De 50 figuren van 2021 (20-11): Treurige momenten, keepers en wonder van Mazzu

De 50 figuren van 2021 (20-11): Treurige momenten, keepers en wonder van Mazzu

10-01-2022 09:00 Laatste update: 20:30

Het nieuwe jaar heeft zich inmiddels volledig op gang getrokken, maar VoetbalPrimeur.be houdt eraan om nog één keer terug te blikken op het wispelturige 2021. Naar jaarlijkse gewoonte doet onze redactie dat via een zoektocht naar de 50 meest opvallende figuren uit het Belgische voetbal van het voorbije jaar. In deze vierde aflevering van onze ranglijst: de nummers 20 tot en met 11.

20. Franck Berrier/Lange Jojo/Wilfried Van Moer
Helaas viel ook in 2021 niet aan de dood te ontsnappen. Onbegrip en verdriet bedrukten ons gemoed na het plotse overlijden van de veel te jonge Franck Berrier (amper 37 jaar) en cultzanger Lange Jojo (85) zal dankzij zijn vele meezingers voor altijd een plaats hebben in menig (Brussels) hart. Met de legendarische Van Moer (76) verruilde ook een absoluut icoon uit het Belgische voetbal het tijdige voor het eeuwige. Vooral in Luik, waar De Kleine Generaal de meeste van zijn hoogdagen kende, viel dat afscheid zwaar. Hulde aan het genie van een drievoudig Gouden Schoen én het gouden hart van een warme mens!

19. De harde kern van Standard
Van het allerschoonste dat Sclessin ooit te bieden had blijkt de stap niet al te ver naar minder frisse praktijken, jammer genoeg … Rond de gedenkmomenten voor Van Moer heen kwamen de zware jongens van Standard vooral op negatieve wijze in het nieuws. Op KV Mechelen leverde dat hallucinante beelden op, toen enkele heethoofden minutenlang op het terrein bedreigingen mochten uiten aan de spelers. Nadien klonk vanuit verschillende bronnen dat hetm bestuur simpelweg angst heeft om tegen zulke figuren op te treden. Een nieuw dieptepunt volgde in de veldslag met Sporting Charleroi, met een zoveelste veldbestorming tot gevolg. Daarop trad Standard plots wél op: de tribune van de harde kern ging dicht. Of die maatregel ook daadwerkelijk gunstige gevolgen heeft, moet in 2022 blijken.

18. Mehdi Bayat
Hoewel zijn positie als bondsvoorzitter geregeld tot giftige reacties vanuit andere kampen leidde, viel het eind mei toch verrassend te noemen dat Bayat die functie wilde neerleggen. Het bleek niet langer werkbaar om zijn dubbele pet op te houden, waarop de sterke man van Sporting Charleroi besloot zich volop op zijn club te richten. Onder meer door zijn wat lakse houding in strenge coronatijden werd Bayat wel eens op de korrel genomen, maar feit is wel dat niemand na zijn vertrek stond te springen om het stokje bij de KBVB over te nemen. Niet zo’n benijdenswaardige titel, blijkbaar … Uiteindelijk volgde een compromis à la belge: interimaris Robert Huygens mag zich nu al een viertal maanden écht voorzitter noemen. Voor zoveel dat moge betekenen.

17. Simon Mignolet
Hoezeer de toon rond zijn prestaties veranderd is sinds zijn transfer naar Club Brugge. Meteen na zijn terugkeer op de Belgische velden kreeg Mignolet wekelijks hosannabetuigingen over zich heen, maar de laatste maanden leerde de vaste doublure van de Rode Duivels nog eens de keerzijde van de medaille kennen. Plots glipten enkele houdbare ballen langs zijn handschoenen door. Onverklaarbaar om de vinger te leggen op waar de kentering net optrad, maar het siert Mignolet dat hij zelf meermaals aangaf in een dip te verkeren. Dat is elke sterveling, zelfs de ooit zo bewierookte sluitpost van Club Brugge, wel eens vergeven.

16. Paul Onuachu
Het heeft er alle schijn van dat 2021 nog wel even in ons geheugen gegrift zal staan als het jaar waarin een Nigeriaan alle eerdere Belgische doelpuntenrecords naar de vergetelheid schoot. Onuachu rondde zijn boerenseizoen bij KRC Genk af met een indrukwekkend totaal van 35 rozen, waaronder liefst zes in de Champions Play-Off. Daarin zette de Gouden Stier zijn heerschappij nog eens flink in de verf. Een lucratieve zomertransfer stond in de sterren geschreven, maar omdat Genk haar vraagprijs weigerde te laten zakken, werd Onuachu veroordeeld tot nog een jaar in de mijnstad. Ondanks een (zogezegd?) minder vormpeil zit hij nu toch ook al weer aan veertien stuks.

15. Francky Dury
Het klonk nochtans als een sprookje, op die bewuste aankondiging in het tussenseizoen. Clublegende Dury zou zijn laatste jaar aan het roer staan van zijn Essevee, met hopelijk een knallend afscheid tot gevolg. Vriend en vijand hadden het de veteraan gegund, maar het draaide helemaal anders uit … Knallen deed het evenwel zeker, maar dan vooral tijdens de vele supportersonrusten. Al opmerkelijk vroeg in de (toeggegeven, zwakke) campagne schreeuwde een deel van de eigen aanhang om zijn ontslag. Wat eerst een vervelende voetnoot leek in zijn afscheidstournee, draaide uiteindelijk uit op een vervroegde noodstop voor Dury. Die reageerde, zoals altijd, klassevol. Het valt te hopen dat de supportersfederaties werk maken van een passend eerbetoon wanneer de hevigste storm geluwd is.

14. Hans Vanaken
Aan het einde van zijn twintiger jaren kende Vanaken zowat voor het eerst een terugval in zijn prestaties. In het voorjaar van 2021 liet de tweevoudige Gouden Schoen slechts vage schimmen van zijn natuurlijke klasse bewonderen, mede door een veelbesproken schorsing en een ongelukkige handblessure. Op het EK volgde de weerbots pas écht. Op enkele schamele seconden tegen Finland na zat Vanaken voornamelijk op de tribune. Dat zijn erg beperkte invalbeurt tot leedvermaak leidde bij enkele niet-Brugge-gezinde voetbalfanaten, moest hij er nog eens bovenop nemen. Maar kijk: na de zomer rechtte Vanaken de rug. Op best indrukwekkende wijze zelfs, met een reeks van vijf opeenvolgende goals in de Champions League én zowaar een basisplaats in het Duivelse najaar. Een derde Schoen zou de nare EK-ervaring helemaal naar het verleden verwijzen.

13. Felice Mazzu
Eind december nog gekroond met de Trofee Raymond Goethals als beste trainer, en wie gaat die onderscheiding betwisten? Zelden maakte een trainer zo’n succesvol kalenderjaar door als Mazzu. Na zijn pijnlijke ontslag bij Genk zocht de Italobelg opnieuw naar zichzelf in het vagevuur van het Belgische voetbal. Union uit die reeks loodsen met sprankelend voetbal, was al een teken aan de wand, maar wat zich nadien op het hoogste niveau voltrok, tartte werkelijk alle verbeelding. Met nauwelijks enige zomerinjectie denderde de trein van de promovendus onverminderd verder tot aan de koppositie halverwege. Welke halte de terminus wordt, durft niemand te voorspellen. Deelt Mazzu straks meer met Claudio Ranieri dan enkel zijn Italiaanse achtergrond?

12. Thibaut Courtois
Ongetwijfeld staan een heleboel Madrileense fans tegenwoordig wekelijks op de banken voor hun nummer één, terwijl ze pakweg twee jaar geleden nog met witte zakdoekjes stonden te zwaaien voor diezelfde persoon. Na een erg woelige start heeft Courtois het immer kritische publiek in Bernabeu van antwoord gediend met de handen. Niet Karim Benzema, Luka Modric of godbetert Eden Hazard loodsten Real naar de koppositie in La Liga, wel die lange afweermuur onder de dwarsligger. Zijn afwezigheid op de shortlist van de FIFA-verkiezing voor ‘Best Goalkeeper of 2021’ zette dan ook kwaad bloed, in binnen- en buitenland. Had het iets te maken met de kritiek die Courtois op de wereldvoetbalbond uitte vanwege de overvolle kalender en het winstbejag?

11. Roberto Martinez
Niet enkel de vaste doelman van de Rode Duivels, ook de bondscoach valt nét buiten de top-tien van de 50 figuren die VP.be zullen bijblijven uit het Belgische voetballandschap van 2021. Zijn vaak emotieloze perspraatjes en interviews vormen misschien de oorzaak, want er heerste wel degelijk heel wat deining rond Martinez. De uitschakeling op het EK tegen Italië was voor velen de druppel, niet in het minst omdat de man aan het roer (alleszins volgens die critici) te weinig tactische branie toonde. Na een ‘interne analyse’, die geleid werd door … Martinez zelf, mocht de Spanjaard toch aanblijven richting de UEFA Nations League en de voorrondes voor het WK in Qatar. Ook dat eerste verhaal draaide echter uit op een stevige flop. De luid gevraagde verjongingspolitiek zal  vlot moeten verlopen om binnen een tiental maanden niet in een negatieve stemming naar het Midden-Oosten af te reizen.