Dit was 2019: de top-10 meest opmerkelijke figuren uit het Belgische voetbal
2019 loopt op haar laatste benen. In deze periode blikt VoetbalPrimeur.be traditiegetrouw terug op het voorbije jaar. Dat doen we ditmaal aan de hand van een eigenzinnige top-50. De voorbije dagen gingen we op zoek naar de 50 meest opmerkelijke figuren uit het Belgische voetbal uit 2019. Belgische voetballers komen vanzelfsprekend in aanmerking, maar evenzeer buitenlandse spelers in de Jupiler Pro League, bestuursleden, trainers of makelaars. Vandaag, de slotaflevering: de top-10!
10. Dimitri De Condé (KRC Genk)
Een beproevend jaar met een rollercoaster aan emoties, zo moet De Condé 2019 ervaren hebben. De technisch directeur van Genk kreeg in volle titelstrijd af te rekenen met een nukkige Alejandro Pozuelo, die hij oordeelkundig liet vertrekken. Het deerde Genk niet en de landstitel kwam naar Limburg. De Condé mocht veel pluimen op de hoed steken, want uitblinkers als Sander Berge en Ruslan Malinovsky loodste hij naar de Luminus Arena. Na de titelroes volgde echter ontnuchtering: het vertrek van Philippe Clement, een mislukte transferzomer en een dramatische Champions-League-campagne zetten De Condé met de voeten op de grond. Er ligt weer werk op de plank, veel werk …
9. Divock Origi (Liverpool FC / Rode Duivels)
Slechts zeven basisplaatsen in de Premier League in 2019 en tóch in dit lijstje opduiken? Dan moet je wel iets speciaals gepresteerd hebben. Origi bewerkstelligde dan ook een mirakel. In de halve finales van de Champions League verliest zijn Liverpool met 3-0 bij FC Barcelona. Bovendien zijn sterren Mo Salah en Roberto Firmino onbeschikbaar voor de terugpartij. Alle hoop is vervlogen, maar vervanger Origi geeft Anfield moed met een vroege 1-0. Wat daarna volgt, is een droomscenario. Een kwartier voor affluiten maakt de Rode Duivel de historische 4-0 op een geniale hoekschop. 4-0! Uiteindelijk zou Liverpool de Champions League als kampioen afsluiten. Later op het jaar kwam daar nog het WK voor clubs bij. Met dank aan Origi, voor eeuwig en drie dagen een legende in Liverpool.
8. Thibaut Courtois (Real Madrid / Rode Duivels)
Hoe zelfs de allergrootste voetballers niet gespaard worden door de Spaanse pers. Bijna werd de verwoestende druk van media en fans bij Real Madrid ook Courtois fataal. Na een wisselvallig debuutseizoen kreeg de Rode Duivel vrije baan: concurrent Keylor Navas verkaste ’s zomers naar PSG. Toch presteerde Courtois in eerste instantie bijzonder matig. Haast onherkenbaar weifelend was de Limburger, wat enkel verslechterde toen de supporters in Bernabeu hem begonnen uit te fluiten. Zinedine Zidane zette Courtois zelfs even op de bank. Maar kijk, topklasse keert altijd terug. De doelman kreeg een nieuwe kans, greep die overtuigend en stapelt intussen de clean sheets op. Met vertrouwen 2020 in!
7. Kris Wagner
Een bondsprocureur, of all people. In die hoedanigheid liet Wagner dit jaar geen kans onbenut om alle aandacht naar zich toe te zuigen. Het begon al in april, toen de man liefst zeven (!) speeldagen schorsing eiste voor mogelijk natrappen van Ruslan Malinovsky. Ook de voorbije maanden deden zijn strafvorderingen soms de wenkbrauwen fronsen. Dé show van 2019 speelde zich echter af in het proces rond Operatie ‘Propere Handen’. Wagner beet zichzelf zo in die zaak vast dat hij geen detail liet schieten om KV Mechelen tot gerechtigheid te brengen. Stapels vol aantekeningen, oeverloze monologen, ja zelfs het imiteren van stemmen, werkelijk niets bleek gek genoeg om zijn gelijk te halen. Uiteindelijk moest Wagner inbinden, want Malinwa voetbalt momenteel vrolijk mee in Eerste Klasse A.
6. Didier Lamkel Zé (Royal Antwerp FC)
‘Het zot in de kop’, zo luidt het aloude Vlaamse gezegde. Als illustratie op de website van Van Dale zou daar best het inmiddels geblondeerde hoofd van Lamkel Zé bij verschijnen. De stoten die de getalenteerde Kameroener het voorbije jaar uithaalde, zijn niet op één hand te tellen. Tegenstanders aanvallen, het publiek provoceren, vechten met Jelle Van Damme of de Heizel ophitsen na een uitsluiting: je kan het zo gek niet bedenken of Zé heeft het al uitgevoerd. Toch sloot Laszlo Bölöni zijn pupil steeds weer in de armen, omdat de Roemeen ook verduiveld goed beseft dat de klasse ervan af druipt. En geloof het of niet, de laatste maanden leverde ‘Lamkel zè na kalm’ écht wel resultaat op. Bij elk dreigend akkefietje was Ze er als de kippen bij om kemphanen liefdevol over de bol te aaien. Een figuur dat we op een dag met pijn in het hart uit de JPL zullen zien vertrekken.
5. Dejan Veljkovic
Als je als makelaar maandenlang een hele competitie gegijzeld kan houden, dan moet het zaakje wel stinken. Hoewel Operatie ‘Proper Handen’ al in het najaar van 2018 het daglicht zag, deinde de schokgolf onverstoord verder in het nieuwe jaar. Spilfiguur Veljkovic moest het gerecht wijzer maken als spijtoptant. Dankzij zijn bekentenissen werd het vooral warm onder de voeten van KV Mechelen en Waasland-Beveren, maar kregen ook heel wat andere prominente namen uit het Belgische voetbal te maken met de speurders. Denk maar aan Ivan Leko of Peter Maes. En Veljkovic zelf? Die vertoefde in een onvindbaar safehouse, wachtend op de afloop van de zaak. Intussen probeert de Serviër op alle mogelijke manier zijn makelaarsactiviteiten te hervatten.
4. Michaël Verschueren (RSC Anderlecht)
Na een turbulent 2018 besloot Marc Coucke de voorbije twaalf maanden wat meer in de luwte te acteren. In zijn plaats werd de jongste Verschueren naar voren geschoven als nieuwe spreekbuis van Anderlecht. Dat de kersverse manager het goed kan uitleggen, is een pluspunt, maar evenzeer werd het gebrek aan ervaring van de 39-jarige Verschueren op de korrel genomen. En laat een Anderlecht-in-crisis, waar het organigram haast wekelijks overhoop wordt gegooid, nu net nood hebben aan een leidsman die gepokt en gemazeld is in het vak. Zijn eerste zomermercato als sportief eindverantwoordelijke ging alvast de mist in. Kan Verschueren in de winter zijn waarde eens écht bewijzen?
3. Eden Hazard (Real Madrid / Rode Duivels)
Dé transfersoap van 2019, wereldwijd, kwam op naam van Hazard. De Rode Duivel had zich al even voorgenomen dat dit het jaar zou worden waarin hij Chelsea FC door de grote poort verliet. Zijn afscheid in Londen kon alvast tellen: aan de hand van een fenomenale Hazard veroverden The Blues de Europa League. Met die trofee op zak (en een slordige 100 miljoen euro in ruil) trok onze landgenoot naar het mythische Bernabeu. De wittebroodsweken van het droomhuwelijk met Real liepen echter allerminst van een leien dakje. Overtollig gewicht resulteerde al snel in een vervelende blessure, waardoor Hazard pas in september zijn debuut kon maken. Niet al dartelend, maar al strompelend. De hoogvorm was ver te zoeken en de kritiek stak steeds vaker de kop op. Naarmate de herfst vorderde, krikte Hazard zijn niveau dan tóch op. Net dan volgde een ongelukkige enkelbreuk. Tweede start, goed start in 2020?
2. Philippe Clement (ex-KRC Genk, nu Club Brugge)
Het moet van Hein Vanhaezebrouck bij KAA Gent geleden zijn dat een naam van een trainer zó positief over de lippen rolt in het Belgische voetbal. Vriend en vijand beseffen dat Clement topwerk aflevert. In de eerste maanden van 2019 loodste de Coach van het Jaar Genk naar een oververdiende vierde landstitel. Van plankenkoorts was, zelfs tijdens het debacle rond Alejandro Pozuelo, geen sprake. De immer oprechte Clement volgde nadien zijn hart en koos voor de heerschappij bij grote liefde Club Brugge. Ook daar is zijn stempel op het voetbal groot. Na 21 speeldagen telt Blauw-Zwart nu al een straatlengte voorsprong op de concurrentie, terwijl Europees bij momenten gewedijverd werd met grootheden als Real Madrid en Paris Saint-Germain. Wie twijfelt er nog aan dat Clement straks in mei zijn tweede titel op rij viert?
1. Vincent Kompany (ex-Manchester City, nu RSC Anderlecht / Rode Duivels)
We kunnen er niet om heen: niemand die de Belgische voetballiefhebber in 2019 zo begeesterde als Kompany. Nadat de Brusselaar met Manchester City zijn vierde landstitel veroverde, onder meer dankzij een raket van hemzelf tegen Leicester City, schuwde de skipper de uitdaging niet. Kompany besloot om het project-City toe te gaan passen op Anderlecht, vanuit de onduidelijke rol van ‘speler-manager-inspirator’. Een overstap die de gehele JPL in rep en roer zette. Met argusogen werd uitgekeken naar de spelopvattingen van de Rode Duivel, die in zijn eerste wedstrijden waar Guardiola-voetbal op de mat toverde. Enige probleem: de punten bleven uit.
Dat euvel kan een topclub als Anderlecht zich natuurlijk nooit veroorloven, zelfs niet met een verlosser aan het roer. Het bestuur greep dan ook in: ervaren rot Frank Vercauteren moest efficiëntie toevoegen aan het frivole, maar soms doelloze spel. Door de intrede van Vercauteren leek het alsof Kompany naar de achtergrond werd geduwd, mede door de veelvuldige blessures die zijn gestel jammer genoeg nog steeds teisteren. Uiteindelijk knokte Vince The Prince zich terug op de voorgrond, dankzij enkele geweldige individuele prestaties én als bewaker van de ingezette lijn. Wij kijken alvast, net als de rest van voetbalminnend België, reikhalzend uit naar het vervolg.