De 50 figuren van 2022, de top-5: CDK-mania, Mazzu steekt Kompany weer de loef af

De 50 figuren van 2022, de top-5: CDK-mania, Mazzu steekt Kompany weer de loef af

31-12-2022 13:30 Laatste update: 02-01-2023 18:20
5

2022 loopt op haar laatste benen. Het jaar op gepaste wijze uitgeleide doen, kan slechts op één manier: met eindejaarslijstjes! Traditiegetrouw gaat VoetbalPrimeur.be diep in december op zoek naar de 50 meest prominente figuren uit het Belgische voetbal van het bijna afgelopen jaar. Wie liep geregeld nadrukkelijk in de kijker, om gunstige of minder gunstige redenen? In deze laatste aflevering: de top-vijf!

5. Charles De Ketelaere
Van de hoogste pieken tot de diepste dalen: 2022 vormde voor De Ketelaere een metafoor voor het leven, verpakt in 365 uiterst intense dagen. In het voorjaar stuwde het nieuwe wonderkind van het Belgische voetbal ‘zijn’ Club Brugge naar een vijfde landstitel in zeven jaar tijd, weliswaar uitstekend bijgestaan door Simon Mignolet. Net als zijn doelman pakte de sierlijke linkspoot geregeld uit met sensationele prestaties. Met veertien competitietreffers was zijn aandeel dermate tastbaar dat zich dan al een transferzomer vol welles-nietes-spelletjes aankondigde.

Die kwam er ook. Na een ware soap hengelde AC Milan onze landgenoot op het droge, al moest het daarvoor wel het Belgische transferrecord aan diggelen slaan. Een som die kan oplopen tot 35 miljoen euro maakte de al gekke tifosi helemaal hoorndol. Dan al werd De Ketelaere tot ster gebombardeerd. Truitjes gingen over de toonbank, cursussen om zijn naam correct uit te spreken bleken welgekomen, maar op het veld viel het avontuur voorlopig vies tegen. CDK startte nog wel veelbelovend, maar kreeg vanwege een gebrek aan statistieken te maken met een vertrouwenscrisis. Geen betere periode dan de jaarwisseling om frisse moed te tanken!

4. Roberto Martinez
Na zesenhalf jaar op de Belgische troon heeft Martinez afstand gedaan. Of moeten doen? Na het faliekant verlopen WK in Qatar nam de bondscoach annex technisch directeur zelf het heft in handen, maar de waarheid heeft haar rechten. Het draagvlak om nog een vervolg aan zijn ambtstermijn te breien, was quasi onbestaande. Dat was eigenlijk in aanloop naar het toernooi al zonneklaar. Na jaren vol optimisme, kamerbrede glimlachen en puike glansprestaties kondigde het WK ’22 zich al lang op voorhand als bijzonder lastig aan.

Zelfs de grootste positivo geraakte stilaan moedeloos van de conservatieve aanpak van Martinez. De Spanjaard hield halsstarrig vast aan de ‘oudere garde’, met het dilemma rond Eden Hazard als hardst stinkende splijtzwam. Het merendeel van de Belgische voetbalbevolking trachtte jeugdige uitblinkers als Amadou Onana en Leandro Trossard dan maar zelf in de ploeg te schreeuwen. Tevergeefs. In de aanloop naar Qatar, wanneer het elftal écht gesmeed dient te worden, kwamen zij te zelden in het stuk voor. Op het moment van de waarheid kon Martinez die inschattingsfout niet meer rechttrekken. Op de persconferentie na Kroatië koos hij zelf voor de vlucht vooruit. Zo kwam er een einde in mineur aan zijn (laten we dat vooral niet onder de mat vegen) historische parcours met de Rode Duivels.

3. Kevin De Bruyne
De allerstrafste speler ooit uit de Premier League. In Engeland, waar ze dol zijn op lijstjes en verkiezingen, zal er op een dag ongetwijfeld een trofee worden uitgereikt aan de ultieme held uit het verleden. Wees maar zeker dat ‘KDB’ dan als één der topkandidaten over de tongen zal gaan.  In de uiterst spannende nek-aan-nek-race met Liverpool FC nam de draaischijf van Man City zijn medemaats nog maar eens bij de hand. Opvallend genoeg verlaagde de keizer van de laatste pass zich plots zélf tot afwerker van dienst, met vijftien goals (een persoonlijk record) tegenover ‘slechts’ acht assists. Het maakte de titelvreugde er niet minder om. Kev’s vierde al in het Etihad!

Inmiddels heeft De Bruyne zijn natuurlijke habitat teruggevonden, met dank aan die monsterachtige aanwinst, Erling Haaland. De verwachting is dat dat nieuwe koningskoppel Man City nu ein-de-lijk eens die Beker met de Grote Oren moet bezorgen. En toch kreeg 2022 nog een kras op het blazoen. Op het WK kon De Bruyne de (te?) hoge verwachtingen immers niet inlossen. De spelleider bleek spellijder: nukkig, ongeïnspireerd en af en toe vloekend. Voor het eerst keerde ook de publieke opinie zich behoorlijk stevig tegen hem. Aan KDB om in 2023 ook in Duivels tenue weer van zich af te bijten, op een positieve manier wel te verstaan.

2. Vincent Kompany
Zelfs de Prins van het Astridpark bleek onvoldoende gewapend om RSC Anderlecht weer helemaal uit het moeras te trekken. Het zegt vooral veel over de diepte van dat moeras … Als beginnende trainer heeft Kompany zeker fouten gemaakt, niet meer dan logisch overigens, maar een half jaar na zijn gedwongen vertrek kunnen fans en bestuur enkel vaststellen dat de paars-witte problemen dieper geworteld zitten. Dat zelfs een volksheld het gelag moest betalen, toont enkel aan hoe volatiel de voetbalwereld in elkaar zit. ‘Trust the process’ vervelde tot ‘curse the process’.

Anderlecht haalde onder zijn bewind wel de Champions Play-Off en de bekerfinale, maar op de moment suprême presenteerden de Brusselse jonkies zich telkens te gelaten. Net als de trainer in zijn interviews, oordeelden Wouter Vandenhaute en co. Kompany  liet het niet aan zijn hart komen: hij ontving zijn C4 waardig, dacht goed na over zijn toekomst en besloot zijn pad te vervolgen bij … Burnley FC. Die keuze voor de aartsmoeilijke Championship werd op heel wat wenkbrauwengefrons onthaald. Zij krijgen voorlopig ongelijk: ondanks een volledige ommezwaai in spelfilosofie duiken de manschappen van Kompany het nieuwe jaar in als koploper. Op weg naar een glorieuze (her)intrede in het Engelse walhalla?

1. Felice Mazzu
Slechts één man heeft Vince The Prince uit de felste schijnwerper van 2022 kunnen verdringen. Niet toevallig is het de man die hem ook uit het Lotto Park verdrong. Het is dan ook een jaar geworden om nooit meer te vergeten voor Mazzu, weliswaar niet altijd om de meeste heuglijke redenen. Het voorjaar stond volop in het teken van het sprookje dat de trainer met Union Saint-Gilloise schreef. De geslepen Mazzu zette alle topclubs een neus, wat hem en zijn troepen de sympathie van de goegemeente opleverde. Na een ultieme eindsprint zette Club Brugge alsnog een streep door de verrassende titelkroning. Hoe onwaarschijnlijk fraai dat seizoen ook verlopen is, die gemiste kans zal voor altijd door de Brusselse hoofden blijven malen. En dat van Mazzu.

Daar zou het echter niet bij blijven. Niet lang na de bijna-stunt hapte Mazzu toe op een aanbod vanuit de andere kant van Brussel. Zijn overstap naar Anderlecht zette zelfs in het immer gemoedelijke Union kwaad bloed. Daar niet alleen overigens, want ook bij de recordkampioen reageerden velen weifelend. Terecht, zou de (nabije) toekomst uitwijzen. De mismatch tussen beide partijen werd eerst nog verdoezeld door aanvaardbare resultaten, maar toen die na een tijdje wegvielen, kon enkel een ontslag de crisissfeer nog bezweren. Voor de tweede keer is Mazzu tekort geschoten aan de Belgische top. Die kans lijkt dan ook niet meer terug te keren. Dat heeft de Italobelg zelf blijkbaar ook begrepen, want hij rondde 2022 af met een terugkeer op het oude nest van Sporting Charleroi. Om het nooit meer te verlaten?