De erfenis van Coucke: twee jaar na eerste transferzomer is het vooral puin ruimen

De erfenis van Coucke: twee jaar na eerste transferzomer is het vooral puin ruimen

15-10-2020 18:45 Laatste update: 17-10-2020 23:05
18

Op de slotdag van de zomerse transferperiode liet RSC Anderlecht goudhaantje Jérémy Doku gaan. Een verplichte verkoop, want de kassa van paars-wit is leeg. Sinds de komst van Marc Coucke viel het ene lijk na het andere uit de kast. Daarbij hielpen de eerste transfers van Coucke Anderlecht financieel en sportief ook niet vooruit. VoetbalPrimeur.be schetst een overzicht.

Met de verkoop van Doku aan Stade Rennes spekte Anderlecht de kas met (minstens) 27 broodnodige miljoenen. Toch zullen daar de komende jaren nog enkele klappers moeten bijkomen om weer vrijuit te kunnen ademen. Het financiële wanbeleid gaat natuurlijk verder terug dan de intrede van Coucke, dat valt hem moeilijk aan te wrijven. Niettemin mag de ex-voorzitter de hand ook in eigen boezem steken.

Na zijn aanstelling, eind maart 2018, keek de Belgische voetbalwereld reikhalzend uit naar de eerste zomermercato onder de kapitaalkrachtige ondernemer. Coucke en sportief directeur Luc Devroe haalden heel wat nieuwe gezichten in huis, maar twee jaar na datum blijkt dat de meerderheid door de mand viel. En dat ondanks een stevig transferbudget. Deze zomer moest technisch directeur Peter Verbeke het stellen met … vier miljoen euro. Zijn hoofdtaak bestond er echter vooral in om puin te ruimen.

Kristal Abazaj (750.000 euro)
Toen Devroe de sportieve scepter in handen kreeg, was het slechts een kwestie van tijd voor hij zijn Balkan-connectie zou aanspreken. Die had hem bij KV Oostende al enkele keren aan een ruwe diamant geholpen. De komst van Abazaj paste in dat plaatje, maar pakte volkomen verkeerd uit. Verder dan 21 minuten tegen Cercle Brugge kwam de Albaniër niet. Deze zomer verkaste de aanvaller definitief naar Istanbulspor, waar hij bij zijn eerste basisplek overigens meteen raak trof.

Luka Adzic (800.000 euro)
De Servische variant van Abazaj, al liet de dribbelaar zich de voorbije twee jaar misschien nét dat tikkeltje meer opmerken. In totaal draafde hij zes keer op voor de Belgische recordkampioen, hoofdzakelijk als invaller. Ook een uitleenbeurt aan FC Emmen bracht geen zoden aan de dijk. Toch gloort er licht aan de horizon. Bij Ankaragücü, ook al in Turkije, is Adzic momenteel vaste basisklant.

Zakaria Bakkali (1,2 miljoen euro)
De eerste van slechts vier (!) Coucke-aanwinsten die momenteel nog af en toe minuten maakt voor paars-wit. Toen de mogelijkheid zich aanbood om de ooit zo getalenteerde Bakkali aan boord te halen, aarzelde de technische cel niet. Ok, de flankaanvaller was de jaren voordien wat op het foute spoor beland, maar op Neerpede zou hij zijn niveau hervinden. Blessureleed en overtollige kilo’s brachten Bakkali de voorbije twee jaar echter slechts sporadisch op de grasmat.

Elias Cobbaut (3 miljoen euro)
Van alle nieuwkomers uit de zomer van 2018 heeft deze Cobbaut momenteel misschien wel de beste reputatie in Brussel. De bonkige linkspoot knokte zich, tussen de blessures door, naar een basisstek. Nu eens acteert de gewezen Mechelaar vanuit het hart van de defensie, dan weer vanop de linkerflank. Eigenlijk is nog niemand er helemaal uit wat nu precies zijn beste positie mag wezen.

Thomas Didillon (2,2 miljoen euro)
Als nieuwe nummer één onder de dwarsligger had het Anderlecht-bestuur een oogje laten vallen op Didillon. Die deed het in zijn openingsseizoen eigenlijk meer dan behoorlijk, al vielen zijn Play-Offs tegen. Enkele kapitale fouten kostten hem de kop: de komst van de sterke Hendrik Van Crombrugge verdreef de soms eigenzinnige Fransman naar de schaduw. Na een goede uitleenperiode bij KRC Genk keept Didillon nu voor Cercle Brugge.

Landry Dimata (huur voor 500.000 euro)
Belgisch, jong en productief: met Dimata hoopte Anderlecht een slag van jewelste te slaan. Momenteel staat de teller op vijftien competitietreffers in paars en wit. Die maakte de talentvolle spits voornamelijk in zijn wittebroodsweken. Nadien volgde een ellenlange, wat mysterieuze inactiviteit, die hem liefst anderhalf jaar aan de kant zou houden. Sinds deze zomer is Dimata terug van weggeweest. In de slotdagen van de mercato flirtte hij nadrukkelijk met een vertrek, maar uiteindelijk bleef de geboren Congolees aan boord.

James Lawrence (450.000 euro)
Een rijzige verdediger met een keurige linkervoet, zo werd de Welsman aangekondigd in het Astridpark. Die profielbeschrijving klopte ook wel, maar al bij al vielen zijn prestaties toch tegen. Na een jaar besloot Anderlecht Lawrence dan ook uit te lenen. Cultclub Sankt Pauli, dat uitkomt in de 2. Bundesliga, sprong gretig op de kar. Na ruim een dozijn optredens besloot de vereniging uit Hamburg hem zelfs definitief over te kopen.

Yevgen Makarenko (1,2 miljoen euro)
Te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken. In dienst van KV Kortrijk speelde Makarenko de tegenstand soms helemaal zoek, zeker nadat Glen De Boeck hem van de linksachter naar het middenveld schoof. Bij Anderlecht viel die rol hem te zwaar. Na een half jaar zonder uitzicht op speelminuten kon enkel een terugkeer naar de heimat hem nog redden. In het Guldensporenstadion is Makarenko inmiddels weer een vaste waarde.

Antonio Milic (duo-deal met Musona: 5 miljoen euro)
Een gelijkaardig geluid klinkt bij de 26-jarige Kroaat: uitblinken bij KV Oostende is één ding, dat herhalen aan de Belgische top is toch nog een ander paar mouwen. De kopbalsterke Milic kon de verwachtingen nooit inlossen. Ook hij verdween na zijn eerste seizoen in de hoofdstad volledig uit beeld. Rayo Vallecano wierp hem een reddingsboei toe, maar de Spanjaarden waren onvoldoende kapitaalkrachtig om hem langer aan zich te binden. Daarom verkommert Milic momenteel in de Brusselse B-kern.

Ilias Moutha-Sebtaoui (transfervrij)
Een gokje, daar is men in de voetbalwereld niet vies van. Voor een jongen die Manchester United op zijn cv heeft staan, gaat die aanname zeker op. Helaas, veel profijt wist Anderlecht niet te boeken met de komst van Moutha-Sebtaoui. De doelman, een oud-jeugdproduct van Standard Luik, haalde nooit de selectie en kon zich zelfs bij de beloften niet doorzetten. Anno 2020 komt hij uit voor Sporting Charleroi, al blijft het ook daar wachten op zijn profdebuut.

Knowledge Musona (duo-deal met Milic: 5 miljoen euro)
In zijn allerbeste dagen aan de kust liet Musona wel eens klasseflitsen bewonderen die een transfer naar Anderlecht konden onderbouwen. In het Lotto Park liep het echter grondig fout. The Smiling Assassin kreeg nauwelijks kansen en verloor gaandeweg zijn glimlach. Sinds januari van dit jaar beproeft Musona zijn geluk in de Oostkantons. Voor KAS Eupen verscheen hij al elke wedstrijd aan de aftrap, al lijkt zijn doelpuntenneus wat verstopt.

Kenneth Saief (3,7 miljoen euro)
Een ietwat vreemde eend in de bijt, want Saief voetbalde eind 2017 al voor de hoofdstedelingen. Zeventien basisplaatsen later besloten Coucke en co dat de Israëlische Amerikaan een vast contract verdiende. Achteraf bleek dat de verkeerde keuze. De linkerflankspeler was er nog amper vijf keer bij vanaf het eerste fluitsignaal, waaronder drie keer in de Europa League. Bij Lechia Gdanks mag Saief zich stilaan weer voetballer noemen.

Bubacarr Sanneh (8 miljoen euro)
In haar eerste offensief deed de nieuwe bestuurstop het transferrecord van Anderlecht meteen sneuvelen. Het Deense Midtjylland wreef zich gretig in de handen. In zijn ijver om enkele concurrerende teams af te troeven overspeelde Coucke zijn hand. Mandekker Sanneh kon zijn prijskaartje van acht miljoen nooit rechtvaardigen. Na twaalf duels was zijn liedje uit. Toch staat de Gambiaan nog steeds op de loonlijst van RSCA, aangezien uitleenbeurten aan Göztepe en Oostende geen zoden aan de dijk brachten …

Ivan Santini (3 miljoen euro)
Samen met Dimata moest de oud-spits van KV Kortrijk én Standard het nieuwe koningskoppel van het Park vormen. De scepsis die rond zijn persoon hing, kon Santini echter niet van zich afschudden. Nochtans deed hij met zestien doelpunten in de JPL een stevige duit in het zakje. Zijn soms wat onbehouwen stijl vloekte met de huisstijl van de Brusselaars. Toch toverde Santini nog een glimlach op het gezicht van zijn werkgevers. Het Chinese Jiangsu Suning legde namelijk vijf welgekomen miljoenen op tafel.

Ognjen Vranjes (3,2 miljoen euro)
Tot slot investeerde Anderlecht in een spijkerharde verdediger, om de achterhoede van de nodige ervaring en uitstraling te voorzien. Bij AEK Athene had Vranjes die kwaliteiten ruimschoots tentoongespreid. Dat de Bosniër een vreemde snuiter is, mocht de technische staf pas later ondervinden. Na allerlei akkefietjes leek zijn rol uitgespeeld, maar kijk, dit seizoen stelde Vincent Kompany hem toch al vier keer op. Zonder uitspattingen haalt Vranjes alleszins het vereiste niveau.

Conclusie: gefaald transferbeleid diepte miljoenenput verder uit

In zijn eerste transferzomer na zijn blijde intrede spendeerde Coucke zonder verpinken zo’n 30 miljoen euro. Eerlijk is eerlijk: twee jaar later blijkt dat quasi volledig weggesmeten geld. Van de vijftien nieuwe gezichten wisten slechts een handvol jongens een basisplaats te claimen. Dat duurde bovendien niet langer dan een seizoen, want in de daaropvolgende mercato waaide opnieuw een heel andere wind door de spelersgroep.

Bij zijn aanstelling kreeg huidig sportief directeur Verbeke één hoofdbekommernis te horen: saneren. Met een budget van vier miljoen reiken de bomen niet langer tot de hemel in Anderlecht, wel integendeel. Aan uitgaande zijde stond de voorbije mercato in het teken van verkopen, verkopen en nog eens verkopen. In enkele gevallen lukte dat ook, maar met Didillon, Milic, Sanneh en Vranjes pronken enkele financiële zwaargewichten nog steeds op de loonlijst. De erfenis van Coucke blijft dus een schaduw werpen over het huidige Anderlecht.