VP’s Elf v/d Heenronde, middenvelders: maestro Heynen, Union-trio en negen anderen

VP’s Elf v/d Heenronde, middenvelders: maestro Heynen, Union-trio en negen anderen

17-11-2022 18:30 Laatste update: 22:59
9

De lokroep van het WK heeft een einde gemaakt aan de heenronde van de Jupiler Pro League. Vroeger dan ooit sluit die haar poorten voor een voorbarige winterstop. Dit jaar deelt VoetbalPrimeur.be dus geen elf kerstpakjes, maar Sinterklaas-geschenken uit! Tijd voor VP’s Elf van de Heenronde, met in deze aflevering de zoektocht naar de beste centrale/controlerende middenvelders.

De technische staf van VP.be stuurt haar elf klasbakken in een 4-3-3-formatie de wei in. Elke aflevering stellen we een selectie voor van beste kandidaten per positie. Daarna is het aan jou, lezer van VP, om (deels) de knoop te helpen doorhakken. Dat doe je door onderaan te stemmen via de poll. Op het einde van de rit worden de beste elf gekozen op basis van de stemmen van de redactie (50%) en de stemmen van de lezers (50%).

Bryan Heynen (KRC Genk)
De wekenlange twisten over zijn al dat niet deelnemen aan het WK spreken boekdelen: Heynen is aan een boerenjaar bezig. Uiteindelijk is de Trident zónder de Limburger naar het Midden-Oosten afgereisd. Laat ons hopen dat Roberto Martinez daar geen nachtmerries over krijgt … In ieder geval mag Heynen zich de kapitein van het Genkse oorlogsschip noemen, als metronoom van het wervelende elftal, maar evenzeer als aanjager en aanvoerder.

Sven Kums (KAA Gent)
Of de Dilbekenaar net zoals wijn beter wordt met de jaren, laten we in het midden, maar veel sleet zit er toch niet op. Aan de bal blijft hij gewoonweg ongenaakbaar. Een droom moet het zijn om als verdediger met hem samen te spelen: geraak je het leer niet kwijt, van een pass naar Kums krijg je nooit spijt! Vanuit de tweede lijn blijft hij de draaischijf die andere Gentenaars in staat stelt om de show te stelen.

Thierry Lazare Amani (Union Saint-Gilloise)
Het laagje verbetenheid dat ex-coach Felice Mazzu aan zijn spel heeft toegevoegd, legt Lazare hoegenaamd geen windeieren. De 24-jarige Ivoriaan draaft over het veld alsof het een lieve lust is. Van links naar rechts, van achteren naar voor en weer terug: werkelijk overal aast hij op balheroveringen om vervolgens de transitie richting aanvalslijn te verzorgen. Mocht er ook nog een gericht schot in de benen schuilen, zou Lazare al lang in een G5-competitie schitteren.

Senne Lynen (Union Saint-Gilloise)
Het maatje van Lazare op het Brusselse middenveld verdient eveneens zijn plekje onder de zon. Gigantische schoenen waren het om te vullen, de leemte die Casper Nielsen afgelopen zomer liet in het Dudenpark, maar op zijn eigen manier heeft Lynen die keurig ingevuld. Puur voetballend mag onze landgenoot dan wel een trapje lager staan, zijn voorwaarts doordekken en slim positiespel doorstaan de test moeiteloos.

Nicolas Madsen (KVC Westerlo)
Waarschijnlijk de vreemde eend in deze bijt. Niet op de loonlijst van een Belgische topclub en evenmin wekelijks bewierookt in de media, maar ook de Stille Kempen herbergen een veelbelovende middenvelder. In de soms onvoorspelbare filosofie van Jonas De Roeck houdt de intelligente Madsen de lijnen bij elkaar. Van de vele snelheidsduivels rond zich heen maakt de Deen graag gebruik om zijn uitstekende doorsteekpass te etaleren.

Casper Nielsen (Club Brugge)
De naam is al gevallen. Tegenwoordig draagt hij een blauw-zwarte uitrusting, maar verder lijkt Nielsen nog steeds als twee druppels water op de regelrechte sensatie van vorig seizoen. Zijn oeverloze energie en gevaarlijke afstandsschoten wisten ook Jan Breydel al gauw te bekoren. Na enkele optredens viel hij al niet meer weg te denken uit de basiself van Carl Hoefkens. Hoewel dat geen WK-ticket heeft voortgebracht, mag Nielsen met flinke trots en voldoening terugblikken op een geweldig 2022.

Raphaël Onyedika (Club Brugge)
Worth every penny. Bart Verhaeghe en Vincent Mannaert tastten diep in de buidel om Onyedika in Brugge te doen aanmeren, maar dat zullen ze zich nog geen seconde beklaagd hebben. Zelfs tegen kleppers van Atlético of Porto ontsnapte de Nigeriaan haast spelenderwijs uit hachelijke situaties. De symbiose met collega-aankoop Nielsen verloopt daarnaast bijzonder natuurlijk. Het heeft er alle schijn van dat Club haar investering van tien miljoen euro nog (ruimschoots) zal terugverdienen.

Stef Peeters (KAS Eupen)                                               
Of hij een stekje in VP’s Elf van de Heenronde zal weten te veroveren, is koffiedik kijken, maar mocht er een subcategorie bestaan voor ‘sierlijkste linkspoot’, oefende Peeters zijn overwinningsspeech best al even in. Dankzij die prinsheerlijke traptechniek is de Panda dodelijk van zowat overal in het laatste kwart van het veld. Al die jaren aan de Kehrweg hebben bovendien een metamorfose in gang gezet, van pure stilist naar bikkelende aanvoerder. Waarom topclubs daar nog altijd niet voor gevallen zijn, blijft een raadsel …

Nicolas Raskin (Standard Luik)
Ter elfder uur hengelde de Luikenaar nog openlijk naar een plekje in de WK-selectie van Martinez. Dat de bondscoach daar niet op inging, valt te verdedigen. De sollicitatie echter evenzeer. Nu Ronny Deila het vuur weer aan de lont heeft gestoken op Sclessin, is Raskin eindelijk niet langer de enige die de boel in brand zet. Rennen, tackelen, dribbelen, kaarten pakken … Werkelijk niets is hem te veel om een wedstrijd in de juiste richting te helpen kantelen. Een fris gezicht kan je Raskin niet meer noemen, maar vergis je niet, met amper 21 lentes op de teller moeten zijn beste jaren er nog aan komen.

Rob Schoofs (KV Mechelen)
Een halve dubbelganger van Peeters en daarom ook een waardige concurrent in de strijd der linksvoetigen. Toch zijn beide gouwgenoten nu ook niet helemaal blauwdrukken van elkaar. Schoofs beschikt misschien nog net dat tikkeltje meer over het vermogen om een ploeg te laten draaien. Als Malinwa het deze jaargang wat moeilijker heeft, ligt dat vooral aan de radertjes die om hem heen draaien, al tovert Schoofs in samenwerking met andere rasvoetballers als Geoffry Hairemans en Nikola Storm nog wekelijks fraaie combinaties op de mat.  

Teddy Teuma (Union Saint-Gilloise)
Geen twee zonder drie. En geef toe, wie zou er ook zo zot zijn om dat geweldige middenveld van Union uit elkaar te rijten? Lazare en Lynen verdienen vrachtwagens vol pluimen, maar de grote vedette van het team, dat blijft toch Teuma. Pas op z’n 28e voetbalde de Franse Maltees voor het eerst op het allerhoogste niveau. Van dat weetje zou elke scout nu steil achterover vallen. Een leidersfiguur met zo’n voortdurende drive en fantastische vista, de natte droom voor elke trainer.

Alhassan Yusuf (Royal Antwerp FC)
In zijn allereerste interview met de Belgische pers werd de vergelijking met N’Golo Kanté getrokken. ‘Toch maar even afwachten’, was ieders natuurlijke reflex toen. Anderhalf jaar later lijkt die parallel niet zo gek ver gezocht. Tijdens de straffe 30 op 30 van Antwerp was kilometervreter Yusuf de grote uitblinker. Zijn loopwerk stelt anderen in staat om acties te ondernemen, maar hij bewees ook zelf aardig tegen een balletje te kunnen trappen. Op een dag is Yusuf voorbestemd voor de Bundesliga of de Premier League, dat staat buiten kijf.

Adem Zorgane (Sporting Charleroi)
Van alle genomineerden mag de Algerijn zich de meest veelzijdige noemen. Zorgane moet zowat de enige zijn die je op zes, acht én tien kan uitspelen, zonder daarbij aan significant kwaliteitsverlies te lijden. Ergens remt het zijn ontwikkeling waarschijnlijk dat er bij Charleroi effectief zo vaak met hem geschoven wordt … Aan zijn snelheid van uitvoering valt nog te sleutelen, maar af en toe pakt Zorgane uit met een coup de génie die vroeg of laat een sprong naar de Europese subtop verraadt.