Ze zeiden dat ze een plant zou zijn, maar kijk, madammeke zit alleen op de poep

"Ze zeiden dat ze een plant zou zijn, maar kijk, madammeke zit alleen op de poep"

24-06-2017 13:31

Sportief liep niet alles naar behoren bij Sporting Lokeren afgelopen seizoen, maar Davino Verhulst zat vooral met extrasportieve zorgen in zijn maag. Het dochtertje van de doelman moest maandenlang vechten tegen tumoren. De schade die ze daarbij opliep, zal Elena heel haar leven meedragen.

Verhulst doet het pakkende verhaal bij Het Nieuwsblad. Toen Elena negen maanden oud was, ging de mama 's nachts even kijken in haar kamer. "Plots gaf ze geen kick meer. Haar ogen draaiden weg. Ik voelde geen pols. Niets. Ik reed tegen 180 per uur naar het ziekenhuis. Ik keek voortdurend achter mij. Schreeuwde in de auto. Tierde. Ze leek dood", vertelt Nathalie daarover. Toen ze op de spoed aankwamen, kreeg het gezin terug hoop. "Oef, ze leeft nog, dacht ik. Dat groeit er wel uit."

De diagnose viel echter negatief uit. Elena bleek heel wat hersentumoren te hebben. "Ze waren zo groot en met zoveel dat alles in haar hoofd werd platgedrukt. Op de scan zaten allemaal zwarte vlekken. Het zat bomvol. Ze zeiden dat ze een plant zou zijn en kijk nu, madammeke zit alleen op haar poep. Gisteren zat ze nog samen met haar broertje rechtop in het zwembadje. Ze inspireert me als sportman en als papa. Zo’n wilskracht", klinkt Verhulst trots.

Privéleven weegt op het werk
Ondanks alle problemen moest Verhulst zich blijven focussen op zijn job: keepen. "Ik bleef al die tijd trainen en wedstrijden spelen. Ik ging naar elke match met Elena in mijn gedachten. Bij elke bal die op me afkwam, dacht ik: ik pak hem voor Elena. Ik doe dat nu nog. Ik kon en kan de knop omdraaien. Me nog meer focussen dan ooit. Ik moet en zal en wil. Een gele kaart of een foute beslissing van de scheidsrechter relativeer ik veel sneller. Zeker als ik Elena zie. Ik ben zo trots op haar. Zij moest vechten voor haar leven", vertelt hij.

"Je hebt goedbetaalde voetballers die niet eens vechten voor een bal. Soms erger ik me aan dat luxeleventje. Wij moeten vechten voor ons loon. Kindjes in het ziekenhuis moeten vechten voor hun leven. Wij klagen bij de minste tegenslag, zij blijven lachen, ook al hebben ze zoveel afgezien. Ik weet het, ik mag niet altijd zo denken. Ik was vroeger ook een luxejongen. Ik joeg me ook op als de barbecue niet werkte of als het regende", kijkt hij in de spiegel.