Daar is de Bundesliga weer: Belgisch getint Dortmund daagt topfavoriet Bayern uit
Dat 2020 een jaar om nooit te vergeten is, hoeft geen betoog meer. Door de maandenlange impasse kregen we een zomer vol voetbal. De Jupiler Pro League draait inmiddels op volle toeren, maar na een korte onderbreking zijn ook heel wat van de grootste competities alweer opgestart. Dit weekend openen als laatste trekpleisters ook de Bundesliga en de Serie A hun deuren. VoetbalPrimeur.be blikt alvast vooruit op de Duitse hoogste klasse.
Vraag zelfs de grootste voetballeek welke club zich vorig seizoen tot kampioen kroonde in de Bundesliga, en de kans is groot dat je het juiste antwoord te horen krijgt. De hegemonie en grandeur van Bayern München is namelijk enorm. Het palmares van Duitslands roemrijkste club spreekt boekdelen: 30 landstitels intussen, waarvan momenteel acht op rij. De concurrentie komt er niet aan te pas. Op de eeuwige ranglijst tellen eerste achtervolgers Borussia Dortmund en Borussia Mönchengladbach er welgeteld … vijf. Nochtans zag het er in de eerste maanden van vorig seizoen naar uit dat een stunt tot de mogelijkheden behoorde.
Onder leiding van Niko Kovac demarreerde Bayern immers bijzonder stroef. Na de overname van Hansi Flick werd het elftal echter in een mum van tijd weer omgetoverd tot de gebruikelijke machine. Het herwonnen, typisch Beierse vertrouwen loodste de grootmacht zelfs naar haar zesde eindtriomf in de Champions League. De afslachting van FC Barcelona (2-8) stond symbool voor het overwicht van Robert Lewandowski en co. Een overdonderend Bayern dus, dat bovendien geholpen werd door een te wisselvallige tegenstand. Dortmund, RB Leipzig, Gladbach, Bayer Leverkusen … Allemaal lieten ze te vaak steekjes vallen. Nochtans ontbolsterden bij die achtervolgers enkele goudklompjes, zoals Erling Braut Haaland, Achraf Hakimi, Kai Havertz en Marcus Thuram. Klasse te koop, maar zij konden de Beierse trein evenmin doen ontsporen.
Het afgelopen Bundesliga-seizoen kende dan wel een verwachte afloop, de weg daarnaartoe liep vanwege corona over onbekend terrein. De Duitsers demonstreerden echter nog maar eens hun alom geprezen Gründlichkeit. Terwijl in zowat alle andere Europese competities twijfel, frustratie en uitstel regeerden, hervatten onze oosterburen midden mei al. Het onderstreepte de macht van de Bundesliga, zowel op sportief als organisatorisch vlak. En toch is ook in Duitsland niet alles peis en vree. In de nasleep van de corona-uitbraak geraakte bekend dat het water Schalke 04 aan de lippen staat. Het zou niet de eerste Traditionsverein zijn die de laatste jaren uit de hoogste klasse verdwijnt, helaas.
Verwachtingen: Bayern versus de rest, met Belgische tegenwind
Op monsterwinsten hoef je niet te rekenen mocht je bij gokkantoren op Bayern inzetten. Der Rekordmeister is immers topkandidaat om, hoe kan het ook anders, zichzelf op te volgen. Die status heeft het te danken aan de renovatiewerken van trainer Flick. De Duitser is eerst en vooral een uitstekend people manager. Op tactisch vlak laat hij zijn manschappen de gevraagde tactische vrijheid, zolang ze dat ene devies in balverlies maar opvolgen: pressen tot je erbij neervalt. Zo staan alle neuzen in dezelfde richting. Als de concurrentie haar slag wil slaan, zal het in eerste instantie moeten hopen dat Bayern als een kaartenhuisje instort. Dat lijkt uit den boze. Integendeel, de grote favoriet lijkt nog versterkt uit de zomermercato gekomen te zijn, temeer omdat groeibriljanten als Alphonso Davies en Joshua Zirkzee weer een jaartje ouder zijn.
Waar de overige Bundesliga-clubs doorgaans enorm aan elkaar gewaagd zijn, lijkt er ook voor de positie van runner-up een duidelijke kanshebber. Borussia Dortmund benaderde Bayern al het dichtst en hoopt de komende maanden nog een stapje vooruit te zetten. Daarvoor rekent het op een Belgische drietand: Axel Witsel, Thorgan Hazard en nieuwkomer Thomas Meunier. Kunnen zij aan de zijde van sensaties Haaland en Jadon Sancho voor vuurwerk zorgen? RB Leipzig en Leverkusen, twee andere achtervolgers, zullen opnieuw moeten bouwen. Zij verloren met Timo Werner en Havertz namelijk hun respectievelijke uitblinker, al is het waarschijnlijk een opluchting dat Bayern hen niet in kon lijven. Uit die situatie zou Gladbach misschien munt kunnen slaan. Het nummer vier van vorig seizoen slaagde er alvast wél in om haar kern samen te houden.
Waar valt verderop naar uit te kijken? Belgisch talent, uiteraard. Het Duitse voetbal zit duidelijk in de lift bij landgenoten die mikken op een internationale doorbraak. Dit weekend zullen liefst elf Belgen de Bundesliga aftrappen. Nooit eerder lag dat aantal zo hoog. De overstap van Meunier en Nathan De Medina (Arminia Bielefeld) krikte dat cijfer op, net als de promotie van het VFB Stuttgart van Orel Mangala. Vanuit Belgisch perspectief lopen vooral Sebastiaan Bornauw (1FC. Köln), een ontdekking, en Hertha BSC in de kijker. Bij de ambitieuze club uit de hoofdstad behoren Dedryck Boyata en Dodi Lukebakio tot de sterkste pionnen. Onder Bruno Labbadia wil Hertha richting subtop opklimmen.
Acht transfers om naar uit te kijken:
Jude Bellingham (Borussia Dortmund)
26,5 miljoen euro legde BVB op tafel voor een zeventienjarige (!) middenvelder uit Birmingham. Die transferprijs zegt voldoende: de jonge Bellingham wordt een grandioze toekomst voorspeld. In de lastige Championship speelde de technisch vaardige middenvelder als een doorwinterde prof. Zowat alle Engelse clubs met naam en faam trokken aan zijn mouw, maar in navolging van onder meer Sancho en Jonjoe Kenny (Schalke 04) koos Bellingham voor de Bundesliga. Aangezien Lucien Favre dolgraag met jeugd werkt, zal de Brit meteen op speelkansen mogen rekenen.
Jhon Cordoba (Hertha BSC)
Een beest van een aanvaller, die aan een opmerkelijke opmars bezig is in het Duitse voetbal. Sinds 2015 probeert de Colombiaan het er nu al te maken, maar lange tijd bleven die pogingen vruchteloos. Tot hij met 1FC. Köln mee naar de 2.Bundesliga degradeerde. Daar scoorde Cordoba plots aan de lopende band: twintig stuks. Bij zijn terugkeer op het hoogste niveau bewees hij dat dat aantal geen toevalstreffer was, want met dertien rozen kroonde hij zich tot clubtopschutter van Die Geissböcke. Het leverde de spits een transfer naar Berlijn op. Hertha hoopt in Cordoba de missing link richting subtop gevonden te hebben.
Lennart Grill (Bayer Leverkusen)
Na de corona-onderbreking liet Lukas Hradecky, nummer één onder de lat in Leverkusen, enkele van zijn pluimen. Daardoor ging onder meer de Pokal-finale tegen Bayern verloren (2-4). Het bracht zijn positie binnen de club aan het wankelen. Ajax-goalie André Onana stond (staat?) op het verlanglijstje, maar Leverkusen haalde intussen deze Grill al in huis. Daar lijkt de rood-zwart zich niet aan te zullen verbranden, want bij 1FC. Kaiserslautern liet de 21-jarige doelman een prima indruk na. Dat was weliswaar in de Duitse derde klasse, maar op termijn zou Grill zomaar de honneurs kunnen waarnemen.
Hee-chan Hwang (RB Leipzig)
Het netwerk van Red Bull heeft Leipzig een nieuwe aantrekkelijke naam opgeleverd. De 24-jarige Hwang maakte de voorbije jaren grote sier in dienst van revelatie RB Salzburg. Daar vormde de spits een belangrijke schakel in het razendsnelle combinatievoetbal dat de Oostenrijkers kenmerkt. Dat hij naast elf competitiegoals ook nog eens acht assists liet optekenen, bewijst zijn veelzijdigheid. Daar was Leipzig naar op zoek, na het vertrek van speerpunt Werner. Overigens probeerde Hwang het al eens in Duitsland, maar een doortocht bij Hamburg SV draaide uit op een ontgoocheling.
Robin Knoche (Union Berlin)
Zeker niet de grootste naam uit de Bundesliga, maar de transfer van Knoche valt best opmerkelijk te noemen. Op 28-jarige leeftijd verlaat hij namelijk voor het eerst jeugdliefde VFL Wolfsburg, waar hij al zijn gehele profloopbaan onder contract stond. Ondanks die opgebouwde anciënniteit kon de Duitser zich eigenlijk nooit ontpoppen tot onmisbaar sleutelfiguur. Zo begon Knoche in het coronaseizoen zowat in de helft van de wedstrijden vanop de bank. In de hoofdstad, waar de druk wat minder groot is, hoopt de mandekker die onbetwistbare status wél af te dwingen.
Thomas Meunier (Borussia Dortmund)
Hoewel zijn liefde voor PSG ontegensprekelijk was en nog steeds is, vertrok Meunier uit Parijs met slaande deuren. Vooral sportief directeur Leonardo moest het ontgelden, omdat hij onze Rode Duivel met te weinig respect behandelde. De toekomst lacht hem echter toe. Zowel de spelstijl van Dortmund als de intensiteit van de Bundesliga moeten Meunier op het lijf geschreven zijn. De Ardennees zal wel met argusogen gevolgd worden. Dat is toch een wezenlijk verschil ten opzichte van zijn tijd bij PSG, waar hij steevast in de schaduw stond van de vedetten.
Alexander Nübel (Bayern München)
In gebalde Champions-League-eindronde liet Manuel Neuer zijn enorme krachtenarsenaal nog eens bewonderen. De Duitse topkeeper staat er weer helemaal na een mindere periode. Zomeraanwinst Nübel, die eigenlijk in het voorjaar al getekend had, hoeft zich dus geen illusies te maken. Althans niet in de nabije toekomst, want voetbalminnend Duitsland ziet in hem wel degelijk de troonopvolger van Neuer. Hun beide parcoursen verlopen alvast zeer gelijkaardig. Net als zijn grote voorbeeld stapte ook Nübel over van Schalke 04.
Leroy Sané (Bayern München)
Een uitsmijter van formaat! Van alle nieuwkomers zullen de ogen onvermijdelijk het meest op de terugkerende Sané gericht zijn. De vleugelflitser is rotgetalenteerd tot in zijn kleine teen, maar durft het mentaal wel eens te laten afweten. Daardoor liet Pep Guardiola hem steeds vaker links liggen bij Man City. Tot overmaat van ramp scheurde Sané zo’n jaar geleden de ligamenten van zijn knie af, met een maandenlange invaliditeit tot gevolg. Om al die redenen riep de naderende transfer felle weerstand op binnen Bayern. Uiteindelijk is de linkspoot dus toch aan de Allianz Arena neergestreken. Geeft hij de criticasters lik op stuk?