De 50 figuren van 2021 (5 tot 1): Koppige Ketjes, bizarre onthullingen en Clement

De 50 figuren van 2021 (5 tot 1): Koppige Ketjes, bizarre onthullingen en Clement

13-01-2022 18:30 Laatste update: 14-01-2022 08:00
1

Het nieuwe jaar heeft zich inmiddels volledig op gang getrokken, maar VoetbalPrimeur.be houdt eraan om nog één keer terug te blikken op het wispelturige 2021. Naar jaarlijkse gewoonte doet onze redactie dat via een zoektocht naar de 50 meest opvallende figuren uit het Belgische voetbal van het voorbije jaar. In deze laatste aflevering van onze ranglijst: de vijf aandachtstrekkers bij uitstek, van plaats vijf naar één.

5. Vincent Kompany
Ook in het derde jaar sinds zijn grootse terugkeer stond het godenkind van het Lotto Park weer volop in de schijnwerpers. Binnen afzienbare tijd zouden we zomaar naar 2021 kunnen terugverwijzen als het jaar waarin RSC Anderlecht haar weg naar de Belgische top weer ingezet heeft, met Kompany als architect. Nochtans verliep dat allerminst zonder horten en stoten. In het voorjaar haalde paars-wit weliswaar de Champions Play-Off, maar na een bittere nederlaag op de Bosuil op de slotspeeldag viel enkel het minst aantrekkelijke Europese ticket uit de bus. Terecht, bleek later, want zelfs de verketterde Conference League behalen was te hoog gegrepen na een ontluisterende prestatie bij Vitesse. Hoge bomen vangen veel wind, dat is algemeen geleden, maar de voorbije maanden hebben ons geleerd dat er voor diezelfde hoge bomen ook houthakkers klaarstaan.

Toen Kompany er maar niet leek in te slagen om het tij te keren, gebeurde het onmogelijk gewaande: hier en daar verwezen supporters hun geliefde Ket naar de uitgang. Net dan gooide de trainer zijn aangeboren koppigheid en heilige tactische principes iet of wat overboord. Plots liet Anderlecht wél weer sprankeltjes zien van de winnende machine van weleer, in die mate zelfs dat de Brusselaars bij het ingaan van de tweede seizoenshelft zowaar getipt worden als titelkandidaat. Het kan snel verkeren … Jammer genoeg geldt dat niet voor het racisme in onze maatschappij. Het statement dat Kompany onlangs op Jan Breydel maakte, geraakte dankzij zijn uitstraling en status bedolven onder de media-aandacht, en dat kan de problematiek enkel ten goede komen.

4. Charles De Ketelaere
Nee, op de schouw van de twintigjarige West-Vlaming prijkt (nog) geen Gouden Schoen, althans niet de komende maanden. Hoewel Paul Onuachu met de prestigieuze trofee ging lopen, beheerste De Ketelaere het Belgische voetbalnieuws vaker dan zijn Nigeriaanse concullega. De fluwelen linkspoot van Club Brugge pakte met de regelmaat van de klok uit met flitsende acties en vernuftige passes. Bovendien maakte hij een onmiskenbare ontwikkeling door. Nadat De Ketelaere in de zomermaanden meekreeg dat zijn statistieken absoluut opgekrikt dienden te worden, antwoordde de aanvaller simpelweg met de voeten. Straf!

Die laatste eigenschap maakt dat het Brugse goudhaantje ook buiten West-Vlaanderen op behoorlijk wat bijval kan rekenen. In tegenstelling tot die andere sterspeler van Blauw-Zwart, Noa Lang, stuit De Ketelaere zelden tot nooit tegen de borst met afkeurend gedrag. Die bewonderenswaardige ingesteldheid doen het beste verhopen voor het vervolg van zijn carrière, ook bij de Rode Duivels. Na veel ongeduld bij het publiek gunde Roberto Martinez hem eindelijk een volwaardige kans op de Nations League tegen Italië. In een invalbeurt van een half uur liet De Ketelaere prompt de aansluitingstreffer (2-1) aantekenen. De prelude van een toekomstige vedette in het vaderlandse elftal?

3. Dejan Veljkovic
Ondanks die lastige ‘ljk’-sequentie ging de naam van de Serviër bijzonder vlot over de tongen. Zelfs de lastigste namen blijken eenvoudiger uit te spreken wanneer je ze vaak gebruikt. Helaas, moeten we daaraan toevoegen, want de verdere uitbraak van Operatie Propere Handen heeft ons voetbal nog maar eens in een kwaad daglicht gesteld. Als spijtoptant voor het gerecht vertelde Veljkovic, zo laat hij zelf althans graag geloven, werkelijk alles aan de speurders, waardoor het dossier rond fraude en wedstrijdvervalsing enorm aan volume en kracht is toegenomen. Nu alles stilaan rond is, kan 2022 in het teken staan van de bestraffing van de schuldigen.

De veelbekeken Pano-reportage met Veljkovic beheerste dagenlang het nieuws. Enkele hallucinante onthullingen deden de Belgische voetbalfan huiveren en tegelijk likkebaarden: malafide scoutingsopdrachten, uitbetalingen in dure kleren en horloges, broodzakken ter waarde van een fortuin, Georges Leekens die schulden afbetaalt door Derick Tshimanga tot Rode Duivel te maken … Werkelijk niets of niemand werd ontzien. Tussendoor bladerde Veljkovic driftig in zijn zwarte boekje om het ene duizelingwekkende bedrag na het andere op te diepen. Een gangsterfilm in reportagestijl, zoiets.

2. Romelu Lukaku
Tot ver buiten ons Belgenlandje is Lukaku een vaste klant bij krantenredacties, op nieuwswebsites en in tv-studio’s. Met zijn hart op de tong plaatst de eigenzinnige spits zichzelf geregeld in het midden van de schijnwerpers, al dan niet bewust. Tot aan de zomer deed hij dat voornamelijk met indrukwekkende sportieve prestaties. Als onstopbaar stootkussen loodste Lukaku Internazionale naar een eerste Scudetto in ruim een decennium. Voor de topschutterstitel in de laars kwam hij net te kort, maar de Rode Duivel kreeg er een nog waardevollere onderscheiding voor in de plaats: die van MVP van de Serie A. In die hoedanigheid reisde de goalgetter ook af naar het EK met de Rode Duivels, waar hem al bij al weinig te verwijten viel. Vier keer deed Lukaku er de netten trillen, waaronder de aansluitingstreffer tegen de Italianen, die jammer genoeg onvoldoende bleek ...

Alsof dat nog niet voldoende was, voegde Lukaku nog een schepje toe aan de aandacht. Vanwege de noodzakelijke besparingsronde bij Inter stond het al even in de sterren geschreven dat de sterspeler andere oorden zou opzoeken. Zijn uiteindelijke bestemming veroorzaakte echter een schokgolf: Chelsea FC! Bij zijn ex-club keerde Lukaku terug door de allergrootste poort, maar al snel bleek Stamford Bridge geen veilige haven te zijn. Een hardnekkige blessure en een coronabesmetting sloegen hem terug, nadien heette het dat Big Rom plots niet meer in het tactische plaatje van Thomas Tuchel past. Als klap op de vuurpijl praatte onze landgenoot zich ei zo na richting de uitgang door een (te) openhartig interview in Italië. Londen op haar kop, maar na spoedberaad met Tuchel lijken de plooien enigszins gladgestreken.

1. Philippe Clement
Geen voetbaldier was in 2021 hardnekkiger uit het Belgische medialandschap weg te slaan dan Clement. Haast 365 dagen op 365 viel er wat te beleven. Het leeuwendeel van die tijdspanne investeerde de Antwerpenaar zijn hart, ziel en energie in nieuwe glansprestaties met Club Brugge. Ondanks een stroeve Champions Play-Off wierpen die inspanning in mei alweer hun vruchten af. Voor het derde jaar op rij mocht Clement de JPL-trofee de lucht in hijsen; enkel Aimé Anthuenis deed hem dat voor in recente tijden. Dan al leefde de gedachte om te stoppen op een hoogtepunt. De trainer liet lang in het midden of hij wel aan boord zou blijven op Jan Breydel, maar ging uiteindelijk toch overstag, mede omdat er zich geen aantrekkelijke partij aanbood voor een kersvers project.

De succescoach liet het niet aan zijn hart komen. Integendeel, voor aanvang van het huidige seizoen spatten de gensters van de Brugse ambities. De dubbel in eigen land was een evident streefdoel, maar ook in de Champions League wilde Club hogere ogen gooien dan ooit. Die laatste missie kreeg meteen bij de loting een flinke knauw. Ondanks het verpletterende gezelschap van PSG, Manchester City en RB Leipzig verscheen geen beschaamde blos op de blauw-zwarte wangen. Straffer zelfs: meester-tacticus Clement loodste zijn troepen naar een bijzonder onverwachte vier op zes. Vanop die geweldige springplank landde Club niettemin erg hard. Op hét sleutelmoment, de thuismatch tegen Leipzig, overspeelde Clement zijn hand. Zijn tactische keuzes draaiden dramatisch uit (5-0), wat ertoe leidde dat de Europese campagne alsnog met een wrang gevoel afgesloten werd.

Dat bittere smaakje bleef eigenlijk ook in de nationale competitie voortdurend rond de Brugse tongen kleven. In tegenstelling tot de voorbije jaren geraakte de machine maar moeizaam op toerental. Net iets te vrijblijvend, net iets te zelden flitsend, net iets te weinig tempo. ‘Clement weet hen niet meer te raken’, klonk de analyse her en der steeds luider. Als rode draad doorheen die sleur ontspon zich een machtsstrijd tussen de trainer en zijn trouwe aanvoerder, Ruud Vormer. Veel vaker dan hem lief was moest de Nederlander vrede nemen met een stek op de bank. Ondanks zijn immer professionele houding naar de buitenwereld toe, kan je ervan op aan dat het intern stormde. Niet toevallig in de kerstperiode kwam de verlossing. AS Monaco wierp een reddingsboei toe die eigenlijk voor alle partijen te elegant was om te laten liggen. Zonder enige twijfel zal 2021, veruit het lastigste jaar in zijn nog prille trainersloopbaan, Clement de nodige bagage gegeven hebben om zich in het Prinsdom beter te kunnen verweren.