Geen garantie op succes: merendeel van bronzen U17 uit 2015 zijn vergeten

Vanaf maandag gaat onze nationale U17 op zoek naar glorie op het WK in Qatar. Na een straffe prestatie op het EK, waar de ploeg van Bob Browaeys in de halve finale onverdiend sneuvelde tegen Frankrijk, liggen de verwachtingen hoog. Succes op dit jeugdtoernooi biedt echter geen zekerheid op een succesvolle loopbaan, leidt VoetbalPrimeur.be af uit de levensverhalen van de vorige WK-gangers bij de U17.

In 2015 maakte de Belgische U17 ons land al eens trots. In Chili schopte de generatie van aanvoerder Wout Faes het tot in de halve finales. Daarin was verliezend finalist Mali te sterk, maar in de strijd om de bronzen plak klopten de Jonge Duivels wel Mexico (3-2). Zo waren ze goed voor de allereerste Belgische WK-medaille in die jeugdcategorie. De huidige generatie hoopt stiekem om die prestatie minstens te evenaren, al hangt daar dus geen vrijkaartje voor een prachtcarrière aan vast.

Integendeel, zowat de helft van de namen uit 2015 is dezer dagen niet meer in het profvoetbal actief. Het gaat dan voornamelijk om de toenmalige bankzitters. Dries Caignau (Olsa Brakel), Terry Osei-Berkoe (KVK Ninove), Steve Ryckaert (SK Londerzeel), Matisse Thuys (Avanti Stekene) en doelpuntenmakers Dennis Van Vaerenbergh (Mandel United) en Jorn Vancamp (Dessel Sport) … Enkel bij de trouwe volgers van het voetbal in de lagere regionen doen die namen vandaag de dag nog een belletje rinkelen. Toch hangt ook bij hen thuis een bronzen WK-medaille aan de schouw. Derde doelman Steph Van Cauwenberghe is zelfs al voetballer af: hij gaf er in 2022 de brui aan vanwege “mentale en fysieke klachten”.

Zelfs de twee grootste talenten van de klas van 1998 hebben de schifting niet overleefd. Over Alper Ademoglu en Ismaïl Azzouzi waren alle (jeugd)kenners het lovend eens: zij hadden iets speciaals. Na dat WK in 2015 maakten zij misschien wel de verkeerde keuzes. Allebei verlieten ze ons land op jonge leeftijd. Ademoglu probeerde het bij Schalke 04, terwijl Azzouzi onder meer bij Tottenham Hotspur en VFL Wolfsburg terechtkwam. De moordende concurrentie heeft hen beiden gefnuikt. Ademoglu voetbalt dezer dagen op een bescheiden niveau bij Eendracht Elene-Grotenberge. 

Lotgenoot Azzouzi beleeft nog een stuk minder plezier aan het spelletje. Na vergeefse omzwervingen in Azerbeidzjan en Cyprus zit hij nu zonder club … Ook eerste keuze Jens Teunckens had in 2015 waarschijnlijk meer van zijn carrière verwacht. De lange doelman kreeg wel kansen bij onder meer Royal Antwerp FC en Lierse SK, maar kon die onvoldoende grijpen. Afgelopen zomer maakte Teunckens de overstap naar Union Saint-Gilloise, weliswaar om er bij de beloften onder de lat te staan in Eerste Nationale. 

Het kan ook beter

Is het dan een en al kommer en kwel? Zeker niet! Verschillende jongens hebben hun neus aan het venster gestoken in de Jupiler Pro League, al zijn slechts enkelen er vandaag nog steeds actief. Laurent Lemoine begon aan het seizoen als basiskracht bij SV Zulte Waregem, totdat een blessure hem even terug sloeg. Sinds kort is hij bezig aan de weg terug. Zaterdag mocht de centrale verdediger nog een half uur meespelen tegen Union. De naam van Dante Vanzeir klinkt een stuk bekender in de oren. Nadat hij zijn American Dream volgde, staat de spits onder contract bij KAA Gent. Daar krijgt hij van Ivan Leko minder speelkansen dan verhoopt.

Een flink deel van de bronzen basisploeg timmert anno 2025 aan de weg in de tweede klasse. In de eerste plaats gebeurt dat in België, in de Challenger Pro League. Christophe Janssens en Dante Rigo hebben elkaar teruggevonden bij SK Beveren, dat autoritair aan kop gaat in het klassement. Wie weet, zien we hen volgend seizoen wel opduiken in de JPL. Daar heeft Rubin Seigers al meermaals van mogen proeven, al zit hij nu bij Lommel SK.

Ook in het buitenland strijden sommigen in de tweede divisie. Van Lennerd Daneels (Helmond Sport) en Matthias Verreth (SC Bari) horen we niet al te veel, hoewel die laatste bijvoorbeeld een vaste waarde is bij zijn team. In diezelfde Serie B is ook Gaëtan Coucke aan de slag. Op het WK U17 was hij reservedoelman, maar intussen heeft hij meer bereikt dan Teunckens. Na een sterke periode bij KV Mechelen koos Coucke voor Saoedi-Arabië. Deze jaargang stapte hij over naar Sampdoria, maar mede door knieklachten kwam de keeper er nog maar aan twee matchen.

De twee uithangborden

Tot slot blijven er nog drie jongens over die buiten onze landsgrenzen actief zijn. Kino Delorge doet dat bij het eerder bescheiden F91 Dudelange in Luxemburg. In ons land kwam hij enkel voor Lierse SK uit. Dan heeft de naam van Wout Faes toch een grotere weerklank. De voorbije jaren vormde hij regelmatig het hart van de achterhoede bij de Rode Duivels, al heeft Rudi Garcia hem de afgelopen tijd aan de kant geschoven. De degradatie van Leicester City heeft daar ongetwijfeld iets mee te maken.

Samen met Faes is Orel Mangala de man met de mooiste adelbrieven. Bij VFB Stuttgart en Nottingham Forest zette de verdedigende middenvelder zich op de kaart in twee van de strafste Europese competities. Jammer genoeg is hij de voorbije twee jaar fysiek echter op de sukkel geraakt. Daardoor kon Mangala dit seizoen nog geen minuut verzamelen voor Olympique Lyon, dat in de zomer van 2024 nog 23,4 miljoen euro voor hem ophoestte. Kortom: een bronzen WK-medaille biedt geen bescherming tegen ongelukken doorheen een carrière. 

In aflevering 15 van het tweede seizoen van Tijd voor Voetbal bespreekt men de moeilijke partij van RSC Anderlecht tegen Charleroi, Club Brugge dat wint maar niet overtuigt en komen er challenges aan in de JPL? Dat en nog veel meer in Tijd voor Voetbal.