VP's 11, de spits (deel 1): Cursus zwerven met De Ketelaere, Tissoudali en Vanzeir

VP's 11, de spits (deel 1): Cursus zwerven met De Ketelaere, Tissoudali en Vanzeir

26-05-2022 10:00 Laatste update: 23:36
5

De teerlingen zijn geworpen in de Jupiler Pro League. Nu ook de (overbodige) laatste speeldag tot het verleden behoort, kan VoetbalPrimeur.be de jacht opdrijven op onze traditionele VP 11, de selectie van de beste spelers uit het voorbije seizoen. Deze donderdag, aflevering negen: de eerste van twee spitsen. In dit artikel gaan we op zoek naar een meer zwervend type, een aanvaller dus die rond een vaster aanspeelpunt kan schitteren.

In totaal gaat VP.be op zoek naar elf basisspelers en een trainer, die samen de VP 11 2021-2022 zullen vormen. De stemming gebeurt op twee fronten. De helft van de punten wordt uitgereikt door onze redactie, de andere helft komt van jullie, onze lezers. Stemmen kan je doen door onderaan in de poll jouw voorkeur per positie aan te duiden. Belangrijk om weten: onze VP 11 sturen we de wei in in een 3-5-2-formatie, aangezien die bij een heleboel ploegen in zwang was, waaronder titeluitdagers Club Brugge en Union Saint-Gilloise.

Charles De Ketelaere (Club Brugge)
De zomer van 2022 zal op Jan Breydel in het teken staan van het behoud van het goudhaantje. Na al het goede van zijn eerste jaren bij Club ontplofte De Ketelaere (zowat op bestelling) helemaal in de afgelopen jaargang. Als vrije aanvaller viel hem bijzonder veel bewegingsruimte te beurt, maar die vulde hij meesterlijk in, met het métier van een dertigjarige. Zijn glijdende stijl is gemaakt om verliefd op te worden. Bovendien scherpte hij zijn statistieken gevoelig aan: veertien goals, negen assists.

Daichi Hayashi (Sint-Truiden)
Japanser maakt men ze niet. Eerst en vooral kenmerkt de flyer van STVV zich door een onafhoudelijke werklust. Hoe vaak Hayashi sprints trekt om achter quasi-verloren ballen te hollen of de vijandelijke doelman onder druk te zetten … Hoedje af! Daarnaast beschikt hij over genoeg fijnzinnigheid in de voeten om de aanvallen van zijn elftal vorm te geven. Mogelijks een opvolger voor kersvers Europa-League-winnaar Daichi Kamada, die ook vanuit Stayen doorstroomde naar de Europese subtop.

Noa Lang (Club Brugge)
Hoogstwaarschijnlijk hebben we het laatste kunststukje van Lang op de Belgische velden achter ons liggen. De Nederlander kwam binnen als een komeet, kon dat dit seizoen misschien niet volledig doortrekken, maar bleef wel één van de grootste trekpleisters uit de JPL. Snedige versnellingen met de bal aan de voet krijgen heel vaak een gepast vervolg bij hem, ondanks zijn mentale broosheid. Hout vasthouden of dat laatste hem bij een grootmacht à la AC Milan geen parten zal spelen.

Georges Mikautadze (RFC Seraing)
Percentages durven we er niet op kleven, maar het feit dat Seraing haar hachje wist te redden op het hoogste niveau, valt voor een flink stuk toe te schrijven aan haar topschutter. In tegenstelling tot de meeste ‘degradatiespitsen’ teert Mikautadze niet op een rijzige gestalte en ultrabrede schouders. Neen, zijn slagwapens bestaan uit flukse dribbels, een precies schot en extreme doelgerichtheid. Gewoonweg te goed voor Seraing.

Kerim Mrabti (KV Mechelen)
In de schaduw van alle bejubelde Mechelaars werkte ook deze Zweed een straffe jaargang af. In het aanvalsconcept van Wouter Vrancken weet Mrabti perfect welke ruimtes hij moet bespelen, vaak in evenwicht met tegenhanger Hugo Cuypers. Die beheersing resulteerde in tien doelpunten en zes assists, waarmee hij op zijn 28e zijn meest productieve seizoen achter de kiezen heeft.

Tarik Tissoudali (KAA Gent)
Niet TiTa-, maar TaTi-tovenaar. Wat hebben De Buffalo’s toch een gouden zaak gedaan, toen ze Tissoudali in januari 2021 wegkaapten bij K. Beerschot V.A.. Het opzichtige gedribbel, haast gepingel, viel bij elke voetballiefhebber in de smaak, maar Hein Vanhaezebrouck was er ook rotsvast van overtuigd dat hij van de Amsterdamse Marokkaan een doelpuntenmaker kon maken. En zo geschiedde. Van augustus tot mei eiste Tissoudali de schijnwerpers op, tot aan de Afrika Cup toe!

Dante Vanzeir (Union Saint-Gilloise)
Hét meest uitgesproken symbool van het prachtige verhaal dat Union geschreven heeft: onbezonnen, ontwapenend, onverschrokken, maar uiteindelijk ook ongelukkig. Vooral in de heenronde speelde Vanzeir, uiteraard dankzij zijn partner-in-crime Deniz Undav, werkelijk alles kapot. Zijn pijlsnelle benen matten de defensie af, zijn neus voor goals vloerde nadien ook de doelman. Na Nieuwjaar kon hij die lijn minder doortrekken. Integendeel, zijn vuistslag en gemiste strafschop(pen) maakten Vanzeir zowaar tot zondebok, al zal geen enkele Unionist dat ooit durven toegeven.

Jelle Vossen (SV Zulte Waregem)
Van 2016-2017 was het geleden dat Vossen de kaap van de tien competitiedoelpunten nog eens gerond had. Toen flikte hij dat in dienst van Club Brugge. Bij het matige Zulte Waregem lukte het eindelijk nog eens. Zeventien treffers bij een elftal dat zich op het einde van de rit als zestiende parkeerde, eigenlijk is dat een prestatie die onvoldoende lof kreeg toegeworpen. Vandaar deze shout-out naar een doelpuntenmaker pur sang!