Na 17 jaar gaat JPL voort zonder KVK: gouden tijd onder Hein, tot Tan chaos bracht

In de jaren ‘70 en ‘80 (net na de fusie) schaarde KV Kortrijk zich al geruime tijd bij de elite van het Belgische voetbal, maar de recente reeks heeft die periode nog een stukje overtroffen. Als uit die zeventien seizoenen één naam de tand des tijds zal doorstaan, is het dan toch die van Hein Vanhaezebrouck. De gloriejaren van Kortrijk gingen namelijk hand in hand met de opmars van de gelauwerde trainer. Al vanuit de toenmalige Tweede Klasse timmerde Vanhaezebrouck aan zijn naam en faam. Met fris en fruitig spel loodste hij KVK naar de promotie én bijbehorend volksfeest in 2008. 

Er komen is één ding, er blijven is nog iets anders. Voor de kersverse nieuwkomer lag er immers meteen een fikse uitdaging op de plank. Door de invoering van de Play-Offs moesten drie clubs verdwijnen uit de hoogste klasse, om zo van 18 naar de noodzakelijke 16 clubs in te krimpen. Vanhaezebrouck en co gingen die strijd echter met open vizier aan. Na een uitputtingsslag verzekerde KVK zich op de slotspeeldag van het behoud, een gewoonte die de fans dezer dagen bekend in de oren klinkt. De ploeg dwong het overigens zelf af met een 1-3-zege bij KVC Westerlo, dat nochtans als zesde eindigde. 

Die nipte redding viel deels ook te danken aan de kloeke start. Kortrijk opende haar avontuur bij de grote jongens met een 4 op 6. De eerste zege sinds de terugkeer viel op speeldag 2. Op 23 augustus 2008 vloerde het Cercle Brugge thuis met 2-1, dankzij doelpunten van Sven Kums en Elimane Coulibaly. De aansluitingstreffer van Oleg Iachtchouk kwam te laat om het Kortrijkzaanse feestje te verstoren. Opvallend: toen waren er slechts 5000 aanwezigen in het Guldensporenstadion. Het toont aan dat KVK de jaren nadien aan klantenbinding heeft gedaan. Een verplaatsing naar Kortrijk leverde vaak gemengde gevoelens op bij de tegenstanders: dat zompige veld vonden ze maar niets, maar de gezelligheid bleef hangen. Vooral de staantribune achter het doel, waar de spionkop plaats neemt in vak I, ademde die typisch Britse sfeer uit.

De gouden jaren
Zelfs de liefde van de staantribune kon Vanhaezebrouck echter niet tegenhouden om na dat degelijke debuutjaar voor KRC Genk te kiezen, al zou de succestrainer een jaar later al terug op de drempel staan. Net in dat ene jaar zonder Hein zou Kortrijk de beste prestatie uit haar geschiedenis neerzetten. Ervaren rot Georges Leekens was verantwoordelijk voor die uitschieter. Bij de eerste editie van de Play-Offs tekende Kortrijk present tussen alle grote kleppers. Nu ja, met Sint-Truiden en SV Zulte Waregem schoven nog twee andere ‘kleintjes’ aan bij het kampioenenbal. Standard Luik en KRC Genk hadden zich immers laten verrassen. Kortrijk parkeerde zich uiteindelijk als vijfde, een plek die Vanhaezebrouck nadien niet zou kunnen evenaren, laat staan verbeteren. Toch een krasje op de eerzuchtige ziel?

Dan toch een krasje dat hij snel kon dicht plamuren. Na zijn herintrede bleef het KVK voor de wind gaan. In de competitie kwam de ploeg nooit in de problemen. Integendeel, in 2012 meldden De Kerels zich voor de tweede keer in drie jaar tijd in Play-Off I en dat kunstje zouden ze in 2015 nog eens herhalen onder het bewind van Yves Vanderhaeghe. Bij die drie deelnames aan de kampioenenronde zal het uiteindelijk ook blijven. Daar mag de Kortrijk-fan best trots op zijn: in het zestienjarige tijdperk van de Play-Offs schopte slechts één niet-topclub het vaker tot bij de grote jongens. Jammer genoeg gaat het wel om de lokale rivaal, Zulte Waregem, dat zich vijf maal mocht meten.

Voor de ‘kleintjes’ gaat slechts één evenement daar nog boven: de bekerfinale! Ook Kortrijk mocht daar in de gouden jaren eens van proeven. Na eerdere straffe parcoursen (zelfs als tweedeklasser) onder de vleugels van Vanhaezebrouck, haalden de West-Vlamingen in 2012 voor de eerste en voorlopig enige keer de finale op de Heizel. Tegen Sporting Lokeren maakten ze ook nog eens een goede kans, met een massale volksverhuizing langs de E17 en de E40 tot gevolg. Die mocht evenwel niet baten. Nochtans gaf de arbitrage Kortrijk een duwtje in de rug, door Benji De Ceulaer al in de eerste helft uit te sluiten na een minuscule trapbeweging (tot lichte irritatie van Killian Overmeire bij het rustinterview). Na de pauze kreeg KVK het mannetje meer maar niet uitgespeeld. De dodelijke Hamdi Harbaoui deelde de genadeslag uit: niet Kortrijk, maar Lokeren veroverde de eerste beker uit haar geschiedenis. Nog altijd de allerzwaarste ontgoocheling uit zijn trainersloopbaan, blijft Vanhaezebrouck tot op de dag van vandaag herhalen …

Hoe pijnlijk ook, de verloren bekerfinale illustreert wel de hoogconjunctuur die De Veekaa zo’n tien tot vijftien jaar geleden doormaakte. Geleidelijk aan zou die lijn een knik naar de verkeerde kant maken. Zoals wel vaker werd de kiem van de ondergang gezaaid in de bestuurskamers. De start van 2012 luidde immers ook een dieptepunt in voor de club: op Nieuwjaar overleed clubcoryfee en sterke man Jean-Marc De Gryse. Dankzij hem en een groep lokale investeerders werd KVK aan het begin van dit millennium behoed voor het faillissement. Onder ‘de grondlegger van het moderne Kortrijk’ was men vliegensvlug uitgegroeid van precaire derdeklasser tot subtopper op het hoogste niveau. Nog steeds roept zijn nagedachtenis warme herinneringen op in en rond het Guldensporenstadion, getuige het applaus in minuut 19 (ter ere van het stamnummer) van elke wedstrijd.

De chaos onder Tan
Na de dood van De Gryse volgde de afbrokkeling van zijn stevige fundamenten, al gebeurde dat erg langzaam. In eerste instantie nam zijn familie de touwtjes nog wat verder in handen, maar stilaan drong een verkoop zich op. In mei 2015 werd de inkt op papier gezet. De nieuwe eigenaar? De Maleisiër Vincent Tan, die met onder meer Cardiff City al andere voetbalclubs in zijn portefeuille had zitten. Kortrijk bleek zo een trendsetter, want het aantal buitenlandse overnames in het Belgische profvoetbal valt sindsdien niet meer op één hand te tellen. Hoewel zulke overnames nu dus vaste prik zijn geworden, zijn het lang niet allemaal succesverhalen. Jammer genoeg pakte het ook in Kortrijk eerder nefast uit … Steeds luider weerklonk de onvrede bij het supporterslegioen, zeker toen (ex-)voorzitter Joseph Allijns in 2020 gesprekken voerde met Royal Excel Moeskroen en KSV Roeselare om een fusie mogelijk te maken. De breuk met het bestuur zou nadien nooit meer volledig gelijmd geraken. Ook de farce rond de Kaminski-groep medio 2023, na het wereldrecord van de kortste persconferentie ooit, zette kwaad bloed.

De wetten van het voetbal zijn glashelder: gerommel binnen het bestuur wordt vroeg of laat zichtbaar op het veld. Ook Kortrijk ontsnapte daar niet aan. Onder Tan zakte de ploeg steeds dieper weg in het rechterrijtje, tot aan het gevreesde degradatiemoeras toe. De oneindige reeks trainerswissels is daar niet vreemd aan. Op dat vlak draagt de hele Jupiler Pro League een kwalijke reputatie met zich mee, maar het trainerskerkhof naast het Guldensporenstadion ligt het dikst bezaaid. Het contrast kan niet groter zijn. In de periode 2006-2015 stonden welgeteld drie (Belgische) coaches aan het roer. Sinds het tijdperk-Tan staat de teller op dertien, van wie sommigen dan ook nog eens in meerdere termijnen. Van Yannis Anastasiou over Luka Elsner via Joseph Akpala tot Freyr Alexandersson: geen enkele van hen slaagde erin het langer dan een jaar uit te zingen. Geen wonder dat KVK de voorbije vier jaar liefst drie keer als 14e eindigde! Niet zelden werd het vege vel pas op de slotspeeldag (of zelfs via de barrages) gered, meestal door het wanhopig gewenste ‘schokeffect’ van een recente trainerswissel. Dan toch een succesrecept? 

De lang aangekondigde zwanenzang
Natuurlijk niet. Sportieve chaos zou ook het huidige seizoen kenmerken, ditmaal wél met fatale afloop. Ondanks de miraculeuze handhaving in 2024 (én ee kapitaalsinjectie van tien miljoen euro van Tan) bleek ook Alexandersson niet de juiste man op de juiste plaats. Nochtans begon hij er in de zomer niet al te slecht aan. Met zes op twaalf had KVK haar start niet gemist, maar nadien ging het steil bergaf. Midden december, na een 0-3-thuisnederlaag tegen FCV Dender EH, moest de IJslander plaats ruimen voor … good old Vanderhaeghe. Oude bezems vegen echter niet altijd schoon. Acht competitiewedstrijden later was Kortrijk nog geen enkele overwinning rijker. Het bestuur zag de miscast dan toch in en toverde nog een allerlaatste witte konijn uit de hoge hoed: Bernd Storck. 

Opnieuw een greep naar het verleden, want twee jaar eerder had de ijzeren Duitser nog een straffe kentering ingeluid met rood-wit. Ook nu zat er een krachtige toverstok in zijn reiskoffer. Van hun laatste zeven wedstrijden wonnen De Kerels er vijf, maar alsnog is het doek sinds vorig weekend gevallen. Het is het beste bewijs van de onmogelijke missie waar Storck voor stond. Wie jarenlang op de rand van de klif balanceert, zal er vroeg of laat nu eenmaal af donderen.

Waar concurrenten als Sporting Charleroi, OH Leuven of KVC Westerlo financieel flinke stappen voorwaarts hebben gezet, is het budget van Kortrijk (relatief gezien) geslonken tot één van de kneusjes. Na zeventien trotse jaren bij de elite moet de club nu opnieuw naar de tekentafel. En best zo snel mogelijk, want ook in de Challenger Pro League heeft de tegenstand de afgelopen jaren niet stilgezeten. Veel oude bekenden zal KVK er niet meer tegenkomen. Meer dan ooit zal de steun vanuit vak I van levensbelang zijn. Forza Veekaa! 

Beluister de nieuwste aflevering van Tijd voor Voetbal waarin men het heeft over de nederlaag van KRC Genk tegen Union, de bekerwinst van Club Brugge tegen RSC Anderlecht en de degradatie van KV Kortrijk. Dat en nog veel meer in Tijd voor Voetbal.

Ontvang op je smartphone gratis als eerste het grote voetbalnieuws. Hoe? Volg het kanaal van VoetbalPrimeur.be op WhatsApp via deze link.