De Bruyne verhuist naar Napels, stad van vulkanische passie en onverwachte idolen

Passioneel, vurig en een tikkeltje gek. Hoe kan het ook anders in een stad die in de schaduw van de Vesuvius ligt. De beelden van de recente titeltriomf gingen de wereld rond. Nog voor het laatste fluitsignaal bij de verlossende 2-0-zege tegen Cagliari veranderde de omgeving rondom het Stadion Diego Armando Maradona in een vuurzee, alsof een vulkaanuitbarsting Napels eindelijk had verzwolgen. Wie Napoli zegt, zegt nu eenmaal voetbalverslaafde tifosi met een hoek af. Nergens is het spelletje heiliger. En nergens worden de plaatselijke goden intenser aanbeden. Vraag dat maar aan Maradona of (dichter bij huis) Dries Mertens. Zij konden geen vijf meter door de stad wandelen zonder hardnekkig aangeklampt te worden of een pittoreske muurschildering van zichzelf te aanschouwen. 

Bij zo’n hartstochtelijke club hoort ook een voorzitter die het gevoel boven de ratio verkiest. Aurelio De Laurentiis is niet toevallig filmproducent in hoofdberoep. Zonder zijn portie dramatiek komt de man zijn dag niet door. Daardoor schopt hij al eens openlijk tegen schenen, maar slaagt hij er evenzeer in om straffe stoten te verwezenlijken. In dat opzicht is de nakende transfer van Kevin De Bruyne zijn magnum opus. Toen het einde van diens tijdperk bij Manchester City werd aangekondigd, wachtte De Laurentiis geduldig het geschikte momentum af. Met de juiste argumenten als lokmiddel, niet in het minst een overeenkomst voor langer dan één seizoen, wist de gewiekste zakenman de interesse vanuit het Midden-Oosten en de Verenigde Staten uit zijn hoofd te praten. Nog vóór De Bruyne zelf ging zijn vrouw Michèle overstag. Een villa aan de Amalfitaanse kust spreekt nu eenmaal tot de verbeelding, zeker na een decennium in een Britse industriestad …

Maar goed, uiteindelijk is het wel manlief die in Napels zal moeten aarden. De omgang met de fanatieke bevolking zou hem niet meer mogen verrassen. Na al die jaren aan de top is De Bruyne inmiddels gewend aan zijn status als wereldvedette. Ook het sportieve plaatje moest echter kloppen. Met zijn overvloed aan talent zou onze landgenoot uiteraard overal zijn plekje opeisen, maar met deze keuze voor Napoli heeft hij niet voor de gemakkelijkste weg gekozen. In Saoedi-Arabië of de VS zouden de dollars voor hem uit de hemel komen vallen zijn, zonder dat daar per se enige sportieve return tegenover hoefde te staan. In Napels ligt de lat toch een stuk hoger. Het is het levende bewijs dat de ambitie van De Bruyne nog niet gedoofd is. Hij was zelfs bereid om er financieel serieus voor in te leveren.

Machtsstrijd met het noorden
Een dappere carrièremove, met andere woorden, want Napoli straalt meer dan ooit het brandende verlangen uit om op de Italiaanse troon te gaan zitten. Of moeten we zeggen: te blijven zitten? Afgelopen seizoen veroverde de club immers haar tweede Scudetto in drie jaar tijd. Het doet denken aan de gouden jaren ‘80, toen I Partenopei aan de goddelijke hand van Maradona de hemel van het wereldvoetbal bestormden, maar nadien even snel weer ver afgleden. Die laatste episode wil De Laurentiis ditmaal vermijden. Integendeel, de natte droom is om het voetballende epicentrum van de laars eindelijk eens voor langere tijd te verschuiven van noord naar zuid. 

Daarom is de excentrieke voorzitter ook vastberaden om de kern nog verder te versterken. Naast De Bruyne duiken in het geruchtencircuit de namen van Jonathan David, Sam Beukema en Antonio Nusa op. Met de vetpotten van de Champions League vallen die nieuwkomers eenvoudiger te bekostigen. Over het kampioenenbal gesproken: de komst van De Bruyne moet Napoli ook internationaal terug op de kaart zetten. Nostalgisch mijmeren de inwoners terug naar 1989, toen de generatie rond Maradona de UEFA Cup naar de stad bracht. Nadien kon de club nog zelden echt schitteren op het Europese toneel, met uitzondering van een halve finale in de Europa League van 2014-2015. Als er de laatste jaren al overwinterd werd, dan bleek de eerste hindernis na Nieuwjaar meestal fataal. Vorig seizoen ontbrak Napoli zelfs helemaal in Europa na een rampzalig post-titeljaar. Aan KDB om dat blazoen opnieuw op te poetsen.

Het nieuwe kroonstuk van Conte
Die last kan zelfs de meest geniale spelmaker van zijn tijd echter niet alleen torsen. Gelukkig voor hem ligt er al een erg solide fundering. De grote troef in de Napolitaanse titeljacht zat ongetwijfeld in de achterhoede. Amper 27 tegentreffers in de Serie A, dat waren er toch nog acht minder dan uitdager Internazionale, nochtans een maatstaf op het vlak van defensieve organisatie. Meer nog dan op een dichtgetimmerde achterhoede rekende Napoli daarvoor op een ijzersterk middenveld. De combinatie tussen de balvaste Stanislav Lobotka (op Euro 2024 nog een nachtmerrie voor De Bruyne en co) en oerkracht Frank Anguissa legde zowat elke tegenstander lam. Zij verschaften de vrijheid aan een figurant om onverwacht uit te groeien tot onvervalste hoofdrolspeler: Scott McTominay. Verguisd bij Manchester United, maar in Italië ontpopte de Schot zich tot goalgetter, kampioenenmaker en zelfs MVP van de Serie A. De idolatrie van de Napolitanen zal hij voortaan moeten delen met De Bruyne.

En met twee andere architecten van de succesformule: Antonio Conte en Romelu Lukaku. Naar slechte gewoonte plaatste die eerste openlijk vraagtekens bij zijn persoonlijke toekomst, maar De Laurentiis heeft hem kunnen overtuigen om aan boord te blijven. De overstap van een draaischijf van wereldniveau helpt daar natuurlijk bij … Benieuwd welke gensters de samenwerking tussen Conte en De Bruyne, allebei van het nukkige type, zal slaan. De klik met de diepe spits zit alvast snor. De Bruyne en Lukaku kennen elkaar uiteraard al jaren van bij de nationale ploeg, maar ze schieten ook naast het veld prima met elkaar op. Met zijn maatje in zijn rug kan Big Rom, die voor het eerst in zijn carrière dubbele cijfers haalde in de kolom met ‘assists’, zich weer richten op zijn kerntaak: scoren. 

Binnen het alom bekende tactische concept van Conte zou die Belgische tandem vuurwerk moeten geven. Zijn rol als pivot zal Lukaku wel behouden, maar vanaf nu hoeft hij niet langer zelf door te draaien en de beslissende pass te zoeken. Het volstaat om af te kaatsen naar De Bruyne en vervolgens positie te kiezen voor doel. Dat Conte er als rasechte Italiaan niet voor terugdeinst om vanuit de omschakeling te spelen, zal ongetwijfeld aanvoelen als een verademing na al die jaren vol maniakale reuzerondo’s onder Pep Guardiola. Wie weet welke kracht er nog schuilt gaat in dat lichaam van KDB, nu hij bevrijd is van het City-juk. De drang is alvast enorm om het ongelijk van Pep en co te bewijzen. Napoli kan er enkel wel bij varen, net als Lukaku en bij uitbreiding alle Rode Duivels. Op het WK 2026 zullen de tandwielen tussen het Belgisch-Napolitaanse koningskoppel scherper draaien dan ooit tevoren! Al is het eerst nog zaak om überhaupt in Canada, Mexico en de VS te geraken.

Ontvang op je smartphone gratis als eerste het grote voetbalnieuws. Hoe? Volg het kanaal van VoetbalPrimeur.be op WhatsApp via deze link.</p