechts’ 52 interlands. Daarin is ook te zelden een glansrol voor hem weggelegd, al maakt hij in de kwalificatiecampagne voor het WK 2014 wel een levensbelangrijke treffer in Schotland (0-2).
Het eindtoernooi in Brazilië vat zijn ontgoochelende interlandcarrière perfect samen. In de eerste twee groepsduels geraakt Defour niet van de invallersbank. Wanneer Marc Wilmots hem in de ‘overbodige’ match drie tegen Zuid-Korea toch aan de aftrap brengt, beloont de middenvelder zichzelf door … vlak voor rust een rode kaart te pakken. Zo speel je je natuurlijk niet in de gunst van het vaderland. Het zou meteen Defours aftocht op een groot toernooi inluiden: voor het EK 2016 wordt hij gepasseerd en in 2018 is er eigenlijk geen haan meer die naar zijn kandidatuur kraait.
Onderbrekingen
Als Defour er niet in geslaagd is om het maximum uit zijn potentieel te puren, ligt dat grotendeels aan het gebrek aan constante in zijn loopbaan. Daar hebben enkele verkeerde beslissingen zonder discussie een rol in gespeeld, maar evenzeer kreeg de eens zo grote belofte af te rekenen met onnoemelijk veel blessureleed. Eigenlijk kon het broze gestel zijn energieke spelwijze niet aan, waardoor hij geregeld over zijn limieten ging. Ergens siert het Defour wel dat hij daar nooit compromissen in heeft gezocht: als hij op het veld verschijnt, speelt hij steevast met het vuur en de dadendrang van een jong veulen. Die ingesteldheid heeft hem enkele jaren gekost, helaas …
Daarnaast zorgde dat temperament ook voor een andere kink in de kabel: veelvuldige schorsingen. Als winnaar pur sang had Defour er alles voor over om een wedstrijd over de streep te trekken, met een karrenvracht aan gele kaarten tot gevolg. Af en toe droeg die prent ook eens een rode kleur … Opnieuw kwam het de continuïteit in zijn carrière niet bepaald ten goede. Sinds zijn overstap naar Porto slaagde Defour er eigenlijk nauwelijks nog in om maandenlang op niveau te voetballen, op enkele opflakkeringen na. Als je het Belgische voetballandschap dan ook nog eens in rep en roer zet door naar Anderlecht te trekken …
De rivaal!
Ongelooflijk maar waar: na zijn vastgelopen avontuur in Portugal besluit Defour zijn pad verder te bewandelen in paars-en-wit. Het voormalige boegbeeld van Standard, die in zijn Luikse jaren geregeld snedige prikken uitdeelde richting de vijand uit Brussel, gaat overstag voor een aanlokkelijk aanbod van Herman Van Holsbeeck. Zoals het de karakterkop betaamt, trekt Defour zich daar geen fluit van aan. Integendeel, voor het eerst sinds lang haalt het gewezen toptalent weer een straf niveau. In zijn eerste seizoen voor de recordkampioen verschijnt hij 29 keer aan de aftrap en treft hij zes keer raak, zijn meest vruchtbare doelpuntentotaal ooit. Daar kan zelfs een verwerpelijke tifo bij zijn terugkeer naar Sclessin niets aan veranderen.
In zijn tweede jaar Anderlecht komt de teller zelfs op 32 optredens te staan, maar toch zit er een steeds hardnekkiger haar in de boter. Het zware contract van Defour weegt op de begroting van de club. Daarnaast blijft een bepaald deel van het Brusselse publiek hem systematisch uitfluiten. Het begint beide partijen te dagen dat een vertrek wel eens de beste remedie zou kunnen zijn, zeker wanneer de aanvoerder op speeldag één van de competitie 2016-2017 een glas bier in het gezicht gegooid krijgt. Klein probleem: inmiddels lopen de geïnteresseerde overnemers niet langer dik gezaaid. Uiteindelijk volgt, hoe kan het ook anders, een transfer die de wenkbrauwen doet fronsen.
Fysieke aftakeling
Op zijn 28e besluit Defour te gaan proeven van de Premier League, het kampioenschap waar hij als jonge snaak openlijk naar snakte. Enerzijds valt er niets af te dingen op het najagen van dromen, anderzijds doet de fysieke belasting van het Engelse voetbal meteen vraagtekens rijzen. Als klap op de vuurpijl tekent onze landgenoot niet bepaald bij een fris, technisch onderlegd elftal. Nee, laagvlieger FC Burnley, dat vooral beroep doet op knokkende krachtpatsers, trekt het hardst aan de mouw. Het staat in de sterren geschreven dat die Britse uitstap eentje met vele hobbels zal worden. Hoewel Defour in zijn debuutmaanden nog wel indruk maakt, zakt hij geleidelijk aan weg vanwege het moordende tempo over het Kanaal.
In zijn derde seizoen bij Burnley draaft de middenvelder niet langer dan 452 minuten over de Premier-League-velden. Eens te meer dringt een verhuis zich op. Oude vriend Luciano D’Onofrio werpt hem een reddingsboei toe. De voormalige sportief directeur van Standard Luik probeert sinds 2017 om Royal Antwerp FC naar de top te loodsen. Het Luikse lijntje is daarbij nooit ver weg. In navolging van onder meer Dino Arslanagic en Dieumerci Mbokani kiest ook Defour voor rehabilitatie op de Bosuil. Zijn passage zal er beperkt blijven tot één jaartje. Hoewel de match met het vurige Antwerp-publiek hem op het lijf geschreven lijkt, stelt zijn lichaam hem niet in staat om te excelleren in het vertrouwde rood-en-wit.
Er hangen donkere wolken boven de carrière van Defour. Enkele lauwe transfergeruchten waaien over vanuit Turkije, maar eigenlijk geeft niemand nog een cent om zijn sportieve toekomst. In zulke tijden leer je de ware liefde kennen. Midden oktober 2020 maakt KV Mechelen bekend dat het haar ex-pupil een prestatiegericht contract heeft voorgeschoteld. Een geëmotioneerde Defour, die altijd beloofd had ooit de cirkel rond te maken, gaat daar gretig op in en spreekt over ‘thuiskomen’. Het geluk valt geregeld van zijn gezicht te lezen, maar jammer genoeg willen de spieren niet meer mee. Verschillende keren moet de publiekslieveling in de loop van de tweede helft noodgedwongen op de grond gaan liggen. Nu heeft Defour de eer aan zichzelf gehouden, al blijft hij nog actief tot het einde van het seizoen. Een afscheid mét fans zou het beste geschenk zijn. Ook al lijkt dat wishful thinking, een kaarsje branden kan nooit kwaad.