De nieuwe, maar andere Cullen: gatentrekker Diawara moet Anderlecht omhoog duwen
Terwijl Jan Vertonghen de nieuwe vaandeldrager moet worden, stelde RSC Anderlecht eerder deze week nog een andere interessante nieuwkomer voor in de persoon van Amadou Diawara. Een speler met SC Napoli en AS Roma op zijn cv, die moet toch een kwaliteitsinjectie kunnen bieden aan het Brusselse middenveld, zou je vermoeden. VoetbalPrimeur.be tracht uit te tekenen wat de Anderlecht-aanhang mag verhopen.
Drie jaar geleden was hij nog zo’n 21 miljoen euro waard, maar anno 2022 hoefde Anderlecht slechts een tiende van dat bedrag op tafel te leggen om Diawara los te weken uit Rome. Die vaststelling werkt twee conclusies in de hand: (1) de middenvelder heeft ontegensprekelijk talent meegekregen van moeder natuur, maar (2) in de voorbije jaren moet er toch ook een kink in de kabel gekomen zijn. In ieder geval beschikt Diawara op zijn vrij jonge leeftijd van 25 jaar al over bakken ervaring in de Serie A én op het internationale toneel. Temidden het jeugdhuis in het Lotto Park komt die ongetwijfeld van pas.
Het levensverhaal van Diawara leest zoals dat van ontelbare andere Afrikaanse jongemannen, zij het in de succesvolle uitgave. Als zeventienjarige knaap besloot hij zijn vaderland Guinee in te ruilen voor Italië, in zijn ogen de springplank naar een topcarrière. Zijn bestemming bleek zowaar … San Marino te zijn. Geen naam die doet sidderen en beven in het wereldvoetbal, maar bij San Marino Calcio in de Serie C zette Diawara zich wel op de kaart. Dat viel ook een slordige honderd kilometer noordwestwaarts op. Bologna FC zag wel heil in de getalenteerde Guineeër. Daar zou het hoegenaamd geen spijt van krijgen …
Opwaarts en neerwaarts
Slechts één jaar zou Diawara zich in het zweet werken in de universiteitsstad, maar aan het einde van de rit leverde hij Bologna wel een absoluut veelvoud op van zijn aankoopprijs. Na een bijzonder sterk seizoen katapulteerde SSC Napoli hem immers verder naar de Italiaanse top. Voor een transferbedrag van 14,5 miljoen euro geraakte de overeenkomst rond. Drie jaar later zou daar dus nog eens de helft bovenop komen bij zijn verhuis naar AS Roma. Meer nog dan die hoge geldsommen werd Diawara vereerd door … een oproepingsbrief van Giampiero Ventura. De toenmalige bondscoach van La Squadra wilde het ontbolsterde talent dolgraag uittesten, wat gezien zijn Italiaans staatsburgerschap ook een reële mogelijkheid was. Diawara zwoor echter trouw aan zijn vaderland. Een half jaar later viel de eerste uitnodiging voor het elftal van Guinee vervolgens in de bus.
En toch … Ondanks die mooie adelbrieven kwam Diawara bij beide (sub)toppers uit het calcio niet helemaal uit de verf. De Guineeër werd er vooral gezien als wisseloptie. In de wedstrijden waarin het echt om de knikkers ging, moest hij al te vaak vanop de bank toekijken. Aan het einde van zijn Romeinse periode ging het pas echt bergaf met Diawara, die vorig seizoen bijvoorbeeld slechts acht keer mocht opdraven. Zijn bijdrage in de triomftocht doorheen de Conference League was dan ook uitermate beperkt, of het moet zijn basisplek geweest zijn in de historische 6-1-pandoering bij Bodo/Glimt … Hoe is het zo verkeerd kunnen lopen? Een drietrapsraket blijkt de oorzaak: een hardnekkige knieblessure, de uitbraak van de vervloekte coronacrisis en de aanstelling van José Mourinho. The Special One vond Diawara maar heel gewoontjes.
De nieuwe Cullen, en toch geen Cullen
Wat de paars-witte harten ongetwijfeld sneller zal doen slaan, is het gegeven dat de kersverse aanwinst heel wat aanbiedingen liet vallen om voor een toekomst in Brussel te kiezen. Zo trok onder meer Valencia CF nadrukkelijk aan zijn mouw. Diawara had evenwel één cruciaal uitgangspunt in zijn plannen: een zo groot mogelijke kans op speelminuten. Die denkt hij bij Anderlecht zeker te kunnen maken. Het zette de Guineeër er zelfs toe aan om zijn brutoloon van vier miljoen euro in Rome op te geven. Alle wegen leiden immers naar Brussel, toch?
Welke rol kan Diawara gaan vervullen in het Anderlecht van Felice Mazzu? Op het eerste zicht lijkt de aankoop de leegte te moeten opvullen die Josh Cullen achter zich gelaten heeft. De Brit was zeker niet de meest spectaculaire of oogstrelende voetballer uit de rijke geschiedenis van paars-wit, maar hij verzorgde wel het evenwicht op het middenveld. Die verantwoordelijkheid krijgt Diawara nu in de voeten geschoven, niet in het minst nu Adrien Trebel lange tijd aan de kant staat. Qua positie gaat de vergelijking tussen beide heren grotendeels op, maar eigenlijk houdt de overeenkomst daar al ongeveer op, of het moet de beperkte doelpuntenproductie zijn. In zijn hele loopbaan vond Diawara nog maar vier keer het net, waaronder wel een (penalty)doelpunt op het veld van Manchester City in de Champions League.
Niettemin loopt de vergelijking met Cullen hoofdzakelijk spaak. In tegenstelling tot zijn Britse voorganger bestrijkt Diawara namelijk een veel groter terrein. In de laars stond hij erom bekend om veel gaten te trekken op het middenveld. Dat zal jongens als Zeno Debast of (straks) Jan Vertonghen, allebei gezegend met een uitstekende inspeelpass, als muziek in de oren klinken. Door het loopwerk van Diawara zullen andere medemaats gemakkelijker vrij komen. Daarnaast is de controleur vanzelfsprekend een kei in het heroveren van de bal, maar in tegenstelling tot Cullen doet hij dat eerder op fysieke kracht dan op positiespel. In de Serie-A-campagne van 2018-2019 zette hij een gemiddeld neer van 9,88 balheroveringen per wedstrijd, om maar even te illustreren. Roept Diawara bij Mazzu straks herinneringen op aan ene Casper Nielsen?