Aan de hand van meester Hein groeide Kums uit tot Belgische Pirlo én prijsbeest

Te klein en te tenger. Met die stempel trok Sven Kums in 2008 de deur van het Astridpark achter zich dicht. Hoewel RSC Anderlecht hem niet zo lang voorheen was komen wegplukken bij het lokale Dilbeek Sport, bereikte het geloof in zijn kwaliteiten nooit het zenit. In een sport die steeds atletischer werd, deed zijn 1,77 meter twijfelen. Zelfs de aanwezigheid van vader Ludo, nochtans jeugdtrainer bij paars-wit, mocht niet baten. Vanaf zijn achttiende mocht Kums wel meetrainen met het A-elftal, maar zijn debuut maken voor Anderlecht zat er niet in. Destijds toch niet …

Net als onder meer Dries Mertens bleef Kums niet bij de pakken zitten nadat hij werd doorgestuurd. Niet alle wegen naar de Jupiler Pro League lopen immers via Anderlecht. Na twee uitleenbeurten aan Lierse SK en KV Kortrijk nam die laatste club hem in de zomermercato van 2008 definitief over. Een beloning voor zijn sterke terugronde in het Guldensporenstadion. Kums streek er pas in januari neer, maar zette met vijf doelpunten nog een vette handtekening onder het promotiefeestje van KVK. Op deze Kerel wilde de nieuwkomer ook op het hoogste podium graag verder bouwen!

Anno 2025 denkt de Kortrijkzaan met weemoed terug aan die eerste jaren in de JPL. In geen tijd groeide De Veekaa uit tot een gevreesde subtopper, die met de regelmaat van een klok topclubs over de knie legde en tot drie keer toe present tekende in Play-Off I. Het meesterschap van Kums vormde een onmisbare schakel in die successen. Als spelverdeler stelde hij jongens als Istvan Bakx, Christian Benteke, Elimane Coulibaly en Ibou Sawaneh in staat om boven zichzelf uit te stijgen. Terwijl zijn ploeggenoten het probleem nog niet ontwaard hadden, had Kums de oplossing al gevonden. Het is zijn vista die Hein Vanhaezebrouck gebruikte als grondvesten voor zijn imperium.

Twee handen op één buik
De naam is gevallen: Hein Vanhaezebrouck. Zelden zijn een speler en trainer uit het Belgische voetbal zo met elkaar verweven geweest. Ondanks zijn moeilijke jaren in Anderlecht was het Vanhaezebrouck die zijn talent koesterde. De vrucht voor hun samenwerking? Hun bovenmatig ontwikkelde tactische brein. De slimme Kums diende als verlengstuk op het veld voor de typische patronen die Vanhaezebrouck maar wat graag op de mat toverde. In totaal werkten beide heren liefst negenenhalf seizoenen samen, van Kortrijk over Anderlecht tot in Gent. Aan elkaars zijde deelden Kums en Vanhaezebrouck leed, maar vooral lief, met verschillende absolute hoogtepunten. 

Het is diezelfde Vanhaezebrouck die met één ingreep de carrière van Kums een andere koers deed varen. Toen hij als prille twintiger bij KVK neerstreek, stond hij te boek als een nummer tien. In die hoedanigheid draafde Kums ook in zijn beginperiode in Kortrijk rond. Hij kon er bovendien de nodige statistieken voorleggen. Zo sloot hij zijn debuutseizoen op het hoogste niveau af met zeven doelpunten, lang niet onverdienstelijk in die rol. Toch had Vanhaezebrouck dan al een meesterzet in gedachten: deze klasbak zou een tiental meter lager op het middenveld nog een stuk beter tot zijn recht komen. Kums luisterde gedwee en groeide langzaam uit tot één van de strafste metronomen uit het Belgische clubvoetbal. Het doet denken aan de weg die die andere maestro, Andrea Pirlo, bewandelde bij zijn overstap van AC Milan naar Juventus. Ook voor de Italiaanse wereldvedette moest het beste dan nog komen …

Het beste, dat is voor Kums ongetwijfeld dat ene boerenjaar, 2015. Om daar te geraken passeerde hij eerst nog langs sc Heerenveen en SV Zulte Waregem. Bij die clubs zat prijzen pakken er niet in, al strandde hij in Nederland op een zucht van de titel voor … ‘Woord van het Jaar’ in de categorie sport. Zijn veelbesproken ‘snikkelgoal’ met de edele delen moest nipt de duimen leggen voor ‘wordfeuden’. Of Kums nadien nog gescrabbeld heeft, is onduidelijk, maar feit is wel dat zijn erelijst pas bij zijn aankomst in Gent gevuld raakte. Met vijf prijzen oogt die misschien niet overdadig gespekt, maar vooral de brede waaier valt op. De controleur is één van de weinigen die het Belgische klavertje vier heeft vervolmaakt: titel, beker, Supercup én de Gouden Schoen als individuele bekroning. 

Het jaar van Gent!
Ruim de helft van die trofeeën dateren uit 2015, een jaartal dat bij rasechte Gentenaars nog steeds kippenvel opwekt. In de zomer van 2014 hadden Kums en Vanhaezebrouck elkaar teruggevonden in de Arteveldestad. Als aanvoerder en architect loodsten zij De Buffalo’s naar een seizoen om nooit meer te vergeten. Na de reguliere competitie hing er al magie in de lucht. Gent startte als tweede aan de Play-Offs, weliswaar met evenveel punten als koploper RSC Anderlecht. Onder meer dankzij een spectaculaire 2-3-zege bij rivaal Club Brugge greep de ploeg van Vanhaezebrouck na verloop van tijd de macht.

Op de voorlaatste speeldag klaarde Gent de klus in eigen huis. In het kampioenenduel met Standard Luik (2-0) opende Kums de score, met zijn allereerste treffer van het seizoen nota bene! Gevoel voor timing heeft hij altijd al gehad. Met de kapiteinsband om de arm mocht Kums de eerste en enige titel uit de clubgeschiedenis de lucht in hijsen. Uiteraard was er voor hem ook een prominente plaats voorzien op het bootje dat een onvergetelijke rondvaart maakte door de Gentse binnenstad. Een zee van mensen zorgde voor ongeziene taferelen aan de boorden van de Leie. In de nasleep van dat historische titelsucces volgden er nog twee smakelijke toetjes, in de vorm van een Supercup en - vooral - de uitverkiezing tot Gouden Schoen 2015.

De Duivelse schaduw
Alle euforie ten spijt kleeft er één smet aan zijn cv. In die negentien jaar heeft Kums het nooit tot Rode Duivel geschopt. Daarmee is Kums lang niet het enige slachtoffer van de hypergetalenteerde Bronzen Generatie, maar wel één van de opmerkelijkste. Samen met Lucien Olieslagers is hij immers de enige Gouden Schoen die geen enkele keer werd opgeroepen. Leuk weetje voor quizzers, minder om zelf mee geconfronteerd te worden. Verder dan wat snuffelen aan de nationale ploeg kwam het nooit. In oktober 2015, op het toppunt van zijn kunnen, riep Marc Wilmots hem wel op. Tegen Andorra en Israël kwam Kums echter niet van de bank. Ook een maand later was dat zijn lot, mede doordat de aanslagen in Parijs een streep trokken door de interland met Spanje. Nadien zou hij eigenlijk nooit meer in beeld komen. 

Kums kennende zal het niet meer dan een lichte ergernis geweest zijn. Nuchterheid zit hem nu eenmaal in het bloed. Plots beginnen zweven, dat was ook tijdens zijn topjaren niet aan hem besteed. Na dat glansjaar bleef zijn status onveranderd. Het debuut in de Champions League wilde hij voor geen geld van de wereld missen. Ook dat werd een campagne om te heugen, die uiteindelijk pas haar Waterloo kende in de achtste finales tegen VFL Wolfsburg. Die lange reeks hoogtepunten wakkerde ook de lokroep vanuit het buitenland aan. Op zijn 28e kwam Kums voor een ‘nu-of-nooit’-dilemma te staan. Hij besloot de sprong te wagen. Via Watford FC kwam Kums bij Udinese terecht. Op papier leek de keuze voor de Serie A weloverwogen, maar zijn stempel drukken à la Pirlo lukte nooit helemaal. Van spijt was echter geen sprake, want de fotograaf in hem haalde zijn hartje op aan de wonderschone omgeving van Friuli.

Gent boven Brussel
Op voetbalvlak was het besef wel ingesijpeld: beter dan in eigen land kan ik eigenlijk niet zitten. Soms helpt een speling van het lot dan een handje. Een aanbod van Anderlecht flatteerde hem erg. Eindelijk zou hij de kans krijgen om wraak te nemen op het verleden. Bovendien zou luttele maanden na zijn handtekening ook zijn geestelijke vader een contract ondertekenen in het Park. Met de tandem Kums-Vanhaezebrouck hoopte paars-wit opnieuw aan te knopen met de huisstijl. Nochtans had de club in het voorjaar van 2017 nog gewoon haar 34e landstitel gevierd. Bij de trouwe aanhang deed de speelstijl van René Weiler echter pijn aan de ogen. Acht jaar na datum zou diezelfde aanhang een moord plegen om zich nog eens de beste van België te mogen noemen …

Tegen de nieuwe realiteit in het Park waren zelfs Kums en Vanhaezebrouck niet opgewassen. Hoewel de club in de jaren nadien nog verder zou afglijden, werden hun prestaties als onvoldoende beschouwd. Zo kwam er na (minder dan) twee jaar al een einde aan de samenwerking. Tijd om terug thuis te komen, dacht Kums. In Gent smaakte de herinnering aan zijn vorige doortocht immers wél nog bijzonder zoet. Opnieuw herhaalde dezelfde chronologie zich: eerst tekende Kums, later ook Vanhaezebrouck. Het deed de Gentse fans watertanden, al werd de nostalgie niet helemaal terug tot leven gewekt. Zo zou Gent zich in dat tweede ‘Hein-perk’ geen enkele keer kunnen plaatsen voor de Champions’ Play-Off. Nochtans hoorde de beste Kums altijd op dat podium thuis.

Waren er dan geen hoogtepunten meer sinds zijn overstap in 2019? Tuurlijk wel! Gent zette enkele prima Europese campagnes neer en breidde in 2022 haar prijzenkast nog uit met een Beker van België. Het zal Kums deugd gedaan hebben dat uitgerekend Anderlecht in de finale voor de bijl ging. De bloedstollende strafschoppenserie moest hij van de zijkant volgen na zijn wissel in de verlengingen, maar dat maakte de vreugde er niet minder om. Mede dankzij die triomftocht neemt Kums straks afscheid als de meest gelauwerde speler die ooit voor stamnummer 7 gevoetbald heeft. Toch stilaan eens een kunstenaar aanspreken voor dat standbeeld aan de Planet Group Arena, zoals Danijel Milicevic al voorstelde?   

Beluister de nieuwste aflevering van Tijd voor Voetbal waarin men het heeft over de nederlaag van KRC Genk tegen Union, de bekerwinst van Club Brugge tegen RSC Anderlecht en de degradatie van KV Kortrijk. Dat en nog veel meer in Tijd voor Voetbal.

Ontvang op je smartphone gratis als eerste het grote voetbalnieuws. Hoe? Volg het kanaal van VoetbalPrimeur.be op WhatsApp via deze link.