Vijf harde noten om kraken voor Martinez: van groene Debast tot overrijpe Hazard
De Rode Duivels hebben hun Nations-League-campagne afgesloten met een 2-1-zege tegen Wales en een 1-0-nederlaag op het veld van Nederland. Een ticket voor de Final Four zat er zo niet in, al leek dat al lang geen bekommernis meer. De al bij al magere prestaties hebben echter ook vraagtekens achter de ambities op het naderende WK gezet. VoetbalPrimeur.be ziet vijf (harde) noten die Roberto Martinez moet zien te kraken.
Nog steeds gezocht: compagnon voor Alderweireld en Vertonghen
De Belgische voetbalbond hoeft haar vacature voor een centrale verdediger nog niet meteen offline te halen. De veelbesproken Zeno Debast kreeg tot twee maal toe zijn kans vanaf de aftrap. Dat de bondscoach een achttienjarige van RSC Anderlecht voor de leeuwen gooit in de laatste rechte lijn richting Qatar, toont in de eerste plaats aan hoe de zoektocht naar een maatje voor Toby Alderweireld en Jan Vertonghen voor kopbrekers blijft zorgen. Hoewel Martinez na Nederland (uiteraard) weer zijn positieve zelve bovenhaalde, viel er toch wat aan te merken op Debast.
Gezien zijn jeugdigheid en beperkte ervaring mag je de mandekker eigenlijk niets verwijten, maar zijn dubbele prestatie kon het groen achter zijn oren niet wegwassen. Verdedigend werd hij in 180 minuten niet gek veel op de proef gesteld. Des te zuur is het daarom dat de twee tegentreffers telkens voortvloeiden uit een verloren kopbalduel van hem. Bovendien heeft Debast zijn grootste troefkaart, zijn uitstekende inspeelpass, nauwelijks laten bewonderen. Ook dat is begrijpelijk: bij de Rode Duivels heerst een andere hiërarchie en zijn collega-verdedigers kunnen eveneens een aardig potje ballen. De vraag rijst dan echter of Debast qua profiel wel de meest geschikte optie is in Qatar …
Hazard als joker, meer niet
Het blijft koffiedik kijken wat Martinez met Eden Hazard van plan is op het WK. De (vele) speelminuten die de aanvoerder telkens krijgt, vallen zeker te rechtvaardigen. Hazard heb je er hoe dan ook graag bij in Qatar, dus dan is ritme van levensbelang. In Amsterdam lijkt het doek echter definitief gevallen over een basisstatuut, hoe hard dat ook mag klinken. Alle doemverhalen over zijn toestand kwamen tegen Oranje immers pijnlijk tot uiting: de techniek blijft wonderbaarlijk, maar de versnelling ontbreekt om zelfs matige rechtstreekse tegenstanders pijn te doen.
Een verademing was het haast, toen Leandro Trossard zijn plek kwam innemen. Plots zagen we een vleugelaanvaller die wél met zijn gezicht naar zijn opponent durfde te spelen. De invaller geraakte die overigens ook geregeld voorbij. Waar Hazard ooit zijn gelijke niet in kende op wereldvlak, namelijk de kont erin zetten en dan razendsnel wegdraaien, dat lukt simpelweg niet meer. En zo voetbalt de dribbelaar vooral vertragend en achterwaarts. Moet Hazard definitief opgegeven worden? Absoluut niet. Voor Qatar lijkt evenwel enkel een rol als joker weggelegd, zeker omdat het er niet naar uitziet dat Carlo Ancelotti hem veel gelegenheid zal bieden om zijn niveau op te krikken.
Nood aan Big Rom
Het zou ons niet verbazen als Martinez in oktober enkele kaarsjes brandt voor Romelu Lukaku. Het afgelopen tweeluik heeft namelijk aangetoond dat de Rode Duivels behoorlijk afhankelijk zijn van hun recordschutter, waarschijnlijk harder dan gehoopt (of gevreesd). Uiteraard zijn de vele doelpunten van Big Rom van goudwaarde, maar ook in het spel vormt hij een hoeksteen van dit elftal. In zijn beste dagen slaagt Lukaku erin om de bal vast te houden en is hij levensgevaarlijk in de omschakeling. Enkele capaciteiten waarover Batshuayi niét beschikt, helaas.
Als pure afwerker en dreiging in de vijandelijke zestien heeft de back-up zeker bestaansrecht, maar Batsman tilt zijn medespelers niet naar een hoger niveau. Integendeel, heb je soms het gevoel … Dan zorgde Charles De Ketelaere wél voor een lichtpuntje bij zijn lange invalbeurt. In tegenstelling tot Batshuayi trok de linkspoot gaten en trachtte hij de ruimte tussen of achter de linies te vinden. Het leek CDK deugd te doen, die vrijheid in de spits, in plaats van de gedwongen nummer-tien-positie die hij bij AC Milan toegewezen heeft.
Dynamiek als dynamiet
Wie de boel wil laten ontploffen in het moderne topvoetbal, kan niet zonder dynamiek. Neem alleen maar de grootmachten onder de loep die het Europese voetbal de voorbije jaren gedomineerd hebben. Bayern München, Manchester City of Liverpool FC: elk op hun manier doen ze de tegenstander pijn door intense druk te ontwikkelen en onnavolgbare looplijnen uit te tekenen. In de tweede helft tegen Wales en vooral in Nederland viel op hoe mijlenver de Rode Duivels van die dynamieke filosofie af staan. De remedie is nochtans doodeenvoudig: als je dynamiek wil creëren, heb je in de eerste plaats lopers nodig.
Duracell-konijnen stonden er de voorbije twee interlands nauwelijks tussen de lijnen. Michy Batshuayi, Hazard, Thomas Meunier, Youri Tielemans, Axel Witsel … Diepgang zonder bal is bij hen ver te zoeken. Dat is op zich geen verwijt, elke speler heeft zijn eigenheid. Het is daarom aan de bondscoach om de juiste profielen te selecteren. Op dat vlak deed het deugd om Timothy Castagne en Amadou Onana aan het werk te zien. Zeker die laatste liet bij zijn eerste basisplek zien dat hij deze ploeg iets fris kan bijbrengen. Pas bij zijn heerlijke tackle halverwege de tweede helft spatte het vuur eens van het televisiescherm.
Onversneden klasse
Sta ons toe een grotendeels sombere analyse af te ronden met een positieve noot. Ondanks de magere resultaten van de afgelopen week hebben bepaalde Duivels nog steeds getoond dat de klasse door hun lijf stroomt. Kevin De Bruyne stak er met kop en schouders bovenuit op de Heizel, terwijl Thibaut Courtois in de laatste tien minuten enkele Oranje-aanvallers tot wanhoop dreef. Ondanks de frustrerende avond in Amsterdam was het ook genieten van de haarfijne crosspasses van Alderweireld (tot wel twintig keer toe) of de overvleugelende balrecuperaties van Witsel in de tweede helft. Klasse komt altijd bovendrijven, ook op latere leeftijd.
Net dankzij dat talent dat meegegeven is door Moeder Natuur, blijft er een hoopvol vlammetje branden voor het WK. Binnen zeven weken starten de Rode Duivels zeker niet als topfavoriet aan het toernooi, maar een elftal met de beste doelman én de beste spelmaker ter wereld valt nooit af te schrijven. Op voorwaarde dat de andere negen in hun dienst spelen. Daarom nog deze laatste warme oproep aan meneer Martinez: speel Courtois in de kaart door de verdedigende lijn een tiental meter lager te zetten en speel De Bruyne in de kaart door hem te omringen met dynamische profielen met diepgang. Vanaf dan staat dromen vrij …