"Je moet een masochist zijn om voor Standard te supporteren"

Standard heeft het de laatste jaren niet makkelijk gehad. Dat ondervinden ook de supporters, waaronder Filip De Wulf.

De Wulf, verslaggever en ex-tennisser, is al supporter sinds de jaren '80. "Naar Sclessin rijden vond mijn vader te moeilijk. We gingen één keer per jaar naar een match van Standard: op Club Luik, vlak bij de afrit van de snelweg. Mijn favoriete spelers waren de Limburgers Gérard Plessers, Jos Daerden, Eddy Voordeckers, Erik Gerets en de Braziliaan André Cruz. Nog altijd ga ik regelmatig kijken", zegt hij in Sport/Voetbalmagazine.

De liefde voor Standard is ook nog helemaal niet weg. Die passie lijkt te blijven. "Ik kan me nog altijd ergeren, ik word er alleen maar gefrustreerd van. Het is een club waar de emoties iets te veel regeren. Het worden weer overgangsjaren. In die 30 jaar dat ik voor Standard supporter zijn er 25 transitiejaren geweest. Je moet absoluut masochist zijn om supporter van Standard te zijn", zegt hij.

"Ik ben dit jaar twee keer geweest. Ook naar Geel-Standard in de beker. Zelfs daar verloren ze. Als Standardfan kan je alleen maar hopen op beterschap. Maar het gaat niet uit je bloed. Na de finale van de Australian Open begin dit jaar werkte ik ginder tot twee uur ’s nachts. Om vier uur was het Standard-Anderlecht. Ik heb die match uitgekeken tot zes uur, sliep vervolgens een paar uur om dan de vlucht terug te nemen. De hele match was ik boos op mezelf, maar ik ben toch blijven kijken", besluit De Wulf.