Cercle gokt: Thalhammer hamert op pressing en deed ervaring op bij ... de vrouwen

Cercle gokt: Thalhammer hamert op pressing en deed ervaring op bij ... de vrouwen

29-11-2021 17:30
4

De supporters van Cercle Brugge zijn afgelopen weekend van het ene uiterste in het andere geslingerd. Zaterdagavond slaagde De Vereniging er eindelijk eens in om de drie punten thuis te houden in de Jupiler Pro League. Tot verbijstering van velen moest Yves Vanderhaeghe nog geen 24 uur later echter het gelag betalen. Met Dominik Thalhammer stond al een opvolger te trappelen in de wachtzaal. VoetbalPrimeur.be schetst het profiel van de nieuwe Cercle-coach.

Sinds AS Monaco de plak zwaait in het groen-zwarte gedeelte van het Jan Breydelstadion, valt er op zijn zachtst gezegd weinig peil te trekken op het trainersbeleid. Je hoeft enkel maar naar de nationaliteiten van de achtereenvolgende hoofdcoaches te kijken om die stelling te staven: Franstalige Belgen (José Riga), Nederlandstalige Belgen (Vanderhaeghe en voorganger Frank Vercauteren), Fransmannen (Laurent Guyot en Fabien Mercadal), een Duitser (Bernd Storck), een Brit (Paul Clement) en nu dus een Oostenrijker. Als de 51-jarige Thalhammer zich iet of wat ingelezen heeft, beseft hij ongetwijfeld dat hij een onzekere jobaanbieding heeft aangenomen.

Niettemin heeft Thalhammer zijn krabbel onder het contractvoorstel van de Monegaskische bewindvoerder gezet. Bovendien verdient elke trainer uiteraard een kans om zijn beste beentje voor te zetten. Welke adelbrieven kan Thalhammer eigenlijk voorleggen? Wel, die zijn louter in het Oostenrijks Duits opgesteld, aangezien de kersverse Cercle-trainer nog nooit buiten de grenzen van zijn vaderland aan de slag was. Tussen 1997 en 2010 werkte hij zich gestaag op in de onderste regionen van het Oostenrijkse voetbal. Blijkbaar werd zijn naam daar wel gevestigd, want in 2011 stelde de nationale bond hem zowaar aan als bondscoach, weliswaar van … de Oostenrijkse vrouwenploeg.

Historische stunt
Haast een volledig decennium zou Thalhammer zijn energie en vakmanschap wijden aan de beste speelsters van het alpenland. Stap voor stap tilde hij Oostenrijk, dat eigenlijk nauwelijks een traditie kende in het vrouwenvoetbal, naar een hoger niveau. Na enkele jaren bouwnijverheid plukte zijn elftal in 2017 de vruchten. Voor het eerst in haar eerder bescheiden geschiedenis (pas in 1990 werkten de Oostenrijkse vrouwen hun eerste interland af) slaagde het nationale vlaggenschip erin om zich te plaatsen voor een eindtoernooi: het Europees Kampioenschap in Nederland. Een primeur om trots op te zijn, maar Thalhammer zou die zomer een nog veel fraaier sprookje schrijven …

Zijn dames trokken immers niet zomaar naar het EK. Zijn dames trokken naar Nederland om er te presteren. Dat bleek al in de poulefase, waarin Oostenrijk zowaar Frankrijk, Zwitserland en IJsland achter zich hield. Die onverwachte stunt kreeg nog een vervolg in de kwartfinales tegen Spanje: na een doelpuntenloos gelijkspel viel het muntje van de strafschoppen naar de goede zijde. Ook in de halve finales hielden de Oostenrijkse vrouwen 120 minuten lang een brilscore op het bord, maar ditmaal bleken hun Deense collega’s koeler vanop elf meter. Overigens zou gastland Nederland finaal aan het langste eind trekken, nadat het in de groepsronde al te sterk was voor onze Red Flames.

Van ontgoocheling om een gemiste EK-finale was hoegenaamd geen sprake in Oostenrijk. Integendeel, Thalhammer werd op handen gedragen vanwege de historische prestatie. Hij kreeg er zelfs een gegeerde onderscheiding voor op het BSO Cristall Gala, een jaarlijks evenement dat enkele Oostenrijkers in de bloemetjes zet voor hun sportieve verdiensten. Thalhammer mocht er de trofee voor ‘Beste Trainer’ over alle sporten heen ophalen. Op die manier zoog de man, die zelf overigens geen noemenswaardige actieve carrière als voetballer gekend heeft, behoorlijk wat aandacht naar zich toe. Die zou vroeg of laat moeten resulteren in een kans in de mannelijke tak van de sport.

Niet de eerste keer op Belgische bodem
Het zou nog even duren, maar in juli 2020 was het eindelijk zover: Thalhammer mocht zijn gang gaan in de Oostenrijkse Bundesliga. LASK Linz durfde het aan de (berekende) gok te wagen. Zijn passage zou best opvallend verlopen. Vooral Europees sloeg zijn elftal namelijk gensters. Ei zo na plaatste LASK zich zelfs via de voorrondes voor de groepsfase van de Champions League, wat een enorme stunt van formaat geweest zou zijn. De Europa League bood een verdiend vangnet. Daarin koppelde Dame Fortuna de Oostenrijkse revelatie onder meer aan Royal Antwerp FC. Op de Bosuil sloegen Thalhammer en co het afwezige publiek (corona, weet u wel) nog met verstomming dankzij een 0-1-overwinning. In de terugwedstrijd zette The Great Old de puntjes wel op de i (0-2).

Niet alleen de resultaten van Thalhammers troepen vielen op, ook hun behoorlijk onorthodoxe speelstijl ging Europa rond. Liefst van al kiest de veldheer voor een 3-4-3-bezetting, waarbij de tien veldspelers één hoofdtaak meekrijgen: als gekken druk zetten op de tegenstander. In hun eerste ontmoeting met LASK schrokken enkele Antwerp-spelers zich een hoedje, gaf onder meer Ritchie De Laet na afloop toe. Eens de bal in het Oostenrijkse bezit is, wilde Thalhammer die ook zo snel mogelijk in de diepte zien vertrekken, geregeld met een lange bal op de spits. Enerzijds slaagde LASK er zo zelfs op het Europese toneel in om menig tegenstander af te dreigen. Anderzijds bewees Antwerp in de terugwedstrijd dat Thalhammers aanpak te vloeren valt, zodra het verrassingseffect uitgewerkt is.

Hoe dan ook, als de kersverse T1 van Cercle zijn visie overbrengt op de groen-zwarte troepen, zullen de Brugse fans op zijn minst regelmatig spektakel te zien krijgen. Overigens opvallend: in Linz droeg Thalhammer twee petten, aangezien hij er in één klap ook benoemd was tot sportief directeur. Die dubbele functie vervulde hij tot september van dit jaar. Nadat LASK het voorbije seizoen afsloot op een verdienstelijke vierde stek, vielen de resultaten in de nieuwe jaargang tegen. Daarop besloten beide partijen uit elkaar te gaan. Via het bekende (stilaan vervloekte) lijntje uit Monaco krijgt Thalhammer amper twee maanden later al de kans om weerwraak te nemen. Hopelijk is de Oostenrijker op de hoogte van de populariteit van voorganger Vanderhaeghe … Voor een aanpassingsperiode lijkt alvast geen ruimte!