VP 11 v/d heenronde, de trainer: zes Belgen, met Clement en sprookjesman Mazzu

Stilaan gloort het vuurwerk om de hoek en liggen de flessen champagne klaar om open te knallen: de overgang van oud naar nieuw nadert met rasse schreden. Bij de redactie van VoetbalPrimeur.be staat deze periode vooral in het teken van lofbetuigingen uitdelen. Dat doen we onder meer via de verkiezing van het Elftal van de Heenronde. In deze zevende aflevering: de twee spitsen.

Met ‘heenronde’ doelen we niet noodzakelijk op de eerste zeventien speeldagen van de lopende competitie, maar simpelweg op alle wedstrijden die tot dusver gespeeld zijn in de Jupiler Pro League, van eind juli tot en met eind december dus. De VP 11 staan opgesteld in een 4-4-2, met een ruit op het middenveld.

Philippe Clement (Club Brugge)
Als drievoudig kampioenenmaker draagt hij nu al enige tijd de eretitel van ‘kroonprins onder het Belgische trainersgilde’. Met recht en rede, al leerde Clement de voorbije maanden voor het eerst de keerzijde van de medaille kennen. In de Champions League pakte een tactische gok tegen RB Leipzig dramatisch uit, terwijl zijn elftal in de JPL al te vaak een uitgebluste indruk laat. Daarbovenop was er uiteraard nog de langdurige vete met aanvoerder Ruud Vormer. Tegelijk houdt die woelige periode net een fraaie uitdaging in: nu nog titel en/of beker veroveren zou nét dat tikkeltje zoeter smaken.

Bernd Hollerbach (Sint-Truiden)
De beste coaches hoef je niet noodzakelijk in de linkerkolom te gaan zoeken. Wat gezegd van deze Hollerbach, bijvoorbeeld? De Duitser liet eerder, in dienst van Royal Excel Moeskroen, al bewonderen dat hij een stevig geheel kan smeden van een groep zonder al te veel uitblinkers. Hoewel de Japanse connectie het niet altijd even eenvoudig werken maakt op Stayen, slaagt hij daar ook in Haspengouwen wonderwel in. Niet vergeten dat STVV het seizoen aanvatte als degradatiekandidaat nummer één. 21 speeldagen later staat de geel-blauwe bus stevig geparkeerd op plek dertien.

Vincent Kompany (RSC Anderlecht)
Lang niet het enige voorbeeld uit dit lijstje dat bewijst dat de perceptie in voetballand razendsnel kan keren. Nadat zelfs een icoon als Kompany in november niet immuun bleek voor ontslagschreeuwders, bracht december ineens soelaas. Na de (her)intrede van Lior Refaelov klikte de puzzel plots wél in elkaar, waarna de trainer eindelijk zijn vaste elf had gevonden en die ook met plezier liet staan. Eigenlijk beschikt Kompany over het totaalpakket om een trainerscarrière uit te bouwen om ‘u’ tegen te zeggen. Zijn woelige start bij Anderlecht kan enkel zijn bagage vergroten.

Felice Mazzu (Union Saint-Gilloise)
Wie louter aan scorebordjournalistiek doet, hoeft niet langer te zoeken naar zijn of haar laureaat. Zelden had een trainer immers zo’n boerenjaar als Mazzu in 2021. De autoritaire titel in Eerste Klasse B kreeg een zo mogelijk nog fabelachtiger vervolg op het hoogste niveau. Hoewel zijn principes inmiddels genoegzaam gekend zijn, verbaasde de charismatische coach vriend en vijand door zijn Union-machine zowaar helemaal naar de top te katapulteren. Meeste punten, meeste goals gemaakt, minste goals tegen, topschutter in huis … Enough said.

Edward Still (Sporting Charleroi)
Zijn naam klinkt al lang niet zo stil(l) meer als pakweg een half jaar geleden. Qua uitstraling is de pas 31-jarige Britse Belg zelfs een voorbeeld gebleken voor een heleboel collega’s. Geen enkele keer viel hij uit zijn rol of ging hij over de schreef, wat in de mallemolen van het trainersschap al een prestatie op zich is. Die eeuwige rust combineert Still uiteraard aan een indrukwekkend tactisch vermogen. De basistactiek oogt altijd gelijkaardig, maar in functie van elke tegenstander sleutelt hij aan kleine aspecten om het verschil te maken. Met de drie punten van op Standard erbij geteld staat Charleroi na twee derde competitie op de drempel van de Champions Play-Off.

Hein Vanhaezebrouck (KAA Gent)
Geen trainer uit onze vaderlandse competitie die zoveel emotie opwekt als Vanhaezebrouck. De chouchou van Ivan De Witte is één van die figuren waarbij het heel rechttoe rechtaan is: je bent dol op hem of je houdt er een verschrikkelijke afkeer aan over. Op tactisch vlak valt er echter moeilijk te redetwisten: binnen dat domein behoort Hein ontegensprekelijk tot het kruin van de Belgische vakmannen. Zijn aangeboren koppigheid durft al eens tegen de borst te stuiten, maar leidde er wel toe dat zijn Buffalo’s zich na een tegenvallende start geleidelijk aan weer helemaal in de debatten mengen.

Wouter Vrancken (KV Mechelen)
Afsluiten doen we met de zesde Belg op zeven uit deze selectie; die vaststelling alleen al doet deugd aan het pattriotische hartje. Wat naam en reputatie betreft staat Vrancken voorlopig nog een trede onder de Clements en Vanhaezebroucks, maar de Truienaar bewijst bij KV Mechelen nu al jaren (in voetbaltermen is dat een eeuwigheid) uit het juiste hout gesneden te zijn. Vrancken staat voor fris, aanvallend en positief voetbal, met herkenbare looplijnen en een verzorgde opbouw over de grond. Het staat in de sterren geschreven dat er binnen de twee-drie jaar een kans lonkt bij een klassieke topclub.

Nu is het aan jou! Via de poll kan je stemmen op jouw favoriet op deze positie. De stemmen van onze lezers zullen finaal voor de helft van de punten tellen; de andere helft wordt uitgereikt door onze redactie.