Sneer naar Bongonda na geklaag over sneeuwterrein: 'Kijk eens in 4e provinciale'
Toen KRC Genk tien dagen geleden onderuit ging bij Royal Excel Moeskroen, schreeuwde onder meer Théo Bongonda moord en brand over de slechte staat van het veld, dat ondergesneeuwd was. Olivier El Khoury, schrijver maar ook recreatief voetballer in vierde provinciale, vindt dat opzienbarend. Hij schreef er dan ook een messcherp opiniestuk over.
'Ik ging net mijn telefoon uitschakelen toen ik op een verklaring van Theo Bongonda stuitte', beschrijft El Khoury zijn verhaal bij Sport/Voetbalmagazine. 'De speler van Genk bekloeg zich om op een besneeuwd veld gespeeld te hebben. Hij zei: "Wij zijn mensen, het is beschamend om ons op zo'n terrein te laten spelen". In normale tijden zouden zulke uitspraken me niets kunnen schelen. Ik zou gedacht hebben: "Gast, kom eens bij ons kijken in vierde provinciale, op welke soorten velden wij ploeteren".'
'Maar om iemand te horen klagen omdat hij voetbal speelt in tijden van pandemie, dat moet heel wat tanden doen knarsen. In ieder geval bij mij. Het doet met denken dat voetballers elke verbinding met de werkelijkheid verloren zijn. Theo wil niet spelen in de sneeuw, terwijl wij niet het recht hebben om te gaan spelen in de Fagnes', verwijst El Khoury naar het inmiddels opgeheven verbod om naar de Hoge Venen af te zakken.
Een privilege!
'Nu, de vraag van de menselijkheid. "Het is niet menselijk om op zo'n terrein te spelen". Ok. Wie ben ik dan om een heel seizoen lang op een platgetrapt 'patattenveld' te spelen?', vraagt de man zich af. 'Een monster? Een beest? Een robot? Wat voor mij niet menselijk is, is dat ik mijn favoriete sport niet kan beoefenen als uitlaatklep van een dagelijks leven vol beperkingen. Shotten tegen een stuk leer om mij te ontladen.'
'Mijn collega's, de Jupiler Pro League, ze klagen er steen en been over. Als ik er hen dan over spreek, vragen ze me: "Waarom hebben zij het recht om te spelen en mijn zoon met overgewicht en verminderd sociaal contact niet, leg me dat nog eens uit?". Volgens mij noemen ze dat een privilege. Ik ga niet los op dat privilege, zolang ze zich ervan bewust zijn', besluit El Khoury.