De 50 figuren van 2021 (10-6): Nooit meer 'binneeeuh', bad boys en De Bruyne
Het nieuwe jaar heeft zich inmiddels volledig op gang getrokken, maar VoetbalPrimeur.be houdt eraan om nog één keer terug te blikken op het wispelturige 2021. Naar jaarlijkse gewoonte doet onze redactie dat via een zoektocht naar de 50 meest opvallende figuren uit het Belgische voetbal van het voorbije jaar. In deze voorlaatste aflevering van onze ranglijst: de nummers tien tot en met zes.
6. Kevin De Bruyne
De huidige vaandeldrager van het Belgische voetbal zette het vorige jaar op gekende, verschroeiende wijze in. Als spilfiguur in de voetbalmachine van Pep Guardiola verpletterde De Bruyne de Engelse tegenstand op weg naar een vijfde Carabao Cup en een derde Premier-League-schaal ten voordele van zijn inmiddels uitpuilende prijzenkast. Ook in Europa denderde de City-trein in rotvaart richting eeuwige glorie. In de finale van de Champions League toonde Chelsea FC zich een weerbarstige tegenstander, al hadden The Citizens zelfs bij een 0-1-achterstand hun lot nog in eigen handen. Tot Antonio Rüdiger daar hardhandig een einde aan beukte …
Zijn roekeloze charge op KDB dompelde niet enkel het blauwe gedeelte van Manchester in rouw onder, ook de harten van Roberto Martinez en bij uitbreiding alle Belgische voetbalfanaten vielen even stil. De diagnose, breuken in neus en oogkas, zou een kwalijke schaduw werpen over het EK. Daarin pakte de spelverdeler nog uit met een overweldigende invalbeurt tegen Denemarken, maar wanneer het echt om de knikkers ging, miste hij net dat tikkeltje scherpte. Het zou hem vergeven zijn mocht Rüdiger af en toe nog eens in negatieve zin door zijn gedachten spelen, want door een verstoorde voorbereiding komt De Bruyne ook in het huidige seizoen maar moeilijk in zijn ritme. Hij haalde dan weer wel de pers door na de pijnlijke uitschakeling in de UEFA Nations League te stellen dat “we ook maar België zijn”, een uitspraak die niet overal in goede aarde viel.
7. Eden Hazard
In de advertentiewereld weet men het al langer: slechte reclame is ook reclame. Het jaar 2021 beantwoordt voor Hazard volledig aan die leuze. Haast dagelijks kwam het gewezen paradepaardje van de Rode Duivels in de Belgisch-Spaanse schijnwerpers te staan, maar helaas om de verkeerde redenen. ‘Is hij voldoende fit voor de volgende wedstrijd van Real? Zal Carlo Ancelotti hem nog eens speelminuten gunnen? Bereikt Eden ooit nog zijn weergaloze niveau van weleer?’ Dat soort koppen sierde (of beter: ontsierde) de media in noord en zuid op regelmatige basis.
Jammer genoeg zijn aan het begin van dit nieuwe jaar niet alle vraagtekens weggepoetst. Wat zeker en vast tot optimisme moet stemmen, is dat Hazard sinds begin december op fysiek vlak weer klaar voor de strijd oogt. Voor het eerst in twee jaar slaagde hij er zelfs in om een wedstrijd vol te maken. Een hoopgevend signaal, ware het niet dat dat een dieper euvel verbergt. Want waarom benadert Hazard dan nog steeds niet het godenkind uit zijn beste dagen? Meer dan op het lichaam lijkt 2021 ingehakt te hebben op de geest. Het vertrouwen is weg, de wilskracht is er misschien wel nooit geweest. Enkel bij diepgaande bezinning kan 2022 een springplank vormen naar wat ooit was.
8. Noa Lang
Zeker niet de enige bad boy uit ons lijstje, maar misschien wel diegene die de grootste aversie opwekt bij supporters van andere clubs. Nadat Lang bij zijn overstap naar onze competitie meteen naam maakte dankzij zijn flukse dribbels, geweldige techniek en overtuigende statistieken, legde 2021 beetje bij beetje ook zijn donkere kant bloot, niet toevallig toen de toeschouwers hun herintrede in het stadion mochten vieren. Op het terrein durft de Nederlander al eens een ettertje te zijn. Dat hoeft op zich niet erg problematisch te zijn, maar geregeld blijkt dat hij aan kwaliteit inboet wanneer zijn lontje ontstoken geraakt.
De recente stadsderby met Cercle sprak op dat vlak boekdelen. Een gefrustreerde Lang pakte dubbel geel, één maal na het laatste fluitsignaal zelfs, waardoor de al vervelende 2-0-nederlaag nog een extra wrange nasmaak kreeg. Als klap op de vuurpijl uitte het woelwater in de catacomben zijn woede door een poster af te scheuren. Een behoorlijke illustratie van zijn nukkige karakter. Als Lang ooit wil doorstoten naar de échte top van Europa, zullen die maniertjes toch moeten verdwijnen. Het zou bovendien zomaar kunnen dat ze hem een paar puntjes te weinig opleveren om woensdagavond de Gouden Schoen in de wacht te slepen …
9. Radja Nainggolan
Paul Gheysens wil met Royal Antwerp FC de Belgische voetbalhemel bestormen, dat is nu al even duidelijk. Midden augustus zette de eigenaar nog eens een vette streep onder die ambities: niemand minder dan Nainggolan streek neer op de Bosuil! De terugkeer van één van de grote vedettes uit ons land deed het rood-witte legioen kraaien van de pret, al daalde de temperatuur wat verderop in ’t Stad onder het vriespunt. Nainggolan droeg namelijk nog steeds de eretitel van ambassedeur bij … K. Beerschot V.A.. In zijn gekende stijl deed Il Ninja die commotie al snel van de hand: in de eerste plaats voelt hij zich Antwerpenaar, niet per se verbonden aan een club, klonk het simpelweg.
Vanzelfsprekend keek de Bosuil reikhalzend uit naar het debuut van haar monsteraanwinst. Door een conditionele achterstand viel de eerste kennismaking echter lichtjes tegen. Pas in de loop van de herfst geraakte Nainggolan onder stoom, met enkele fraaie doelpunten en overtuigende prestaties als in zijn beste dagen tot gevolg. Onvermijdelijk stond hij ook extrasportief veel in de aandacht, gezien zijn excentrieke levensstijl. Na de Beerschot-heisa volgden nog een rijverbod, een in-slechte-aarde-gevallen grap vanwege het weggewaaide dak op Tribune 1 en enkele welgemikte sneren naar Roberto Martinez. Kortom: de intrede van Nainggolan is niet onopgemerkt voorbijgegaan ….
10. Frank Raes
Na een indrukwekkende carrière van ruim dertig jaar is er een doek gevallen over het tijdperk van één van dé (sport)iconen van de openbare omroep. Dat Raes volgens de regelgeving binnen de VRT eigenlijk al twee jaar eerder op pensioen moest, bewijst helemaal hoezeer zijn vakmanschap op prijs gesteld werd. Op 28 december presenteerde Raes voor het laatst Extra Time, de voetbaltalkshow die hij mee boven het doopvont hield. In samenwerking met Filip Joos voelde hij jarenlang prominente en minder prominente gasten aan de tand, niet zelden met tegenstribbelende beelden in zijn tafel.
Tussendoor gaf Raes uiteraard commentaar op de meest legendarische sportmomenten, van Duivelse glansprestaties over het Olympisch goud van Fred Deburghgraeve tot het EK afgelopen zomer, dat uiteindelijk zijn laatste grote afspraak zou worden. De liefhebbers hoeven echter niet te treuren: bij de rechtenhouders van de Jupiler Pro League zullen ze hem nog regelmatig ‘binneeeeuh’ kunnen horen brullen.