Vanaken wint de Gouden Schoen 2018: deze 9 Brugse toppers gingen hem voor
Hans Vanaken is woensdagavond uitgeroepen tot winnaar van de 65e Gouden Schoen. Vanaken is de tiende speler van Club Brugge die de belangrijkste voetbalprijs van ons land in ontvangst mocht nemen. De 26-jarige Vanaken komt terecht in een illustere rij van voorgangers.
Fernand Boone (1967)
De Gouden Schoen werd in 1955 voor de eerste keer uitgereikt. Het was pas bij de 14e editie dat de laureaat een Bruggeling was. Fernand Boone brak als Gouden Schoen van 1967 de ban. Boone, toen 33, was ook pas de tweede keeper die met de trofee aan de haal ging. Boone stond bekend als de doelman met de pet. Het was bovenal een betrouwbare sluitpost, die heerste in het strafschopgebied. Speciale gave: het stoppen van penalty’s. Naar verluidt was het echter de regelmaat die hem de Gouden Schoen opleverde.
Boone keepte 416 officiële duels voor Blauw-Zwart en won tweemaal de Beker van België, met een heldenrol voor hem in de eindstrijd van 1968. In 1972 sloot de achtvoudig Rode Duivel zijn loopbaan af bij Roeselare. Boone overleed op 11 september 2013 aan de naweeën van een trombose. De legende van Club werd 76 jaar.
Erwin Vandendaele (1971)
Vier jaar na Boone had Vandendaele de eer om de prestigieuze verkiezing te winnen. Vandendaele hield onder meer grootheden als Paul Van Himst (2e) en Wilfried Van Moer (4e) achter zich. Vandendaele floreerde als autoritaire libero bij vice-kampioen Club. Bij de nationale ploeg zag bondscoach Raymond Goethals de ideale verdedigende middenvelder in hem. De multifuncionele Vandendaele, tevens een echte stilist, werd onder Goethals derde op het EK van 1972.
Anderlecht-voorzitter Constant Vanden Stock had in 1974 10 miljoen Franken over voor Vandendaele. Met Anderlecht won hij in 1976 de Europa Cup II, maar miste de vaste titularis de finale tegen West Ham United (4-2 winst) door een blessure. Na zijn periode in het Astridpark droeg de 32-voudig international nog de shirts van Stade de Reims, KAA Gent en US Tournaisienne. Bij die laatste club zei hij in 1981 als speler het profvoetbal vaarwel, om er als coach verder te gaan. Later kreeg hij ook Gent tweemaal onder zijn hoede. Vandendaele (foto hieronder) blaast in maart 74 kaarsje uit.
Julien Cools (1977)
In de jaren '70 beleefde Club Brugge onder de grote Ernst Happel absolute glorietijden. Zowel in binnen-als buitenland stegen de troepen van Happel naar grote hoogte. Julien Cools was in dat elftal de marathonman. Cools combineerde een ongekend loopvermogen met infiltraties, die werden gekenmerkt door snelheid en techniek. De Jenne was absoluut onmisbaar in het spelconcept van Happel. Club Brugge was op weg naar de derde landstitel op rij, toen Cools de in de vorm van de Gouden Schoen een individuele beloning kreeg. Enkele weken later zal het leven van Cools nooit meer hetzelfde zijn, als zijn vijfjarige dochter Grietje in februari 1978 overlijdt na een aanrijding door een auto. Cools, die twee Europese finales en een EK-finale verliest, stopt in 1986 als speler van Westerlo. Dient nadien 25 jaar lang als assistent en begeleider van jeugdteams bij de Belgische Voetbalbond. Tegenwoordig scout voor de KBVB en een kenner die het voetbal op de voet volgt.
Jan Ceulemans (1980, 1985, 1986)
Wie Club Brugge zegt, zegt Jan Ceulemans. In de volksmond ook wel Caje of Sterke Jan genoemd. Samen met Raoul Lambert het grootste boegbeeld van de club. Iemand die met zijn doorzettingsvermogen, inzet en leiderschap gemaakt was voor Club Brugge. Een complete speler, met een constante drang naar voren. Een wereldtopper, zonder sterallures. Ceulemans pakt in meer dan 400 duels voor zijn geliefde club elf hoofdprijzen: 4x kampioen, 2x de beker en 5x de Supercup. Kortom: een legend. Uiteraard ook een status die hij geniet als Rode Duivel (96 caps). In 1991 is het lichaam na een knieblessure op. Ceulemans heeft dan al wel drie Gouden Schoenen op zijn palmares staat. Geen speler uit de historie van Club Brugge doet beter. Momenteel trainer zonder club en analist.
Franky Van der Elst (1990, 1996)
Ceulemans won de Gouden Schoen drie keer, Franky Van der Elst komt tot twee. Het zijn de enige twee Bruggelingen die meer dan één exemplaar in huis hebben. Van Der Elst kwam in 1997 op een haar na op gelijke hoogte met Ceulemans. Helaas voor Van der Elst krijgt Pär Zetterdag drie(!) punten meer. Ook in 1994 was hij runner-up. Fox was vooral een slimme speler, het ideale verlengstuk van iedere trainer. Een stofzuiger voor de verdediging die de het spel controleerde, verdeelde, en de tegenstander ontregelde met talloze onderscheppingen. De man van 15 jaar trouwe dienst bij Club Brugge, waarmee hij vijf landstitels, vier bekers en zeven Supercups pakt. Tevens 86 keer trouwe soldaat bij de Rode Duivels.
Na zijn actieve loopbaan jarenlang zelfstandig hoofdcoach, om sinds 2016 boezemvriend Gert Verheyen te assisteren. Eerst bij de nationale U19, vanaf voorbije zomer bij KV Oostende. Zit daarnaast regelmatig in de studio van Proximus om matchen te analyseren.
Paul Okon (1995)
Op 24 januari 1996 schrijft Australiër Paul Okon geschiedenis door de eerste niet-Europeaan op de erelijst te worden. Okon weet in de verkiezing topfavoriet Gilbert Bodart te verslaan. De Aussie kent sinds zijn komst in 1991 een moeilijke start in ons land. Pas als de middenvelder een linie naar achter schuift, breekt hij door. Okon groeit uit tot de beste verdediger van ons land. Geroemd om zijn betrouwbaarheid. Hij bekroont zijn ijzersterke jaar met de landstitel, al eindigt zijn seizoen abrupt door kruisbandletsel. Zijn vertrek medio 1996 verloopt door een confrontatie met algemeen directeur Antoine Vanhove niet in schoonheid.
Okon beproeft zijn geluk in Italië en Engeland, maar mede door aanhoudende knieproblemen slaagt hij er niet. KV Oostende stunt in 2004 om hem terug naar België te halen. Okon promoveert dat jaar naar de hoogste afdeling, om er met KVO vervolgens weer direct uit te degraderen. Via een avontuur in Cyprus keert hij terug naar zijn geboorteland om daar in 2007 de schoenen aan de wilgen te hangen. Okon gaat het trainersvak en is vooral betrokken bij meerdere nationale jeugdteams. Anno 2019 zit hij zonder club, nadat hij in maart 2018 opstapte als hoofdcoach van de Central Coast Mariners.
Timmy Simons (2002)
Zeven jaar later krijgt Okon in de persoon van Timmy Simons een opvolger. Het verschil met eerste achtervolger Wesley Sonck bedraagt meer dan honderd punten. Die editie een meer dan logische triomfator. Simons verovert twee landstitels, twee bekers en drie Supercups voordat hij de grens overtrekt. De hardwerkende modelprof met leiderscapaciteiten slaagt met vlag een wimpel bij PSV en Nürnberg. In 2013 is het tijd om terug te keren naar het oude nest. Dankzij zijn bewonderenswaardige professionaliteit houdt Simons het vol tot zijn 41e. Met 39 jaar, 11 maanden en 2 dagen is hij ook de oudste Rode Duivel aller tijden. Het is die dag zijn 94e en laatste cap. Simons sluit zijn imposante loopbaan in 2018 met zijn vierde landstitel bij Club Brugge. Het perfecte einde. Simons zit nu als assistent van Ivan Leko op de Brugse bank.
José Izquierdo (2016)
Na Simons breekt voor Club Brugge een tijdperk van wachten aan. 14 jaar duurt het voordat de hoofdprijs weer naar Brugge komt. Het is José Izquierdo die de reeks doorbreekt. De Colombiaan, 24 ten tijde van de uitreiking, haalt het ruim voor Lukasz Teodorczyk. Izquierdo is een met zijn snelheid, dribbels en scorend vermogen een plaag voor iedere defensie. En een speler voor wie je naar het stadion komt. Izquierdo lokt veel scouts naar Jan Breydel en in de zomer van 2017 kan Club Brugge een Engels bod 15 miljoen euro niet weerstaan. Brighton & Hove Albion en de Premier League worden zijn bestemming. Aan de andere kant van de Noordzee zag ze slechts flitsen van Izquierdo. Met 5 goals en 6 assists in 45 optredens is het de vraag of hij ooit een groot succes wordt bij The Seagulls.
Ruud Vormer (2017)
Vanaken neemt het stokje over van ploegmaat Ruud Vormer, de beste speler over het kalenderjaar 2017. Het is dus drie op een rij voor Club. Iets dat de club nog niet eerder was gelukt. De reservebank van Feyenoord verruillen voor Club Brugge is de beste beslissing die Vormer ooit had kunnen nemen. Vormer is de belichaming van 'No sweat, no glory'. Onze noorderbuur is niet de meest verfijnde voetballer, maar compenseert dat met zijn no-nonsensementaliteit alsook winnaarsmentaliteit. Als echte aanjager en kapitein leidt hij zijn ploeg met 13 goals en 19 assists (2017/18) naar de landstitel. Er komt dan ook maar een speler in aanmerking voor de Gouden Schoen. Kent dit seizoen een terugval, waardoor Leko hem zelfs meermaals passeerde. Gelukkig kon Club altijd rekenen op de klasse van Vanaken.