Drie keer eerder Anderlecht-Club in finale: van strafste ooit tot sublieme volley

1977: Club Brugge klopt Anderlecht met 4-3
Niet enkel qua landstitels, maar ook op het vlak van bekertriomfen steken Anderlecht (9 stuks) en Club Brugge (11) alle andere Belgische clubs naar de kroon. Des te opmerkelijk is het dat beide grootmachten elkaar bijna steevast ontlopen op de Heizel. Eind jaren ‘70 pas vond de eerste van tot dusver drie bekerfinales plaats tussen paars-wit en Blauw-Zwart. Het werd een moment om in te kaderen, in de eerste plaats om extrasportieve redenen. Die dag waren er immers meer dan 55.000 supporters aanwezig op de Heizel, wat tot op heden nog steeds de drukst bijgewoonde finale ooit is. Vooral de autosnelwegen vanuit West-Vlaanderen zagen zwart van het volk. Het was ook nog eens de eerste keer dat de finale rechtstreeks op televisie werd uitgezonden. 

Als klap op de vuurpijl haalde de wedstrijd ook op sportief vlak de geschiedenisboeken. Kiezen is altijd een beetje verliezen, maar gezien de grandeur van beide clubs en het wedstrijdverloop verdient de editie van 1977 misschien wel de stempel van ‘allerstrafste bekerfinale aller tijden’. In een bloedheet Koning Boudewijnstadion klom Anderlecht vlug 2-0 en 3-1 voor, dankzij illustere doelpuntenmakers als Arie Haan, Swat Van der Elst en Ludo Coeck. Hoewel van de slogan ‘No Sweat, No Glory’ destijds nog lang geen sprake was, knokte Club zich telkens terug. De 2-3 vlak voor rust op naam van Ulrik Le Fèvre was hoopgevend. En uiteindelijk ook doorslaggevend!

Na de pauze duwde Club zich immers op en over de eeuwige rivaal, ondanks de verzengende hitte. Roger Davies wierp zich op tot grote verlosser door de twee goals te maken die alles deden kantelen. Zoete wraak voor de Engelse spits, die bij het Brugse publiek meer tegen- dan voorstanders kende. Bij 4-3 was het verzet van Anderlecht definitief gebroken, waarna de ploeg van Ernst Happel de beker in de lucht mocht hijsen. Om de gouden tijden van toen nog eens in de verf te zetten: bij Club draafden ronkende namen als Birger Jensen, Fons Bastijns, Georges Leekens, René Vandereycken en Raoul Lambert op. Dat de klasse van onder meer Gille Van Binst, Hugo Broos en Frank Vercauteren aan de overzijde niets mocht baten, zelfs aangevuld met het genie van Raymond Goethals, zegt alles.

1994: Anderlecht klopt Club Brugge met 2-0
Bijna 31 jaar geleden zag het scenario anno 2025 er eigenlijk omgekeerd uit. Het dominante Anderlecht had zich een week voordien van de landstitel verzekerd, weliswaar na een lang en slopend seizoen met Club Brugge als grootste uitdager. De West-Vlamingen trokken zich op aan de bekerfinale: daar zouden ze hun revanche botvieren. Die ambitie vonden ze ook gegrond. Eerder in het seizoen had Club namelijk met 3-0 de maat genomen van de paars-witte concurrent. Een maatstaf die er, achteraf bekeken, eigenlijk geen zou zijn, want Anderlecht veroverde de dubbel. 

De rivaal uit Brugge verslaan en dat dan ook nog eens in het stadion van … die andere rivaal, Standard Luik. Aangezien er werkzaamheden aan de gang waren op de Heizel, werd dat jaar uitgeweken naar Sclessin. De politie was trouwens massaal aanwezig uit angst voor rellen. Dat mocht niet baten, want na de 2-0 (meteen ook de eindstand) gingen de supporters toch met elkaar op de vuist. Het breide een zwart randje aan de prachtige campagne van Anderlecht.

De finale op zich verliep vrij evenwichtig, totdat Dirk Medved jammerlijk in de fout ging. Na zijn verkeerde pass kon Bruno Versavel op Dany Verlinden afstormen én hem omspelen. Club moest dus komen, maar had het lastig met de vlijmscherpe uitbraken van paars-wit. Halverwege de tweede helft viel het verdict in twee fases. Eerst dacht Lorenzo Staelens de Bruggelingen op gelijke hoogte gebracht te heben, maar zijn gelijkmaker werd afgekeurd. Luttele minuten later mocht Luc Nilis aan de overkant wél juichen. De aanvoerder kon zich zijn afscheid niet beter dromen, want een maand later ruilde hij Brussel in voor Eindhoven.

2015: Club Brugge klopt Anderlecht met 2-1
Dat fantastische vluchtschot van Lior Refaelov! Als één moment uit de meest recente finale tussen beide kleppers op het netvlies gebrand staat, is het dat wel. De aanwezigen beseften het zelf niet, maar een tot de nok gevuld Koning Boudewijnstadion was op die 22e maart eigenlijk getuige van een wissel van de wacht. Sindsdien staat de teller van Club Brugge op zes titels (in 2016 werd ook die ban gebroken), terwijl de recordkampioen nu al acht jaar snakt naar een herhaling van 2017. Het Brugse bekerfeest van toen luidde die machtsovername in.

De eindstrijd kon nochtans alle kanten uit. Club Brugge opende gedreven en zag dat al vroeg beloond worden, toen de vrijgelaten Tom De Sutter een verre vrije trap van Refaelov (dan al bepalend) heerlijk op de slof nam. Pas in de tweede helft slaagde het roze Anderlecht erin om de druk op te voeren. Mathew Ryan had enkele prima parades in huis, onder andere op een krachtige nekslag van Aleksandar Mitrovic. De Serviër nam daar echter geen genoegen mee …

In minuut 89 toonde Mitrogol wél zijn ijskoude zelve, door een afgelegde bal droogjes in de hoek te plaatsen. Zelfs het kennersoog van Frank Raes had al verlengingen genoteerd, maar daar besliste Refaelov in blessuretijd dus anders over. In één klap dompelde de Israëliër de paars-witte fans in diepe rouw onder, net als de toenmalige trainer, ene Besnik Hasi … Volgt zondag, na een decennium wachten, zijn weerwraak? 

Beluister de nieuwste aflevering van Tijd voor Voetbal waarin men het heeft over de discutabele strafschopfases in KRC Genk – Antwerp, het tweeluik tussen Union en Club Brugge en laat men zich uit over de moeilijke periode van KAA Gent. Dat en nog veel meer in Tijd voor Voetbal.

Ontvang op je smartphone gratis als eerste het grote voetbalnieuws. Hoe? Volg het kanaal van VoetbalPrimeur.be op WhatsApp via deze link.