VP’s Eindrapport van Antwerp: verdere opmars richting top, maar meer tijd gevraagd
Het lijkt er steeds meer op dat het Belgisch voetbalseizoen er helemaal op zit, ook bij de profclubs. Daarom smeedt VoetbalPrimeur.be het ijzer als het heet is en delen we ons eindrapport uit aan de spelers van de topploegen uit de Jupiler Pro League. Wie studeert af met alle lofbetuigingen van de jury? En wie moet zich opmaken voor een tweede zit? Verder bepalen we ook het beste en slechtste moment van onze klasgroep tijdens het slopende schooljaar. In deze vierde aflevering: VP’s Eindrapport van Royal Antwerp FC.
In ons eindrapport komen enkel spelers in aanmerking die minstens drie wedstrijden afgewerkt hebben voor hun ploeg in de Jupiler Pro League.
Grootste onderscheiding 👨🎓
Op de openingsdag van het academiejaar stond eigenlijk al vast wie de primus van de klas zou worden: Dieumerci Mbokani. Achttien doelpunten voor je rekening nemen en tussendoor nog even vijf medespelers op weg zetten naar een treffer, veel meer kan je van een diepe spits niet eisen. Mbokani doet echter véél meer dan dat. Op zijn 34e heeft de Congolees nog geen spatje aan klasse ingeboet. Balaanname, spelinzicht, looplijnen, het sterke lijf gebruiken, rust aan de bal … De beste spits uit de Jupiler Pro League.
Ondanks een mindere periode rond de jaarwisseling was Mbokani, meer nog dan het seizoen voordien, de talisman van Antwerp. Straf: hoewel zijn leeftijd stilaan als ‘gevorderd’ omschreven mag worden, miste Dieu slechts één wedstrijd in de competitie. Het Antwerp-bestuur doet er dan ook alles aan om haar topschutter langer aan boord te houden. Of Mbokani ook na de zomer nog op de Bosuil te bewonderen valt, zal voornamelijk van het financiële plaatje afhangen.
Mbokani: 28 matchen, 18 goals, 5 assists
Grote onderscheiding 👨🏫
Vraag aan de voetbalman (of –vrouw) in de straat waar de sterkte van Antwerp ligt, en negen op tien krijg je ‘achterin’ als antwoord. Nochtans wist The Great Old tussen september en november 2019 liefst twaalf matchen op rij de netten niet schoon te houden. Ergens is dat contradictorisch, want de meeste uitblinkers liepen echt wel in de verdedigende linie rond. Neem nu zomeraanwinst Wesley Hoedt. Zijn geweldige linkervoet kwam uitstekend van pas in het vaak directe spel van Antwerp, terwijl de Nederlander zich op verdedigend vlak week na week beter aanpaste aan onze Belgische competitie.
Ook op de vleugelbacks had Laszlo Bölöni amper kopzorgen. Publiekslieveling Ritchie De Laet leek in de herfst van zijn carrière zelfs beter te voetballen dan ooit. Zijn nooit-aflatende grinta is de gedroomde brandstof voor de vurige tribunes op de Bosuil. De Laet moest zich noodgedwongen richten op de linksachterpositie, wat hij dus met verve deed, aangezien op rechts Aurelio Buta incontournable is. Vooral de aanvallende impulsen van de kwieke Buta waren vaak van goudwaarde.
Een aangename verrassing werd Alexis De Sart. Zijn overstap van Sint-Truiden had wat voeten in de aarde, maar dat zal Antwerp zich geen moment beklaagd hebben. Waar de belofteninternational oorspronkelijk gehaald leek om doublure te spelen voor het duo Faris Haroun – Steven Defour, draaide De Sart die rollen prompt om. Dankzij het tactische slijpwerk van Bölöni ontpopte de Waal zich tot de gedreven aanjager van een elftal vol vedetten.
Buta: 28 matchen, 2 goals, 2 assists, 5 clean sheets
De Laet: 22 matchen, 0 goals, 6 clean sheets
De Sart: 23 matchen, 1 goal, 2 assists, 5 clean sheets
Hoedt : 21 matchen, 0 goals, 5 clean sheets
Onderscheiding 👨⚖️
Auteur van een vreemd schooljaar, Lior Refaelov. Op papier zou het doldwaas lijken aan de meerwaarde van de spelmaker te twijfelen. Met elf goals en drie assists is de oud-Bruggeling de bepalende factor in het aanvalswerk van Antwerp, Mbokani uitgezonderd, uiteraard. Toch verdween Refaelov in september (even) uit het elftal van Bölöni. Oorzaak? Strubbelingen tussen hem en Mbokani. Aangezien Dieu onmisbaar is voor Stamnummer Eén, was de rekening snel gemaakt. Intussen kunnen de twee haantjes weer in hetzelfde hok.
Wie zich ein-de-lijk wat meer in het hart van Bölöni geknokt heeft, is Ivo Rodrigues. De Portugees had er ruim twee jaar voor nodig, maar verscheen dit seizoen vaker dan ooit aan de aftrap. De onvoorspelbaarheid van zijn dribbels geeft Antwerp het nodige coup de génie in het soms wat steriele spel. Efficiëntie blijft wel een beetje het manco van Rodrigues. Daardoor wordt de flankaanvaller toch nog geregeld het kind van de rekening wanneer het minder draait. De kleine Koji Miyoshi groeide in no time uit tot een lieveling van het Antwerp-publiek. De Japanner heeft zonder twijfel de X-factor, maar werd ook teruggeslagen door blessures. Voor de rest verliep zijn aanpassing aan het Europese voetbal vlot.
Miyoshi: 14 matchen, 1 goal, 0 assists
Refaelov: 24 matchen, 11 goals, 3 assists
Rodrigues: 22 matchen, 4 goals, 2 assists
Voldoening 👨💼
Sommige studenten werkten hun jaar met vrucht af, maar lieten bij de professor toch een vleugje wrange nasmaak na, aangezien hun potentieel hoger ligt. Sinan Bolat, Dino Arslanagic en Faris Haroun passen in dat rijtje. Dat drietal zette sinds de langverwachte herintrede van Antwerp op het hoogste niveau uitmuntende prestaties neer, maar kon die deze jaargang niet benaderen. Misschien begint de leeftijd wel te wegen? Of hebben enkelen nood aan een verse uitdaging? The Great Old bewees de voorbije transfermercato’s al dat het sentiment weet te bannen in haar sportieve keuzes.
Dé blikvanger bij Antwerp was, hoe kan het ook anders, alweer Didier Lamkel Zé. Zijn fratsen zijn inmiddels niet meer op twee handen te tellen, maar de nochtans ijzeren Bölöni houdt zijn pupil haast vaderlijk de handen boven het hoofd. Toch lijden niet enkel de ploegmaats onder de nukken van Zé. Ook de Kameroener zelf liet zijn soms briljante geest lang niet altijd bewonderen. Integendeel, zeker in het tweede deel van het seizoen liet het spelpeil van de middenvelder vaak te wensen over. Een halve ontdekking werd Abdoulaye Seck. De kolos kreeg enkele kansen na blessures of schorsingen bij concurrenten en overtuigde met zijn imposante lichaam.
Daarnaast mogen nog twee landgenoten tevreden terugblikken op dit seizoen. 2019 zal bij Robbe Quirynen voor altijd in zijn herinnering staan als het jaar van zijn profdebuut. Bölöni, van nature nochtans eerder teruggrijpend naar ervaring dan jeugdigheid, gunde hem twee basisplaatsen in augustus. Het was al erg lang geleden dat een eigen product nog eens doorstootte op de Bosuil. Zinho Gano is al iets meer gepokt en gemazeld in het Belgische voetbal. De boomlange aanvaller schikte zich zonder morren in de rol van plaatsvervanger voor Mbokani en deed dat bovendien naar behoren. Zijn moment de gloire: de belangrijke 1-1 in de slotminuut op KAA Gent.
Arslanagic: 21 matchen, 0 goals, 5 clean sheets
Bolat: 27 matchen, 4 clean sheets
Gano: 11 matchen, 2 goals, 0 assists
Haroun: 25 goals, 0 goals, 5 clean sheets
Seck: 13 matchen, 0 goals, 3 clean sheets
Quirynen: 3 matchen, 0 goals, 1 clean sheet
Zé: 25 matchen, 6 goals, 0 assists
Tweede zit 🤷♂️
Het succes van De Sart was een lichtpuntje, maar eigenlijk verbloemt hij de matige transferzomer van de oudste club van het land. Antwerp pakte uit door met Steven Defour en Kevin Mirallas twee oud-Rode Duivels binnen te hengelen, maar geen van beiden kon zijn stempel drukken. Bij Defour lagen (nog maar eens) fysieke beslommeringen aan de basis. Mirallas, die lijkt dan weer over zijn hoogtepunt heen. De aanvaller maakte nauwelijks het verschil. Een geruisloze aftocht dreigt. In mindere mate had ook Sander Coopman Antwerp een kwaliteitsinjectie moeten geven. Met drie basisplaatsen valt zijn rapport eveneens karig uit.
Verder bleven enkele sterkhouders van de vorige jaren onder de norm. Simen Juklerod was slechts een schim van de frisse linksback die onze Jupiler Pro League binnenstormde. Verdedigend had de Noor altijd al wel wat pijnpunten, maar nu zakte ook zijn vertrouwen op aanvallend vlak verschrikkelijk terug. Dat Bölöni De Laet naar de linksback overhevelde, was veelzeggend. Dylan Batubinsika mag dan weer stilaan het etiket ‘pechvogel’ opgekleefd krijgen. Na een eerdere lange inactiviteit kende de Franse mandekker opnieuw flink wat blessureleed.
Batubinsika: 4 matchen, 0 goals, 0 clean sheets
Defour: 11 matchen, 0 goals, 1 assist, 2 clean sheets
Coopman: 10 matchen, 0 goals, 1 assist
Juklerod: 14 matchen, 1 assist, 1 clean sheet
Mirallas: 18 matchen, 2 goals, 2 assists
Over de hele lijn gebuisd 🙅♂️
Drie spelers rondden hun jaar af met een fundamenteel tekort. Manuel Benson, nog zo’n zomertransfer die met grote trom werd ingelijfd, viel door de mand. Karakterieel paste de wispelturige flankaanvaller al niet helemaal in het plaatje van Bölöni. Als hij dan toch eens op het terrein geraakte, dribbelde Benson vooral zichzelf vast. Eigenlijk beleefde de linkspoot slechts één hoogtepunt: zijn schicht in de winkelhaak op bezoek bij Standard Luik. Dat was echter een partij uit de Croky Cup …
Met Martin Hongla waagde Antwerp een gokje. De Kameroense jeugdinternational speelde aardig mee in de Spaanse Segunda Division en de Oekraïense Premier League, maar wat zou dat waard zijn in de Jupiler Pro League? Niet al te veel, blijkbaar. Hongla maakte amper twee keer de 90 minuten vol. Tot slot mag Amara Baby uitkijken naar een andere club. Het Antwerp-bestuur heeft besloten het aflopende contract van de gewezen Carolo niet te verlengen. Een logische keuze, want Baby maakte dit seizoen weinig tot niets klaar.
Baby: 9 matchen, 0 goals, 0 assists
Benson: 11 matchen, 0 goals, 2 assists
Hongla: 9 matchen, 0 goals, 2 clean sheets
Dieptepunt: Moeskroen – Antwerp (3-1, 2/11/19) ⬇️
Daags na Allerheiligen legt het Antwerpse sterrenensemble een doodse prestatie op de mat van Le Canonnier. Na een half uur klimmen de bezoekers nochtans op voorsprong na een fraaie combinatie tussen Mbokani en (of all people) ex-Hurlus Benson. De Gouden Stier werkt gedecideerd af, waardoor Antwerp met een voorsprong de rust intuimelt. Geen vuiltje aan de lucht, zo lijkt het. Wat zich na de koffie zal afspelen, doet de broek van de meegereisde supporters echter helemaal afzakken.
Mak als een lammetje komen de rood-witte troepen weer uit de kleedkamer. Zonder het minste greintje vechtlust of begeestering staan de elf spelers op het veld drie Moeskroense doelpunten toe. Het gebrek aan reactie na elke tegentreffer is schrijnend. Het lijkt haast op een boycot. Tegen trainer Bölöni? De weken voordien staken al verschillende verhalen de kop op over de lakse houding van enkele sterspelers, die door de Roemeen gewillig door de vingers werd gezien. Op de volgende speeldag zou Club Brugge over de vloer komen. Het hoofd van Bölöni ligt op dat moment op het kapblok.
Hoogtepunt: Antwerp – Club Brugge (2-1, 10/11/19) ⬆️
Het kan verkeren, wist Bredero al. In aanloop naar de altijd beladen confrontatie met Club staan de zenuwen bij Antwerp dus extra strak gespannen. Heeft de spelersgroep nog voldoende weerbaarheid om het op te nemen voor haar trainer, die toch als één van de architecten van de wederopstanding van de club mag worden beschouwd? Wanneer Blauw-Zwart na 25 minuten voetballen op de Bosuil op 0-1 komt, begint de plaatselijke secretaresse de ontslagbrief al uit te typen. Maar kijk, Antwerp recht de rug, trekt niet verslagen de kleedkamer in en komt er herboren uit.
Onder impuls van een ontketende Zé stormt The Great Old over de Brugse bezoekers heen. Het fanatieke publiek mag een eerste keer losbarsten na een penaltygoal van Mbokani, al was de voorafgaande overtreding erg twijfelachtig. Geen bosuil die daarnaar kraait. Een kwartier later werkt een ongelukkige Simon Mignolet de bal in eigen doel na een verschroeiende rush van loopwonder Zé. Het enfant terrible viert zijn halve doelpunt op een uitgeklapt supportersstoeltje voor het Club-vak, wat een nu al historisch beeld oplevert. Antwerp klopt de vijand die dag met 2-1. Het zou de aanzet betekenen tot een geweldige zestien op achttien.