Kompany legt tweede steen: de succesrijkste Belgische trainers in het buitenland
Vincent Kompany stevent af op de titel in de Bundesliga. Zijn Bayern München heeft nog één puntje nodig en krijgt zaterdagmiddag tegen RB Leipzig een eerste matchbal. Kampioen spelen met Der Rekordmeister, het zou zomaar de meest prestigieuze trofee ooit kunnen zijn voor een landgenoot als trainer. Of doen we zijn voorgangers daarmee tekort? VoetbalPrimeur.be overloopt de Belgische hoofdcoaches die prijzen pakten buiten de landsgrenzen.
Wees maar gerust dat zijn collega’s de prestaties van Kompany met argusogen volgen. De reputatie van ons trainersgilde in het buitenland kan immers nog steeds een opkikker gebruiken, al is er de afgelopen jaren wat beterschap te merken. Onder meer Philippe Clement, Karel Geraerts en Will Still kwamen bij mooie clubs in grote kampioenschappen terecht. Het is een stijlbreuk met de periode voordien, toen de Belgen nauwelijks de schaduw van onder hun kerktoren verlieten. Of het moest voor het bondscoachschap in een of ander Afrikaans vorstendom zijn …
Jawel, in Afrika staan de Belgische trainers er wel behoorlijk goed op. Ruim tien jaar geleden effende Paul Put het pad, door volledig onverwacht de finale van de Afrika Cup te halen met Burkina Faso. Goud veroveren zat er voor hem niet in, maar twee edities later glansde er wél een Belgisch randje rond de eindzege. Ondanks een heleboel obstakels schopte Hugo Broos het tot held in Kameroen. Op de volgende Afrika Cup hoopt hij op herhaling te gaan met Zuid-Afrika, terwijl ook Marc Brys (Kameroen), Put (Oeganda) en globetrotter Tom Saintfiet (Mali) ambities koesteren. Broos is trouwens niet de enige die de eretitel van ‘Afrikaans kampioen’ mag dragen, dat geldt ook voor … Issame Charai. De Antwerpenaar deed dat in 2023 weliswaar in de belofteversie van dat toernooi met Marokko, aan de zijde van onder meer Bilal El Khannouss en Ibrahim Salah.
Sporadische (neven)prijzen
Ook op clubniveau timmeren onze trainers geleidelijk aan de weg. Ze springen misschien wat minder in het oog, maar Carl Hoefkens, Will Still en Maarten Martens doen het momenteel verre van slecht bij hun respectievelijke clubs. Die laatste liet onlangs een gouden opportuniteit liggen op een eerste trofee. In de finale van de KNVB Beker ging zijn AZ na strafschoppen onderuit tegen het Go Ahead Eagles van penaltyheld Jari De Busser. Hopelijk voor Martens komt er ooit nog een herkansing … In het voetbalwereldje blijft de waan van de dag immers nooit lang duren.
Vraag dat bijvoorbeeld maar aan Peter Maes. Een jaar terug katapulteerde hij Willem II naar de top in de Keuken Kampioen Divisie. Net deze woensdag kwam het nieuws naar buiten dat de zestigjarige op straat werd gezet, na belabberde prestaties in 2025. Kampioen spelen in tweede klasse, Frank Vercauteren deed het Maes voor bij Krylya Sovetov Samara in Rusland. Net als … Kompany zelf natuurlijk. Die pakte een recordaantal punten met Burnley FC in de Championship en coachte zich daar al in de kijker van Bayern München. De Bundesliga zou uiteraard nog van een ander kaliber zijn.
Een handvol andere Belgen veroverde zijn zilverwerk wél op het hoogste niveau. Eén van de kroonprinsen van de jonge generatie, Clement, hield aan zijn ambtstermijn bij Rangers FC enkel de Schotse League Cup over. Verder bleek de dominantie van Celtic FC te groot. De betreurde Urbain Braems flikte een gelijkaardig kunstje in 1992, toen hij het Turkse Trabzonspor naar de vierde beker uit haar geschiedenis loodste. Intussen staat die club overigens op negen. Ook Walter Meeuws schaarde zich in dat rijtje door met AS FAR Rabat de Marokkaanse beker in de wacht te slepen.
Een beker veroveren is mooi, maar sta ons toe om een landstitel toch nog een trapje hoger in te schalen. Daarom mag Ariël Jacobs zich nog net wat harder op de borst kloppen. Na een succesrijke, maar afmattende passage bij RSC Anderlecht ging de Vlaams-Brabander naar Denemarken om de kroon op zijn loopbaan te zetten. Met topclub FC Kopenhagen, waar druk en spanning eveneens dagelijkse kost zijn, trok hij aan het langste eind in 2013. Daarmee is Jacobs nog altijd de Belg die het meest recent een eerste klasse als winnaar afsloot buiten ons land.
De grootmeesters
Jacobs mag dan het dichtst in het geheugen zitten, de prijzenkast van enkele ronkende namen en generatiegenoten valt nog een stuk groter uit. Neem nu Michel Preud’homme. Naast zijn vele verwezenlijkingen in de Jupiler Pro League scheerde hij eveneens hoge toppen op vreemde bodem. Een boerenjaar bij FC Twente in 2011 brachten een beker, Supercup en het vicekampioenschap voort. Zijn overstap naar Saoedi-Arabië zorgde hier en daar voor opgetrokken wenkbrauwen, maar ook daar pakte de Luikenaar door. Met Al-Shabab mocht hij in 2012 de titel vieren. Zo maakte Preud’homme op amper een jaar tijd zijn klavertje drie in het buitenland vol.
Qua aantal onderscheidingen moet hij een ander icoon van Standard Luik echter voor laten. Erik Gerets verzamelde de meeste buitenlandse trofeeën van allemaal. Met PSV overtuigde hij ook als trainer, door net na de eeuwwisseling tweemaal de Eredivisie én telkens ook de Johan Cruijff Schaal te veroveren. Enkele jaren later, in 2006, was het ook bij Galatasaray raak. Nadien zocht Gerets vooral zijn heil in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Ook in Saoedi-Arabië (Al-Hilal) en Qatar (Lekhwiya SC) boekte hij successen, tot aan de nationale ploeg van Marokko toe zelfs. Als bondscoach van dat land pakte Gerets in 2012 de (kleinschalige) Arab Cup. Daar werd wel de kiem gezaaid van de huidige hoogconjunctuur van De Leeuwen van de Atlas.
En toch kan zelfs Gerets niet tippen aan Den Tuveneir. Dik twintig jaar na zijn overlijden blijft Raymond Goethals het icoon onder de Belgische coaches. Na liefst negen prijzen in eigen land (evenwichtig verdeeld tussen RSC Anderlecht en Standard Luik) behaalde de rasechte Brusseleir zijn grootste triomfen in Zuid-Frankrijk. Met Olympique Marseille kroonde de geniale tacticus zich drie keer op rij tot kampioen, de enige Belgische stempel ooit op de G5-competities. Brengt Kompany daar eindelijk verandering in?
Om zijn trilogie extra kracht bij te zetten, legde Goethals er in 1993 nog een schitterende glanslaag bovenop. Als eerste en voorlopig enige Belg leidde Goethals een ploeg naar de Beker met de Grote Oren, met dank aan zijn onnavolgbare buitenspelval. In Marseille is hij ruim dertig jaar later nog steeds God. Deze zaterdag kan Kompany een eerste stapje zetten richting een gelijkaardige status in Beieren.
Beluister de nieuwste aflevering van Tijd voor Voetbal waarin men het heeft over de discutabele strafschopfases in KRC Genk – Antwerp, het tweeluik tussen Union en Club Brugge en laat men zich uit over de moeilijke periode van KAA Gent. Dat en nog veel meer in Tijd voor Voetbal.
Ontvang op je smartphone gratis als eerste het grote voetbalnieuws. Hoe? Volg het kanaal van VoetbalPrimeur.be op WhatsApp via deze link.