Club-fan: 'Die interlands? Doe mij maar een herhaling van FC De Kampioenen'
De Rode Duivels werkten afgelopen week twee kleurloze oefenpartijen af tegen Mexico (3-3) en Japan (1-0). Niet iedereen wordt even warm van het interlandvoetbal. Momenteel verovert een open brief van Gilles D., een Club Brugge-supporter, het internet. Op de website van Blauw-Zwart Fans uit hij zijn frustratie over de interlandperiodes tijdens het seizoen.
“Vrienden Clubsupporters, juicht ende danst, want tot in maart volgend jaar zijn we weer verlost van het interlandvoetbal. Een viertal maanden terug naar de essentie. Want dat verplichte nummertje dat verschillende keren door de strot van de voetbalsupporters geramd wordt, zo midden in het seizoen, ik ben er geen fan van. Landen waarvan je nog nooit gehoord hebt, die de halve wereld doorreizen om het dan vriendschappelijk tegen elkaar op te nemen. Boeit me niet.”
“En ja, ik weet het wel, er zijn zoals steeds uitzonderingen die de regel bevestigen. Beelden van zo’n typisch overvolle Engelse pub, waarbij de stamgasten ‘Let’s go fucking mental’ gewijs van een bierdouche worden voorzien bij een doelpunt van de Three Lions on a Shirt. Ja, dat is dan weer prachtig. Voetbalbeleving zoals het hoort. Of zo’n opperheld als Gigi Buffon, die met tranen in de ogen de uitschakeling verbijt. Een échte sportman. Maar over het algemeen… Die interlands? Nee, doe mij maar nog een herhaling van FC De Kampioenen.”
“‘Hoezo, en onze Belgen dan?’, krijg ik dan vaak toegeworpen. Ja, vertel het mij, wat dan met onze Belgen? Wederom. Boeit me niet. En vroeger was dat geen probleem, tot voor een jaar of vier maalde niemand daar ook om. De Rode Duivels, daarvoor kreeg je tickets bij een volle spaarkaart in Delhaize. Een beetje zoals Sirkul het deed om ons stadion te vullen ten tijde dat De Boeck er trainer was. Maar die Rode Duivels, neen, daar ging echt niemand vrijwillig naartoe hoor. Dat was een straf bij wangedrag op het werk. Dan kwam de baas naar u met de melding: ‘jij moet volgende keer de klanten meenemen naar een match van de Duivels!’. Repressie waarvan zelfs de jonge ketjes in Brussel zouden terugdeinzen.”
“Vandaag de dag is dat volledig anders. Als je vandaag aangeeft niet actief te supporteren voor onze Rode Duivels, dan word je aangekeken alsof je op een andere planeet leeft, of opgezadeld zit met één of andere vreemde ziekte. Nochtans kan ik u heel makkelijk uitleggen waarom onze Belgische nationale ploeg me niet kan boeien. Heel simpel. Het hele sfeertje er rond is fake. En ik haat fake toestanden. Vier jaar geleden ging niemand erheen, en nu zeulen er plots tienduizenden zogezegde supporters naartoe. Een beetje hetzelfde verhaal zoals bij die provincieploeg uit Oost-Vlaanderen.”
“Die Rode Duivels. Families en vrienden die erheen trekken als avondje uit, gezellig lalala-sfeertje, lekker Mexican Waven in de 25e minuut bij een troosteloze 0-0 tussenstand tegen godbetert Japan. Echt, plezante ervaring zo’n wedstrijd meepikken. “Ach, flikker toch op man!”, zou de Nederlandse cabaretier Hans Teeuwen het weglachen. Maar hou jullie vast vrienden, want met het WK van volgende zomer voor de deur, mogen we ons stilaan weer opmaken voor carnavaltoestanden à la tricolore pruiken, van zolder gehaalde vlaggen, zwart-geel-rood geschminkte wangen of het ergst van allemaal: de spiegelhoezen in het verkeer. Iedereen Duivel. Zucht.”
“En deze week kwam er nog een reden bij om het hele zootje ongeregeld links te laten liggen. De door Polle Botox gesponsorde ‘Supportersclub 1895’ lanceerde namelijk een huilbrief, in een zoveelste niet al te subtiele poging om het Eurostadion te promoten. Een huilbrief waarin ze aanklaagden dat enkele supporters in Jan Breydel het tijdens de match van de Belgen tegen Japan hadden aangedurfd om Steven Defour uit te fluiten toen die op het veld kwam. Zie je wel, redeneerden ze, die toer van de Belgische stadions met de Rode Duivels, dat werkt niet. Het Eurostadion moet er komen. Dan zal dat niet meer gebeuren. “Ach, flikker toch op man!”. Defour, die wordt in gans ons land en door iedereen uitgefloten, van Genk tot Luik, Anderlecht en uiteraard Brugge. En dat is volledig z’n eigen schuld.”
“Gelukkig, weet ik wel, heb elk nadeel nog z’n voordeel. En ik weet inderdaad dat er ook positieve punten zijn aan die Duivelsgekte. Zo zal elk beetje van een horecazaak straks weer met gratis bier strooien bij goals en overwinningen van onze Belgen. En de loting zal hen wel weer gunstig gezind zijn, waarbij ze in de poules van het WK opnieuw zullen uitkomen tegen de Jannekes en Miekes der onzer aardbol. En in zo’n wedstrijden weet je dat die Lukaku de bal wel weer eens tegen z’n hoofd, knie of scheenbeen zal aangeschoten krijgen, waarna het leer tot ieders verbazing – inclusief die van de speler zelf – in het doel verdwijnt. En zo zullen de Belgen de poulefase opnieuw overleven, en zullen wij weer gratis drank scoren in onze favoriete herbergen. Driewerf hoera.”
“Maar laat ons nu maar snel terug gaan naar de essentie. Naar de Club van Brugge. Waar het ondanks het interland gewoel in de media ook weer een speciale week was. Met verjaardagen. Leuke, het 126-jarig bestaan van onze traditieclub. En minder leuke, het herdenken van het overlijden van onze succescoach aller tijden, Ernst Happel, deze week reeds 25 jaar geleden. Hij liet onze Club eind de jaren ’70 hoogdagen beleven en kneedde wellicht het beste elftal dat ooit op de Belgische velden te bewonderen viel. Wij, de jonge garde, moeten het enkel van beelden hebben en van de straffe verhalen van de oudere supporters rondom ons. Zoals het elke legende betaamt. Het draagt alleen maar bij tot de mystiek van z’n figuur. Tot de grootsheid van onze Club.”
“Laat ons maar snel terug gaan naar de essentie. Naar de Club van Brugge. Naar wat er echt toe doet. Komende zondag draait het weer om de knikkers. We hebben een zes punten kloof te verdedigen. Laat ons maar snel terug aan het werk gaan. Ivan Leko Bruges Mighty Army.”
Gilles D.