Onvrede zit diepgeworteld: Genk leverde al tien (!) jaar geen Rode Duivel meer af

De allereerste selectie van Domenico Tedesco zorgde meteen voor heel wat deining. Vooral KRC Genk steigerde op haar achterste poten. Met Bryan Heynen en Mike Trésor dachten de Limburgers twee flinke kanshebbers in eigen rangen te hebben rondlopen, maar daar denkt de nieuwe bondscoach (net als de vorige, overigens) anders over. VoetbalPrimeur.be toont aan dat die onvrede al langere tijd binnen de club sluimert.

Bij monde van Dimitri de Condé haalde Genk afgelopen vrijdag al snoeihard uit naar het nieuwe bewind bij de Rode Duivels. Heynen en Trésor werden ook voor aanvang van het WK in Qatar al druk gesolliciteerd. Uiteindelijk besloot Roberto Martinez toen om het tweetal links te laten liggen. Vanuit het Limburgse kamp leefde de hoop dat de frisse blik van Tedesco voor een ommezwaai zou zorgen, maar niets blijkt voorlopig minder waar. Ook Heynen zelf reageerde ontgoocheld op zijn niet-selectie.

In een vlaag van woede dreigde De Condé zelfs met represailles, voor zover dat mogelijk is uiteraard. Het duidt enkel de onvrede binnen Genk ten aanzien van de nationale ploeg. Die heeft stilaan het kookpunt bereikt na jarenlange frustraties. Jazeker, jarenlang, want wat blijkt? Het is intussen al van november 2013 (!) geleden dat er nog eens een Rode Duivel aan het werk was die op de Genkse loonlijst stond. Dat komt neer op nu toch al bijna tien jaar woestijn ...

Vossen verlossen
De laatste der Genkse Mohikanen, die luistert naar de naam van ... Jelle Vossen. Anno 2023 knokt de sluipschutter met SV Zulte Waregem tegen de degradatie, maar een decennium terug was hij één van de gevaarlijkste aanvallers die ons land rijk was. In november 2013 vierde hij de laatste van zijn veertien caps. In een oefenpartij met Japan (2-3-verlies) mocht Vossen een kwartiertje voor affluiten invallen.

Destijds keek Genk wél met gepaste trots naar de nationale ploeg. In de kwalificatieperiode voor Euro 2012 werd de Duivelse aanval zelfs enkele keren bevolkt door een Genks spitsenduo, met naast Vossen ook duiveltje-uit-een-doosje Marvin Ogunjimi. In Kazakhstan (0-2) en thuis tegen Oostenrijk (4-4) namen zij de honneurs waar. In zijn topperiode was Ogunjimi eerste keuze bij België. Dat duurde evenwel niet al te lang. En dus is Vossen tot op heden de laatste Genkenaar die rood-geel-zwart mocht aantrekken. Stilaan is de tijd toch rijp om hem van die eretitel te verlossen.

Enkel caps, geen actie
Dat kan toch bijna niet, zou je denken? In al die jaren sinds 2013 zijn er zeker een heleboel jongens met blauw bloed bij de Rode Duivels gepasseerd. Denk maar aan Timothy Castagne, Koen Casteels, Christian Kabasele en Dante Vanzeir, bijvoorbeeld. Zij werden echter pas opgeroepen toen ze al enige tijd uit Genk vertrokken waren.

Leandro Trossard is een ietwat ander verhaal. De huidige Gunner kreeg wel degelijk eens een oproepingsbrief in de bus in zijn blauw-witte periode. Daar ging hij vanzelfsprekend ook graag op in, maar speelminuten kreeg Trossard in september 2018 niet. Op Schotland was het negentig minuten lang nagelbijten op de bank. Bij zijn echte debuut, tegen Finland in juni 2020, maakte Trossard al het mooie weer bij Brighton & Hove Albion.

Blijven nog over: absolute grootheden Thibaut Courtois en Kevin De Bruyne. Die eerste werd pas opgeroepen toen hij zijn overstap naar Atlético Madrid gemaakt had. KDB op zijn beurt mocht twee maal opdraven bij de Rode Duivels als Genk. Als negentienjarige debuteerde hij in een troosteloze partij in Finland (1-0), op 11-11-11 voegde de spelmaker daar nog een affiche tegen Roemenië aan toe. Alles wat nadien kwam, gebeurde in andermans loondienst.

Anderen wél gehoord
Onder Martinez mochten in totaal liefst 32 jongelingen hun debuut vieren bij de Duivels. Een Genkenaar zat daar dus niet tussen. Ook bij de nieuwkomers onder Tedesco, Romeo Lavia (Southampton FC) en Orel Mangala (Nottingham Forest), ontbreekt een Limburgse tongval. Nochtans veroverde Genk in de jaren sinds de aanstelling van Martinez (medio 2016) nog één titel (2019) en één beker (2021). Die prestaties bleken geen wipplank naar het internationale podium.

Wat het bij Genk ongetwijfeld extra pijnlijk maakt, is dat andere clubs in tussentijd wél internationals afleverden. Bij Anderlecht waren dat er liefst acht verschillenden. Club Brugge was trots op Antony Limbombe, Brandon Mechele en Hans Vanaken. Ook Standard Luik (Zinho Vanheusden), KAA Gent (Thomas Foket en Birger Verstraete), Union Saint-Gilloise (Siebe Van der Heyden en Dante Vanzeir) en zelfs Sporting Charleroi (Joris Kayembe) konden de laatste jaren een Rode Duivel in de bloemetjes zetten. Tovert Tedesco in de toekomst toch nog een glimlach rond de Genkse monden?